ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (7/12/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Ι' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; (Λουκ. 13, 16)

Κι αυτή, που είναι θυγατέρα του Αβραάμ, την οποία ο σατανάς είχε δέσει εδώ και δεκαοκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από αυτό το δεσμό, έστω και την ημέρα του Σαββάτου;

Ρωτάει ο Ιησούς τον αρχισυνάγωγο,δείχνοντας τη γυναίκα που μόλις είχε θεραπευτεί, αν αυτή η γυναίκα δεν θα έπρεπε να θεραπευτεί την ημέρα του Σαββάτου. Την προσφωνεί θυγατέρα του Αβραάμ γιατί αφενός είναι Ισραηλίτισσα και αφετέρου για να τονίζει την αξία της, ντροπιάζοντας τον αρχισυνάγωγο. Είναι και αυτή κληρονόμος της ουράνιας βασιλείας, οπότε η θεραπεία της δεν είναι προαιρετική αλλά υποχρεωτική. Μας λέει ο Κύριος, ότι ο σατανάς την είχε επί 18 έτη δεμένη και ήταν σκυμμένη. Την φθορά του μεταπτωτικού ανθρώπου την εκμεταλλεύεται ο διάβολος για να προκαλέσει όσο πιο πολύ κακό μπορεί, συνεπώς ο Κύριος όχι απλώς θεραπεύει μια βιολογική ασθένεια αλλά πολεμά την διαβολική κακία. Στο πρόσωπο της συγκύπτουσας γυναίκας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προτυπώνεται η ανθρωπότητα που δέθηκε από την αμαρτία και ανίκανη να κοιτάξει ψηλά, περίμενε τον Κύριο να την ανορθώσει και να την αποκαταστήσει και πάλι. Η θεραπεία την ημέρα του Σαββάτου λοιπόν δεν είναι παράβαση του νόμου, αλλά η εκπλήρωση του μιας και ο νόμος δόθηκε για τον άνθρωπο. Ακόμη περισσότερο, εφόσον το Σάββατο δόθηκε για την ανθρώπινη ανάπαυση, εδώ ο νόμος βρήκε την πλήρη εφαρμογή του επειδή η γυναίκα αναπαύτηκε από την ασθένεια. Μπροστά στη σκληρότητα του αρχισυνάγωγου, ο Ιησούς αντιπαραβάλλει την ελεημοσύνη του Θεού, δείχνοντάς μας πως η θεραπεία, η βοήθεια και η συμπόνια προς τον πάσχοντα, προηγούνται των τυπικών νόμων και κανονισμών.        

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ»

Όταν μπαίνει βροχερός ο Δεκέμβρης, φέρνει μαζί του μια μελαγχολική διάθεση που σου χαλάει την επίπλαστη «χριστουγεννιάτικη» ατμόσφαιρα που βλέπεις λόγῳ των στολισμών δεξιά και αριστερά. Ο νους, εκτός εμού και άλλων, ψάχνει στα πνευματικά μονοπάτια κάποια διέξοδο, για να ξεφύγει λίγο από τη ρουτίνα. Άμα το καταφέρει βέβαια... Το παρακάτω ποίημα της  Κωνσταντίνας Γεωργαντοπούλου, από τη συλλογή «Απροσποίητα» (εκδ. Βακχικόν, 2017), λιγάκι με τράβηξε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αφήνοντας τη διάθεσή μου να αιωρείται ανάμεσα στο εδώ και το «ταξίδι» που ίσως ξεκινήσω κάποια στιγμή εάν και εφόσον...!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (30/11/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς εἶπε· σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς Ἰωνᾶ, σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς, ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος. (Ιω. 1, 43)

Και τον έφερε στον Ιησού. Ο Ιησούς τον κοίταξε καλά και είπε: «Εσύ είσαι ο Σίμων, ο γιος του Ιωνά· εσύ θα ονομαστείς Κηφάς» –που σημαίνει Πέτρος.

Ο Ανδρέας, έφερε τον αδελφό του το Σίμωνα μπροστά στον Ιησού και εδώ έχουμε την πρώτη επαφή μεταξύ τους. Ο Ιωάννης δεν μας λέει τίποτα για τον Σίμωνα, το πως φερ' ειπείν αντέδρασε βλέποντας αυτόν που του υπέδειξε ο Ανδρέας ως το Μεσσία. Προφανώς τον κοίταγε αμήχανα. Ποια άλλη αντίδραση θα είχε άλλωστε ένας αγράμματος και απλοϊκός ψαράς; Ο Ιησούς όμως είδε στο πρόσωπο του Σίμωνα πολλά περισσότερα, μιας και δεν βλέπει μόνο το τώρα αλλά και το μετά. Είδε έναν σταθερό στην πίστη, έναν που θα είναι θεμέλιο για τους μαθητές και κάποιον που θα έχει πολύ σημαντική αποστολή. Τον κατονομάζει, δείχνοντας ότι ήδη τον γνωρίζει, παρότι δεν είναι κάποιος ονομαστός. Για τον Κύριο όμως είναι. Του αλλάζει το όνομα. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αλλαγή ονόματος εκ Θεού, π.χ. ο Αβράμ που μετονομάστηκε σε Αβραάμ. Η αλλαγή ονόματος δεν είναι συμβολική, αλλά ανακοίνωση θείας αποστολής: Η Σάρα έγινε Σάρρα, ο Ιακώβ έγινε Ισραήλ.* Εδώ, ο Σίμων ως Πέτρος πλέον, θα γίνει «στήριγμα των αδελφών», θα ομολογήσει πρώτος την θεότητα του Χριστού, θα ενισχύει τους άλλους μαθητές και θα έχει πρωτεύοντα ρόλο στην πρώτη Εκκλησία. Το ότι δεν άλλαξε τα ονόματα των άλλων μαθητών δεν σημαίνει ότι καθένας τους δεν θα είχε σημαντική αποστολή και διακονία. Επίσης, η αλλαγή ονόματος σε Πέτρο, είναι μια προφητική δήλωση για το πως θα μεταμορφωθεί ο χαρακτήρας του: Από παρορμητικός σε σταθερό, από ανασφαλής σε ομολογητή, από αδύναμο σε μάρτυρα. Μόνο αυτός θα λάμβανε την αποστολή της θεμελιώδους σταθερότητας και θα ήταν η σταθερή μορφή που θα χρειάζονταν η πρωτοχριστιανική Εκκλησία στην αρχή της ύπαρξής της.  

*Σάρα (Sarai) = η κυρά μου, Σάρρα (Sarah) = η κυρά όλων

 Αβράμ = ένδοξος πατέρας, Αβραάμ = πατέρας έθνους

 Ιακώβ = αυτός που κρατά την πτέρνα, Ισραήλ = αυτός που αγωνίστηκε με το Θεό, ή υπερίσχυσε με το   Θεό.

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ ΣΤΟΝ ΜΕΛΛΟΝΤΑ ΣΥΖΥΓΟ ΣΑΣ»

Δεν υπάρχει αμφιβολία όταν ακούμε ειδήσεις για δολοφονίες γυναικών από συζύγους ή συντρόφους, να αποστρεφόμαστε το τομάρι που το έπραξε. Κάναμε όμως τη σκέψη γιατί αφού ο τύπος είναι (και αποδείχτηκε) τομάρι, η αποθανούσα τον επέλεξε για σύντροφο ζωής; Πριν δηλαδή ήταν καλός και μετά του έστριψε η βίδα; Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι κάποια σημάδια του κακού χαρακτήρα θα έδειχνε και πρότερα αλλά δεν τα είδε το θύμα. Δεν τα ήξερε; Τα έβλεπε και τα δικαιολογούσε; κ.λ.π. Από τη Βεντέτα Νο 28 (19/11/1965) το παρακάτω αρθράκι μιλάει για όσα οι τότε νέες θα έπρεπε να πρόσεχαν πριν μπούνε σε σχέση ζωής. Επειδή όμως η φύση του ανθρώπου δυστυχώς δεν αλλάζει προς το καλύτερο, εν πολλοίς ισχύουν και σήμερα... Το κακό είναι ότι οι νεότεροι δεν ακούν συμβουλές... 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (23/11/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου (Λουκ. 12, 19)

ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε.

Αυτές τις εντολές δίνει ο πλούσιος της παραβολής στη ψυχή του επειδή η σοδειά και τα κέρδη του ήταν υπέρ του δέοντος αυξημένα. Αν είμασταν στη θέση του, αυτά δεν θα λέγαμε κι εμείς; Ξεκούραση, φαΐ, ποτό και διασκέδαση. Αυτό δεν είναι εξάλλου το ιδεώδες της (κάθε) εποχής; Εγκλωβισμένος στην αυταπάτη της αφθονίας, του πλούτου, της ασφάλειας και της ηδονής, ο πλούσιος δεν έχει παρά να αφήσει εαυτόν να τον χαλιναγωγήσουν τα πάθη του. Ποια είναι η αυτοπραγμάτωσή του; Η άνευ κόπου διαρκής απόλαυση. Ει δυνατόν με πλήρη αδράνεια και με απέραντη τεμπελιά! Αυτά του προσφέρει ο πλούτος, τον οποίο ουσιαστικώς έχει θεοποιήσει. Όλα αυτά όμως αφενός απευθύνονται στο σώμα, αφετέρου κάνουν κακό στην ψυχή. Εδώ ο πλούσιος στέκεται μόνο στο σώμα, νομίζοντας ότι αυτή η κατάσταση θα ισχύει εσαεί. Ζει για το τώρα, εθελοτυφλώντας ότι κάποια στιγμή έρχεται και ο θάνατος. Αδιαφορεί για το παροδικό και εφήμερο της ύλης, και αμελεί για αυτό που μείνει μετά από αυτήν. Άραγε δεν γνωρίζει ότι μετά θάνατον ο υλικός πλούτος θα μείνει πίσω και στον άλλο κόσμο η ψυχή του θα είναι δίχως εφόδια (αρετές) για να βρεθεί εντός του παραδείσου; Σήμερα, αντιστοίχως εμείς που σκεφτόμαστε σαν τον άφρονα πλούσιο κι αν είχαμε τον πλούτο που είχε αυτός θα κάναμε τα ίδια, δεν το ξέρουμε; Και εμείς το ξέρουμε, και προφανώς κι εκείνος. Όμως, η δύναμη των παθών είναι πολύ μεγαλύτερη απ' όσο νομίζουμε, και εύκολα τυφλώνει την κρίση μας. Οι εντολές «ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» κάνουν έκδηλο το ότι ο πλούσιος βρισκόταν στο ναδίρ της πνευματικότητας. Σε αντίθεση με τον άσωτο υιό που κάποια στιγμή αντιλήφθηκε το πόσο χαμηλά είχε πέσει, ο πλούσιος ούτε καν το σκέφτηκε. Του το θύμισε παρακάτω (στχ. 20) ο Θεός, όταν ξαφνικά ο πλούσιος πέθανε. Η πνευματική αδράνεια τον έκανε ανίκανο να ξεφύγει από το τέλμα του. Βέβαια, αυτή του η αγάπη για τον πλούτο, είχε μετατραπεί σε λατρεία και κατά κάποιον τρόπο τον είχε θεοποιήσει. Γιατί να σκεφτεί διαφορετικά; Δεν διέφερε σε τίποτα από τα γουρούνια που τους αρέσει να κυλιόνται στο βούρκο και τις λάσπες. Απλά αυτός κυλιόταν στο βούρκο του πλούτου. Εμείς οφείλουμε να δούμε ως παράδειγμα προς αποφυγήν τον άφρονα πλούσιο, και να μιμηθούμε τους άγιους της Εκκλησίας που ακριβώς έπρατταν το αντίθετο από το «ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Μελέτη, άσκηση, δουλειά και χαρά μέσα από την προσφορά χαράς, ήταν και είναι η ζωή τους. Κι όσο για τον υλικό πλούτο... πλήρη αδιαφορία. Αυτό το τελευταίο είναι δύσκολο για μας...    

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΤΟ ΣΟΦΟ ΤΕΣΤ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Όταν σου λένε πως έχουν να σου πουν κάτι σημαντικό για κάποιον άλλο, τι κάνεις; Του λες να το ακούσεις αμέσως. Εκτός κι αν είσαι φιλόσοφος επιπέδου Σωκράτους... Βέβαια δεν είσαι, και ούτε πρόκειται να γίνεις, οπότε δεν θα κάτσεις να... φιλτράρεις την πληροφορία πριν καν την ακούσεις. Θα την φιλτράρεις, αν την φιλτράρεις αφού ακούσεις. Ο Σωκράτης όμως πριν ακούσει, άρχισε την ανάκριση και δεν του βγήκε σε κακό! Από τον Καζαμία 2025 (εκδόσεις Λιναρδάτου) το παρακάτω αρθράκι. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (16/11/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας εἶπεν· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες. (Ματθ. 9, 12)

Ο Ιησούς, αφού άκουσε, είπε: δεν έχουν ανάγκη οι υγιείς τον γιατρό, αλλά οι ασθενείς.

Αυτή είναι η απάντηση του Κυρίου στους Φαρισαίους που τον κατηγορούσαν επειδή έτρωγε και συναναστρεφόταν με τελώνες και αμαρτωλούς. Παρουσιάζει εαυτόν ως γιατρό που δεν ήρθε να τιμωρήσει τους αμαρτωλούς, αλλά να τους θεραπεύσει. Η αμαρτία είναι η ασθένεια της ψυχής του μεταπτωτικού ανθρώπου και ως φάρμακο είναι η μετάνοια. Ως γιατρός ο Κύριος, προστρέχει (από αγάπη) στους αμαρτωλούς και δεν τους αποστρέφεται. Σε αντίθεση βέβαια με τους Φαρισαίους που θεωρούσαν τον εαυτό τους υγιή και δεν καταλάβαιναν την (πνευματική) αρρώστια τους, με συνέπεια να μην μπορούν να θεραπευτούν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εδώ ανταποδίδει την ειρωνεία των Φαρισαίων (στχ. 11) με αυτήν του την απάντηση ο Ιησούς. Εντούτοις, μας δείχνει την πνευματική διάσταση που έχει η Εκκλησία Του. Είναι ένα θεραπευτήριο ψυχών και όχι ένας σύλλογος υγιών και αναμάρτητων. Όποιος πιστεύει ότι είναι αναμάρτητος, τότε πόρρω απέχει από τη διδασκαλία της Εκκλησίας και διακατέχεται από την πλάνη των Φαρισαίων. Στη σωτηριολογική διάσταση της επαφής του Κυρίου με τους αμαρτωλούς, οφείλουμε να εστιάσουμε και να δράσουμε υπέρ των ασθενών στην πίστη. Μπορεί εμείς να μην είμαστε τόσο δυνατοί πνευματικώς για να έχουμε το ρόλο του ιατρού, (σ' αυτό προσφέρουν πεπειραμένοι και ασκητές ιερείς και μοναχοί) ωστόσο οφείλουμε να μην αποστρεφόμαστε τους αμαρτωλούς και να μην τους συμπεριφερόμαστε σαν μιάσματα, αλλά να τους προσφέρουμε λίγη έστω ανθρωπιά χωρίς καθωσπρεπισμό και υπεροψία, ώστε αν είναι δεκτικοί να στραφούν προς Χριστό να βρουν στην Εκκλησία ψυχική ανακούφιση. Επιπλέον, αν εμείς νιώσουμε πως ξεστρατίσαμε, να θυμόμαστε τον ιατρό - Ιησού, και να τρέξουμε σ' Εκείνον, γιατί είναι ο μόνος που θα μας αγκαλιάσει και θα μας θεραπεύσει.  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ: ΜΟΣΧΑΡΑΚΙ - ΣΤΗΘΟΣ ΓΕΜΙΣΤΟ

Ο φθινοπωρινός καιρός έχει μπει για τα καλά, οπότε πρέπει να τρώμε και καλά. Όσο μας επιτρέπει η τσέπη μας βέβαια... Μιας και πλησιάζει η νηστεία των Χριστουγέννων στις 15/11, προλαβαίνουν όσοι θα κατέβουν στην αρένα της ασκήσεως να φάνε κανένα κρεατικό μέχρι να το στερηθούν. Από το Ρομάντσο Νο 925 (22/11/1960) η παρακάτω συνταγή με στήθος μοσχαράκι γεμιστό με χοιρινό κιμά! Μιλάμε για μια πεντανόστιμη κρεατική πανδεσία, για όσους είναι φανατικοί κρεατοφάγοι! Για τις θερμίδες ωστόσο δεν θα πω τίποτα, είναι κάργα, αλλά μπρος την γαστρονομική απόλαυση, αυτό είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Με λίγη νηστεία και σωματική άσκηση, τις καίμε στο πιτς φυτίλι! Και καλή σας όρεξη!  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (09/11/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ' ΛΟΥΚΑ

Λέει ο Ιησούς στην σημερινή περικοπή:

καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; (Λουκ. 8, 45)

Και είπε ο Ιησούς: Ποιος με άγγιξε; Ενώ όλοι το αρνούνταν, είπε ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του: Διδάσκαλε, τα πλήθη σε συνωθούν και σε πιέζουν, και εσύ λες: Ποιος με άγγιξε;

Ο Ιησούς δεν ρωτούσε επειδή δεν ήξερε ποιος τον άγγιξε. Ως Θεός ασφαλώς και ήξερε. Ήθελε να αναδείξει την πίστη της γυναίκας που τον άγγιξε και με αυτό το μόνο άγγιγμα θεραπεύτηκε. Ο Πέτρος όμως, αδυνατώντας να καταλάβει αυτό, εξέφρασε μια φαινομενικώς ρεαλιστική θέση: Από τη στιγμή που σε πιέζουν και σε ακουμπούν πλήθη κόσμου, γιατί αναζητάς το ποιος σε άγγιξε; Ο Πέτρος έβλεπε τον όχλο που ακολουθούσε τον Ιησού, ο Κύριος την πίστη που είχαν όλοι αυτοί. Τι κι αν τον ακολουθούσε σε απόσταση αναπνοής μάλιστα πλήθος, μόλις μία γυναίκα είχε την απαιτούμενη πίστη για να της δοθεί η θεία χάρη και να θεραπευτεί. Μη λησμονούμε πως ο Κύριος όταν βλέπει πίστη ανταποκρίνεται αμέσως, και εδώ έκανε το θαύμα δίχως καν να σταθεί ενώπιον της γυναίκας. Τόσο πλήθος τον ακουμπούσε κι όμως κανείς δεν είχε πίστη, ή ορθότερα ισχυρή πίστη. Είχαν την περιέργεια να δουν και να ακούσουν αλλά μέχρις εκεί. Όπως σήμερα που κάμποσοι συρρέουν στις εκκλησίες, ειδικά σε εορταστικές ημέρες, αλλά όχι από πίστη, αλλά από συνήθεια... Να λοιπόν γιατί ο Κύριος αναζήτησε αυτήν που τον άγγιξε. Για να την κάνει παράδειγμα σε όλους τους άλλους, και βέβαια σε 'μας. Εκεί ήταν για όλους, αλλά επιβράβευσε την πίστη και αυτήν αναζήτησε. Δεν ωφελεί λοιπόν να βρισκόμαστε απλώς στο πλήθος. Ούτε η παρουσία άνευ πίστης έχει κάποια αξία. Τουναντίον μάλιστα. Αν μείνουμε στην οπτική αντίληψη του Πέτρου, τότε δεν κατανοούμε την πνευματική διάσταση του θαύματος. Μέχρι τότε ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές βρίσκονταν στο στάδιο της αισθητής εμπειρίας και όχι της πνευματικής διάκρισης. Ακόμη δεν είχαν ανέβει από τη φυσική στην πνευματική κατανόηση των πραγμάτων. Εμείς όμως, ως μέλη της Εκκλησίας, γνωρίζουμε ότι η σχέση με το Χριστό δεν είναι φυσική επαφή, αλλά μυστική κοινωνία με τη θεία χάρη.    

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

Ο ΣΟΦΟΣ ΘΑΛΗΣ, Ο ΜΑΚΡΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ!

Το να είσαι σοφός, σίγουρα είναι σπουδαίο πράγμα αλλά και θεμιτό από πολλούς. Βέβαια, η σοφία έχει το ελάττωμα να... σε παρασέρνει και να χάνεις τη γη από τα πόδια σου! Θέλει κι αυτή το ρέγουλό της, πως ν το κάνουμε. Στο παρακάτω κειμενάκι το πάθημα του σοφού Θαλή του Μιλήσιου είναι ωστόσο διδακτικό: Καλό το κυνήγι της σοφίας αλλά η προσοχή δεν πρέπει μόνο να μονοπωλείται σε αυτήν. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα, όπως τα ατυχήματα! Το θέμα είναι να μαθαίνουμε από τα παθήματά μας, εκεί βρίσκεται η σοφία ή έστω κάτι από αυτήν.  (Το απόσπασμα το αλίευσα από το βιβλίο του καθηγητή Ι. Τουλουμάκου «Το χιούμορ την αρχαία Ελλάδα», 2003)

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (02/11/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. (Λουκ. 16, 23)

Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του το Λάζαρο.

Ο άδικος και άσπλαχνος πλούσιος της παραβολής, που βασανιζόταν στον Άδη, σήκωσε τα μάτια και είδε από μακριά τον Αβραάμ έχοντας κοντά του τον Λάζαρο που έζησε μέσα στις αρρώστιες και τη δυστυχία. Ο μεν υπέφερε εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής που είχε κάνει, ο δε ανακουφιζόταν και ευφραίνονταν μιας και είχε αδικηθεί στην επίγεια ζωή του. Κατ' αρχάς μεταξύ των δύο καταστάσεων, μας αναφέρει η παραβολή ότι υπάρχει απόσταση. Υπάρχει όμως οπτική και ακουστική επαφή; Πως είδε ο πλούσιος από μακριά το Λάζαρο και τον Αβραάμ; Εδώ πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν αναφέρει ο Κύριος τη σωματική όραση, αλλά την πνευματική συνείδηση ή θεία αποκάλυψη. Δηλαδή ο Θεός επέτρεψε στον πλούσιο να δει τη μακαριότητα των εν παραδείσῳ όχι για να τον παρηγορήσει, αλλά για να μεγαλύτερη οδύνη! Ναι, δυστυχώς η αλήθεια σε όσους είναι εγκλωβισμένοι στην εγωπάθειά τους, αν δεν τους βολεύει, τους προκαλεί πόνο. Εν προκειμένῳ η ψυχή του πλούσιου βλέπει τι έχασε με τις επιλογές που έκανε, και του προκαλεί θλίψη. Συνεπώς οι αμετανόητοι στην κόλαση έχουν επίγνωση της απώλειάς τους, και αυτή η επίγνωση είναι μέρος της ίδιας της κόλασης. Στην παραβολή οι εικόνες έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα και δεν περιγράφουν κάποιο φυσικό χώρο. Ο παράδεισος και η κόλαση δεν έχουν γεωγραφικά πλαίσιο αλλά είναι καταστάσεις σχέσης με το Θεό. Επίσης, η επίγνωση της απώλεια του παραδείσου, είναι η επιβεβαίωση σε αυτούς, της διδασκαλίας της Εκκλησίας για την μετά θάνατον ζωή, την οποία απέρριψαν. 

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ»

Δεν υπάρχει χειρότερη περίοδος όταν η επόμενη αργία, αργεί! Κοιτάς με το... κιάλι το ημερολόγιο και δεν έχεις παρά να περιμένεις... Σπαστικό, ε; Οπότε ψάχνουμε τις μικρές εκείνες απολαύσεις που μας ανακουφίζουν κάπως από την βαρεμάρα και τη ρουτίνα. Το χιούμορ είναι μία από αυτές, και το παρακάτω αρθράκι από το Ρομάντσο Νο 920 (18/10/1960) είναι πολύ χιουμοριστικό. Αναφέρεται στο κόλπο του φουκαρά πρωταγωνιστή για να μάθει αν τον αγαπάει η γυναίκα του. Η αντίδρασή της... όλα τα λεφτά! Μάλλον καλό θα ήταν να μην ψάχνεις να μάθεις το κατά πόσο σε αγαπάει το... «άλλο σου μισό», ποτέ δεν ξέρεις τι θα... αντιμετωπίσεις!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (26/10/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν (Λουκ. 8, 35)

Τότε βγήκαν (από την πόλη) να δουν τι είχε συμβεί· και ήρθαν στον Ιησού και βρήκαν τον άνθρωπο, από τον οποίο είχαν βγει τα δαιμόνια, να κάθεται ντυμένος και λογικός στα πόδια του Ιησού· και φοβήθηκαν.

Οι Γαδαρηνοί έτρεξαν έξω από την πόλη να δουν τι είχε συμβεί. Είδαν το δαιμονισμένο να έχει θεραπευθεί και να κάθεται στα πόδια του Ιησού. Η αντίδρασή τους είναι λογική για όσους δεν πιστεύουν: Φοβήθηκαν! Τι τους φόβισε; Η νέα κατάσταση του πρώην δαιμονισμένου. Εκεί που ήξεραν ότι ήταν γυμνός και έμενε στα μνήματα, τον είδαν ντυμένο, με την πνευματική του λειτουργία να έχει επιστρέψει, και κοντά στον Ιησού. Η αποκατάσταση προς την κανονικότητα τους ξένισε και τους έκανε καχύποπτους. Τον πρώην δαιμονισμένο τον είχαν ξεγράψει, και το κυριότερο, δεν έλπιζαν ότι θα βρισκόταν κάποιος να τον θεραπεύσει. Συνηθισμένοι στο κακό και την αμαρτία, ως συνήθη φαινόμενα στην καθημερινότητά τους, τους ξένισε το καλό! Τους φάνηκε αφύσικο! Γιατί όμως; Γίνεται να μην δεν θέλει κανείς το καλό; Θεωρητικά όλοι το θέλουμε, υποκειμενικά όμως μόνο όταν εξυπηρετεί τα δικά μας συμφέροντα! Σε μια κοινωνία που το συμφέρον υπερέχει του (γενικού) καλού, που ως ιδανικό προτάσσεται ότι ικανοποιεί τα πάθη και που είναι συνηθισμένη η αμαρτία, πως να μην ξενίζει το όντως καλό; Και κυρίως, πως να μην προκαλεί τον φόβο; Μιας και πάει κόντρα στις ηθικές αξίες αυτής της κοινωνίας. Έτσι και εδώ οι Γαδαρηνοί αντί να χαρούν για την ολική μεταστροφή του δαιμονισμένου, αντέδρασαν αρνητικά. Αντί να τρέξουν στα πόδια του Ιησού και εκείνοι, προτίμησαν την απόσταση. Φοβήθηκαν ότι αν θα έπραττε ο Κύριος και γι' αυτούς ομοίως, αυτό θα ήταν εναντίον τους, μιας και ήταν συνηθισμένοι στην αμαρτία. Είδαν τον Ιησού αντί για ευεργέτη ως τιμωρό! Δείγμα της πνευματικής ατροφίας τους... Φοβήθηκαν το φως και προτίμησαν το πνευματικό σκοτάδι τους. Τους ένοιαξε περισσότερο η υλική απώλεια των χοίρων παρά η πνευματική χαρά. Αυτή η αντίθεση μεταξύ του λυτρωμένου ανθρώπου από τα δαιμόνια και της φοβισμένης κοινωνίας μας δείχνει την απόσταση που πρέπει να καλύψουμε για να δεχτούμε τον Κύριο στη ζωή μας. Όσο κυριαρχεί μέσα μας ο φόβος (λόγῳ των αμαρτιών μας) τόσο θα απέχουμε από τη σωτηρίας μας.   

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ»

Ο χειμώνας ψιλοέφτασε, και η καλή νοικοκυρά, που είναι δούλα και κυρά κατά την παροιμία, έχει ήδη ετοιμάσει το σπίτι για το χειμώνα. Η λιγότερο καλή νοικοκυρά ετοιμάζει αυτόν τον καιρό το σπίτι. Χαλιά, κουβέρτες, μάλλινα κλπ, κλπ. Βέβαια εκτός από τα βασικά, υπάρχουν και τα... λοιπά! Σε αυτά ακριβώς αναφέρεται το παρακάτω αρθράκι από την Βεντέτα Νο 182 (31/10/1968). Έπιπλα, πίνακες, μπιμπελό, κλπ, κλπ, χρειάζονται κι αυτά την ανάλογη φροντίδα από τη νοικοκυρά. Βέβαια το αρθράκι αναφέρεται στην τότε νοικοκυρά που ασχολείτο μόνο με τα οικιακά. Σήμερα, που η γυναίκα δουλεύει... ή θα βοηθήσει και ο σύζυγος, ή θα έχει λιγότερα τζιμπράγκαλα στο σπίτι, ή... αρκείται στα υπεραπολύτως απαραίτητα! Το τελευταίο ενδείκνυται για όσες δουλεύουν πολύ...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (19/10/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. (Λουκ. 7, 14)

Και αφού πλησίασε, ακούμπησε τη σορό, ενώ αυτοί αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε: «Νεαρέ, σου λέω να σηκωθείς»

Μπροστά στην παρουσία του Ιησού, αυτοί που μετέφεραν το φέρετρο του νεκρού γιου της χήρας έξω από την πόλη Ναΐν, σταμάτησαν. Ούτε τον απομάκρυναν, ούτε του είπαν να παραμερίσει. Η παρουσία του Κυρίου ήταν καταλυτική και η στάση του πρόδιδε ότι δεν στάθηκε εκεί μόνο για να συλλυπηθεί σε μια άγνωστη του χήρα (βέβαια ως Θεός ήξερε την καλή της προαίρεση). Όχι μόνο πλησίασε τη σορό, αλλά έκανε κάτι που θεωρούνταν μιαρό (Αριθμοί, 19, 11): Την ακούμπησε, δείχνοντας ότι έχει εξουσία σ' αυτή. Δεν τον μόλυνε ο θάνατος, Εκείνος «μόλυνε» το θάνατο, καταργώντας τον! Δίχως να επικαλεσθεί κάποιον, έδωσε ονομαστική εντολή στο νεκρό νεαρό και όχι ένα γενικό πρόσταγμα που θα ίσχυε για πολλούς. Το θαύμα της έγερσης είναι ονομαστικό, γιατί το απευθύνει στον καθένα μας ξεχωριστά όταν βρισκόμαστε σε πνευματικό τέλμα. «Σου λέω να σηκωθείς». Τι πιο απλό για τον Ιησού, που είναι πηγή της ζωής, και τι πιο δύσκολο για όλους όσους ο θάνατος τους τρομάζει και τους γεμίζει φόβο. Με μία λέξη ο Κύριος αποκαθιστά τη ζωή, δείχνοντας τη θεϊκή του δύναμη και προεικονίζοντας τη δική του ανάσταση. Δεν ήταν ένα θαύμα για το θεαθήναι, αλλά μια πράξη αγάπης προς τη μητέρα του. Μια κίνηση προς όλους μας που τον αμφισβητούμε και τον φοβόμαστε. Ο Κύριος αφού σταμάτησε την πορεία προς την ταφή για το νεαρό, μπορεί να το κάνει και για μας. Και η προσταγή του να σηκωθούμε δεν έχει παρά να βρει την καρδιά μας ευήκοη για να την ακούσει και να την εφαρμόσει.      

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ...»

Τι είναι η ηλικία; Σίγουρα κάτι που όσο περνάει ο καιρός, μεγαλώνει! Μετράει το χρόνο της ζωής, και μας γεμίζει γνώση από τις εμπειρίες. Και μέχρι εδώ καλά. Μας γεμίζει όμως και λάθη... Πολλά λάθη. Σε αντίθεση με τα ορθά, που είναι λίγα... Βέβαια υποτίθεται ότι μαθαίνουμε από τα λάθη, αλλά όχι όλες τις φορές, οπότε και τα επαναλαμβάνουμε. Έτσι, η ηλικία όσο αυξάνεται, τόσο αυξάνονται και τα λάθη! Τουλάχιστον ας μην τα κάνουμε μαζωμένα και να αφήνουμε κανένα... κενό ανάμεσα. Μπας και μάθουμε και τίποτα! Το παρακάτω ποίημα του Αριστοτέλη Ραψομανίκη, το αλίευσα από ένα παλαιότερο ημερολόγιο και είναι τόσο παραστατικό για τα λάθη που κάνουμε όσο μεγαλώνουμε, δίνοντας έμφαση στο ότι δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε... Αν μπορούσαμε τότε δεν θα ήταν λάθη!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (12/10/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· (Λουκ. 8, 11)

Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.

Ο Ιησούς δίνει με αυτή τη φράση, το κλειδί για να κατανοηθεί η παραβολή του καλού σπορέως. Ο λόγος του Θεού δεν είναι μια δυσπρόσιτη αλήθεια. Ούτε προορίζεται μόνο για μεμυημένους ή σοφούς. Είναι γνώση που δίνεται σε όλους όσους το επιθυμούν. Είναι πνευματική τροφή, που αν ληφθεί, μετατρέπεται σε ζωοποιό δύναμη. Ο Κύριος μας λέει διά της παραβολής, ότι τον ρίχνει παντού ανεξαιρέτως. Δεν φείδεται καθόλου, γιατί η προσδοκία είναι να πιάσει παντού, ει δυνατόν. Το αν δεν ριζώσει σε κάποιες περιπτώσεις για να καρπίσει, δεν σημαίνει ότι δεν είναι πάντοτε ισχυρός. Ούτε ότι υπάρχει πιο ισχυρός λόγος από αυτόν του Θεού, που υπερισχύει. Η δύναμη του θεϊκού σπόρου φανερώνεται όταν βρει γόνιμο έδαφος. Όταν δηλαδή θελήσει ο άνθρωπος να συνεργήσει εφαρμόζοντας τη διδασκαλία του Κυρίου. Αν δεν το θελήσει, έχει την ελευθερία να το κάνει, τότε θα καταλάβει με οδυνηρό τρόπο το έχασε! Στην παραβολή ο λόγος του Θεού πέφτει σαν τον σπόρο. Δεν τον επιβάλει ο Θεός στους ανθρώπους διά της βίας. Δεν εξαναγκάζει κανέναν να τον δεχτεί, ούτε φοβερίζει κανέναν. Ούτε ο σπορέας του λόγου (Χριστός) δείχνει μεγάλη εμμονή. Σέβεται απολύτως την ελευθερία του αποδέκτη ανθρώπου. Σπέρνει και περιμένει. Και όχι μόνο μία φορά. Τη σπορά του Χριστού, την επαναλαμβάνει η Εκκλησία διαρκώς και θα την επαναλαμβάνει έως τη συντέλεια του κόσμου. Η ελπίδα του Χριστού και της Εκκλησίας Του, είναι να μην καταντήσει ο άνθρωπος σαν τη στείρα και άγονη γη...     

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ: ΚΡΕΑΤΟΠΙΤΑ

Πιτούλες τρώμε; Προφανώς τις τυρόπιτες ως επί το πλείστον, και τις σπανακόπιτες τις τσακίζουμε! Ειδικά άμα είναι ζεστές... Σήμερα η συνταγή δεν είναι ούτε για τυρόπιτα, ούτε για σπανακόπιτα. Είναι για κρεατόπιτα, ή για την ακρίβεια, κιμαδόπιτα. Από την Βεντέτα Νο 336 (14/10/1971), μια συνταγή για μια νοστιμότατη πιτούλα, για όσους /-ες τους αρέσει να φτιάχνουν πίτες και να μην αγοράζουν τις ετοιματζίδικες. Καλή σας όρεξη! 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (05/10/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

...καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. (Λουκ. 6, 32)

...και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν.

Αν αγαπάς αυτόν που σε αγαπά, προφανώς κάνεις κάτι καλό με βάσει τη λογική του κόσμου. Δεν έχεις λόγο να τον μισήσεις, σωστά; Είτε είσαι πιστός, είτε είσαι αμαρτωλός. Οπότε δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αγάπης των πιστών με αυτής των αμαρτωλών, θα έλεγε κανείς. Κι όμως, ο Ιησούς λέει αυτή τη φράση, επειδή υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά. Διότι η αγάπη των αμαρτωλών είναι περιορισμένη και εγκλωβισμένη στο πλαίσιο της ωφέλειας και του κέρδους. «Σου δίνω ότι μου δίνεις, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο», είναι η βάση της αγάπης των αμαρτωλών. Μια ανταπόδοση δηλαδή, μια συναλλαγή με απόκριση. Αυτό όμως πόρρω απέχει από την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός και μας την υποδεικνύει ως τη μοναδική στάση ζωής που οδηγεί στην ουράνια βασιλεία. Και βέβαια, δεν είναι καν αγάπη! Ο Κύριος δίδαξε την ανιδιοτέλεια, την χαρά που απορρέει από την τέλεση του καλού, την ικανοποίηση της βοήθειας. Με μοναδικό όφελος, να μας την ανταποδώσει την ώρα της κρίσεως. Η αγάπη του Χριστού, δεν απορρέει από το «πρέπει», αλλά από το «θέλω». Μου αρέσει να αγαπώ και δεν το κάνω από υποχρέωση. Δεν ήταν υποχρεωμένος ο Κύριος να σταυρωθεί για 'μας, το έκανε γιατί θέλει να μας αγαπά ανιδιοτελώς. Αυτήν την ανώτερη μορφή αγάπης, οι αμαρτωλοί ούτε καν μπορούν να την αντιληφθούν, και χρησιμοποιούν ένα κακέκτυπό της, προσαρμοσμένο στην εγωπάθειά τους. Αυτού του είδους την «αγάπη» καλούμαστε να αποφύγουμε. Ολότελα καλούμαστε να μην δείχνουμε τέτοια «αγάπη» σε κανέναν γιατί αυτό είναι πνευματική κατάντια...  

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΜΟΛΥΒΙΟΥ»

Πριν πολλά πολλά χρόνια, θυμάμαι, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού γράφαμε μόνο με μολύβι. Το στυλό στην 5η και την 6η τάξη. Ξύστρα και γόμα, ήταν τα απαραίτητα συνοδευτικά. Κάναμε λάθος στην ορθογραφία φερ' ειπείν, το σβήναμε αμέσως. Στην αριθμητική ομοίως. Το καλύτερο ήταν που δεν λερωνόμασταν από το μελάνι του μπικ. Άλλες εποχές, αθώες για τα τότε παιδιά. Σήμερα το μολύβι έχει περιοριστεί στα σκίτσα, μιας και η νέα τεχνολογία έχει εισάγει τα απρόσωπα πληκτρολόγια. Ούτε καλλιγραφία, ούτε τίποτα. Όπως και να 'χει, το μολύβι είναι συνυφασμένο με τα παιδικά μου χρόνια, και το μόνο που με εκνεύριζε ήταν όταν το έξυνες και αντί να δημιουργηθεί σουβλερή μύτη, κοβόταν το ξύλο, έσπαγε ο γραφίτης, και το μισό μολύβι αναλωνόταν από το πολύ ξύσιμο! Πάντως έχει άλλη αίσθηση να γράφεις με μολύβι παρά με στυλό. 

Το παρακάτω το αλίευσα από τον Καζαμία 2023 (εκδόσεις Υδρόγειος) και μέσα από μια ιστορία της γιαγιάς στο εγγόνι, δίνεται μια άλλη διάσταση για το αγαπημένο μολύβι...   

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (28/09/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον (Λουκ. 5, 9)

κατέλαβε τον Πέτρο και όσους ήταν μαζί του έκπληξη και δέος, για την αφθονία των ψαριών που έπιασαν

Ο Πέτρος εξέφρασε την αμαρτωλότητά του στον Κύριο (στχ. 8) διότι, όπως μας εξηγεί ο ευαγγελιστής, καταβλήθηκε από έκπληξη και δέος (θάμβος) από το θαύμα της αφθονίας της αλιείας. Αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν ο Ιησούς ένας απλός διδάσκαλος αλλά κάτι περισσότερο: κάποιος που ενεργεί με θεία δύναμη. Αυτό δεν τον εντυπωσίασε μόνο εξωτερικά, αλλά τον άγγιξε εσωτερικά. Συγκλονίστηκε και συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Ιησού, ένιωσε το πόσο πολύ υπολείπονταν λόγῳ της αμαρτίας του. Αυτό το «θάμβος», το οποίο είναι επακόλουθο της εμπειρίας της θείας δύναμης, οδηγεί σε πλήρη μεταστροφή όταν υπάρχει ταπεινότητα στον άνθρωπο. Η αφθονία των ψαριών, δεν έγινε από τον Κύριο για να χορτάσουν τα πλήθη (όπως με τους άρτους) αλλά αφενός για να προετοιμάσει τον Πέτρο και τους υπόλοιπους μαθητές να τον ακολουθήσουν. Αφετέρου, για να λειτουργήσει ως γέφυρα για να περάσουν στην αλιεία ανθρώπων (στχ. 10). Όπου υπάρχει υπακοή στο λόγο του Κυρίου, υπάρχει μεγάλη καρποφορία, το ίδιο «θάμβος» προκαλεί η σύναξη εθνών στην Εκκλησία μέσα στη «θάλασσα» του κόσμου. Θα λέγαμε ότι εδώ προαναγγέλλεται το μελλοντικό έργο της Εκκλησίας. 

Ωστόσο, η μεταστροφή του Πέτρου είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση για μας που εύκολα αμφισβητούμε τα πάντα και εγκλωβιζόμαστε στην ατομική μας ωφέλεια. Ο Πέτρος ένιωσε «θάμβος» χωρίς να επωφεληθεί από την αφθονία της αλιείας. Αντιθέτως άφησε το επάγγελμά του για να ακολουθήσει τον Κύριο. Θα πράτταμε ομοίως; Πριν απαντήσουμε, ας αναλογιστούμε τη δική μας αμαρτωλότητα αφενός και αφετέρου αν είμαστε άξιοι να δούμε ένα τέτοιο θαύμα...      

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΣ»!

«Πολύ καλό για να 'ναι αληθινό» δεν λέμε όταν απρόσμενα κάτι πάει καλά; Και το λέμε γιατί μας φαίνεται απίστευτο και ψιλοαμφιβάλουμε. Λες και ζούμε μια ψευδαίσθηση... Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στον ήρωα της παρακάτω εύθυμης ιστοριούλας που αλίευσα από το Ρομάντσο Νο 1335 (1/10/1968), όπου όλα του πάνε απρόσμενα καλά, ώσπου... Ε, αυτό θα το διαβάσετε, μην τα πω εδώ όλα! Λίγο χιούμορ για να σπάσει κάπως η ρουτίνα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (21/09/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; (Μαρκ. 8, 36)

Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει την ψυχή του;

Το ερώτημα του Ιησού απευθύνεται σε όσους πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής και στη μετά θάνατον ζωή. Όσοι τα απορρίπτουν αυτά, προφανώς και τους ενδιαφέρει μόνο ο κόσμος, με την γήινη, υλική και πεπερασμένη του υπόσταση. Εδώ τονίζεται η αντίθεση του υλικού και εφήμερου κόσμου με την (κατά χάριν) αθάνατη ψυχή καθώς και η υπεροχή της δεύτερης έναντι του πρώτου. Σε τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν στρέψει το ενδιαφέρον του στο να κατακτήσει τον κόσμο, δηλαδή υλικά αγαθά, εξουσία και κάθε είδους επιτυχία; Όχι μόνο δεν θα ωφεληθεί αλλά θα ζημιωθεί, μιας και όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και καλλιεργούν τα αμαρτωλά πάθη, όπως η οίηση και η φιλαργυρία. Γιατί λοιπόν να αγαπήσει ο άνθρωπος περισσότερο τα κτίσματα από τον κτίστη τους; Διότι είναι πνευματικώς πλανεμένος και δεν βλέπει ότι το κέντρο της ύπαρξής του είναι η ψυχή του και όχι το σώμα του. Το σώμα χάνεται γρήγορα, αλλά η ψυχή θα παραμείνει να ζει. Αν όμως αποξενωθεί από το Θεό, τότε θα χαθεί κι αυτή. Η κόλαση δεν είναι παρά η μόνιμη ζημιά που κάνουμε στην ψυχή μας ακολουθώντας τα αμαρτωλά μας πάθη. Ο Κύριος μας δείχνει τη λάθος κατεύθυνση που εύκολα ακολουθούμε και θυμίζει τι πρέπει να έχουμε ως πρώτη μας προτεραιότητα. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ψευδαισθήσεις και προσπαθεί να μας σαγηνεύσει για να μας εγκλωβίσει. Η ψυχή αντίθετα, όσο την ανεφοδιάζουμε με αρετές γίνεται ο συνδετικός κρίκος με την πηγή της ζωής και της χαράς, το Θεό. Μη λησμονούμε ότι άρχοντας του κόσμου είναι ο διάβολος, ο οποίος μάλιστα είχε το θράσος να τον προσφέρει στον Ιησού κατά τον τρίτο πειρασμό στην έρημο, ως αντάλλαγμα για να τον προσκυνήσει (Ματθ. 4, 8-9). Συνεπώς, πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στο κάλεσμα της σωτηρίας και να απορρίψουμε τη ζωή που αναζητά τις εφήμερες υλικές απολαύσεις. 

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ»

Κακά τα ψέματα. Όσο προχωράει ο Σεπτέμβριος (ο κάθε Σεπτέμβριος) κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του, που λέει και η λαϊκή ρήση. Μόλις υποχωρήσει το καλοκαίρι και εισέλθουμε στο φθινόπωρο, τότε ξεκινάει η γνωστή μελαγχολία... Βλέπεις, το καλοκαίρι θέλει κάμποσους μήνες για να ξανάρθει! Όμως μελαγχολία μας πιάνει φθινοπωριάτικα, ή απλώς μια νοσταλγία για το καλοκαίρι; Μήπως νοσταλγούμε μελαγχολώντας ή μελαγχολούμε νοσταλγώντας; Μάλλον τις δύο αυτές έννοιες τις έχουμε μπλέξει στο μυαλό μας και τις μπερδεύουμε. Το παρακάτω κειμενάκι της Αγγελικἠς Κορρέ από το  ΒΗΜΑ (29/12/2024) κάπως ξεδιαλύνει τα πράγματα, ανάγοντας κάμποσους σε «εργάτες» της μελαγχολίας. Ίσως η «άπιαστη προοπτική του εαυτού μας», ο οποίος βρίσκεται σε ένα φανταστικό δυνάμει του, να μας γεμίζει τη φαντασία, ως ένα χώρο αυτοχαλάρωσης... Κάπου δηλαδή που είμαστε πρωταγωνιστές / ήρωες μιας «δικής μας» πραγματικότητας. Και τότε δεν είμαστε απλώς «εργάτες» της μελαγχολίας, αλλά κάτι περισσότερο...  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (14/9/2025) ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. (Ιω. 19, 15)

Εκείνοι όμως κραύγαζαν «Πάρε τον! Πάρε τον! Σταύρωσέ τον!» Τους λέει ο Πιλάτος «Τον βασιλιά σας να σταυρώσω;» Του απάντησαν οι αρχιερείς «Δεν έχουμε άλλο βασιλιά παρά μόνο τον Καίσαρα.»

Όταν ο Πιλάτος έφερε τον Ιησού ενώπιον των Ιουδαίων, αυτοί φώναξαν να τον πάρει και να τον σταυρώσει. Όχι απλώς αποφασισμένοι, αλλά πωρωμένοι εναντίον του Ιησού, οι Ιουδαίοι δεν έδειξαν κανένα δισταγμό. Ο Πιλάτος, παρότι ειδωλολάτρης κάνει μια ύστατη αλλά μάταιη προσπάθεια να υπερασπιστεί τον Κύριο, λέγοντάς τους ότι Εκείνος είναι ο βασιλιάς τους, ξέροντας βέβαια ότι δεν υπάρχει στην Ιουδαία βασιλιάς... Οι Ιουδαίοι συνεχίζοντας με την ίδια ένταση και πώρωση, απαντούν πως για βασιλιά έχουν τον (Ρωμαίο) Καίσαρα. Αυτός ο μικρός διάλογος είναι πολύ αποκαλυπτικός, όχι μόνο για την μανία εναντίον του Ιησού, αυτή εξάλλου ήταν υποκινούμενη από τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους, αλλά για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο Κύριος. Ο μεν Πιλάτος, ο οποίος παρουσιάζεται από τον Ιώσηπο και τον Φίλωνα αδίστακτος, προκλητικός, διεφθαρμένος, σκληρός και ανελέητος κατά των Ιουδαίων κατά τη θητεία του ως έπαρχος (26 μΧ - 36μΧ), εδώ προσπαθεί να βοηθήσει κάπως τον Ιησού, χωρίς όμως κάποιο κίνητρο. Οι δε Ιουδαίοι, παρά τις κατά καιρούς επαναστάσεις που έκαναν κατά των Ρωμαίων, δηλώνουν ότι τον μόνο άρχοντα που αναγνωρίζουν είναι ο Ρωμαίος Καίσαρας και όχι ο Μεσσίας (όποτε κατ' αυτούς εμφανιστεί)! Εδώ, η απόρριψη του Μεσσία βρίσκεται στην κορύφωσή της από ένα λαό, που έδειξε το πόσο τυφλωμένος ήταν, και το πόσο ανέτοιμος να υποδεχτεί Εκείνον που όπως έλεγαν οι εξ Θεού προφητείες, θα του έφερνε τη λύτρωση (πλην κάποιων ευσεβών βέβαια). Επέλεξαν την κοσμική εξουσία αντί της θεϊκής, την ματαιότητα του κόσμου αντί της ελπίδας, την πλάνη αντί της σωτηρίας. Άλλοι τον έδιωξαν από ενοχή παρά τα θαύματα του (Γεργεσηνοί) τούτοι, προστάζουν «σταύρωσον»! Ότι θαύματα έκανε, ότι δίδαξε, τα διέγραψαν μονομιάς! «Σταύρωσον» γιατί δεν χώνεψαν ότι αυτοαποκαλέστηκε στον Καϊάφα ως ο Υιός του Θεού (Ματθ. 26, 63). Το ότι δεν ἐπευφημήθη από τον περιούσιο λαό, δεν σημαίνει ότι δεν ολοκλήρωσε το έργο Του, το αντίθετο μάλιστα. Η «θανάτωσή» Του, δεν «θανάτωσε» το σωτηριολογικό έργο αλλά το ολοκλήρωσε διότι ακολούθησε η (απαιτούμενη) ανάσταση. Όσο δε για τους Ιουδαίους, η εμπιστοσύνη τους στον Καίσαρα, επισφραγίστηκε με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. ...

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΙΚΕΣΙΑ»

Αν μη τι άλλο, μιας και μπήκε το φθινόπωρο με τους γνωστούς ρυθμούς της κουραστικής καθημερινότητας, αυτό που μας χρειάζεται είναι να πάψουμε να αναπολούμε το καλοκαίρι και να ζήσουμε φυσιολογικά χωρίς την αναμονή μιας άδειας ή μιας αργίας. Βαρετό μεν, αναγκαίο δε. Μόνοι μας θα διώξουμε την πλήξη και την άνοια αρκεί να θυμηθούμε ότι οφείλουμε να ζούμε εμφορούμενοι το συναίσθημα, όσο αυτό αντιστέκεται στη στενή λογική. Το παρακάτω ποίημα «Ικεσία» του Χρήστου Παπαδημητρίου, που το αλίευσα από το ημερολόγιο, έχει έντονο πάθος, ερωτικό προφανώς, και μας οδηγεί στο αδιέξοδο μιας εσωτερικής αγωνίας...   

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (7/09/2025) ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ. (Ιω. 3, 17)

Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού.

Στο διάλογο που είχε ο Ιησούς με το Νικόδημο, του λέει και αυτή τη φράση η οποία ουσιαστικώς είναι «το ευαγγέλιο μέσα στο ευαγγέλιο». (Θα την επαναλάβει ο Κύριος και στο 12, 47). Τι μας λέει; Το ποιος είναι ο Μεσσίας, ποιος τον έστειλε και τι ακριβώς ήρθε να κάνει. Ο Μεσσίας δεν είναι ούτε κάποιος προφήτης, ούτε κάποιος άγγελος. Είναι ο Υιός του Θεού, δηλαδή Θεός. Μόνο ο Θεός μπορεί να προσφέρει στον εκπεσόντα άνθρωπο την επάνοδό του στον παράδεισο. Και η έλευσή Του είναι η (μοναδική) ευκαιρία του ανθρώπου να ξεφύγει από την αμαρτία και να διεκδικήσει θέση στην ουράνια βασιλεία. Ήρθε για όλο τον κόσμο και όχι μόνο για τους Ισραηλίτες, όπως εσφαλμένα δίδασκαν οι Φαρισαίοι (εξ αυτών ήταν και ο Νικόδημος). Ποιο είναι λοιπόν το έργο του; Να ξαναδώσει ελπίδα στον άνθρωπο, να του φέρει και πάλι το φως και να του δώσει τη δυνατότητα να σωθεί. Δεν ήρθε να καταδικάσει, ούτε να κρίνει. Γι' αυτό και δίδαξε την αγάπη και όχι το φόβο. Έδωσε με το κήρυγμά Του παρηγοριά και με τα θαύματά Του ανακούφιση. Δεν φοβέρισε, δεν ενοχοποίησε, δεν τιμώρησε. Η κρίση, είναι απόρροια της ανθρώπινης απιστίας και όχι εμμονή του Θεού. Αντίθετα οι Φαρισαίοι δίδασκαν τη θεία τιμωρία σ' όσους δεν εφάρμοζαν αυστηρά το Νόμο. Η πρωτοβουλία ανήκει στον Κύριο και όχι στον ασθενή άνθρωπο. Εκείνος ήρθε σε επαφή με αμαρτωλούς, ασθενείς, δαιμονισμένους και άπιστους. Εκείνον άλλοι τον αποδέχτηκαν και άλλοι όχι. Και εξ' αιτίας Εκείνου η σωτηρία δεν είναι μελλοντική (στην κρίση) αλλά έχει αρχίσει ήδη με την αποδοχή και πίστη προς τον Κύριο.     

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ: ΤΑΡΤΑ ΜΕ ΚΟΜΠΟΣΤΑ

Το φθινόπωρο πάντα ξεκινά ως προέκταση του καλοκαιριού. Μέχρι να δροσίσει ο καιρός, δεν μας μένει παρά να κάνουμε... υπομονή. Και σ' αυτό, βοηθάει πάντα ένα γλυκό. Οποιοδήποτε γλυκό, αρκεί να τρώγεται με ρέγουλο. Η παρακάτω συνταγή από την Βεντέτα Νο 334 (30/9/1971) είναι τάρτα με κομπόστα. Εύκολη, νόστιμη και καλή σας όρεξη!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (31/08/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι. (Ματθ. 19, 26)

Ο Ιησούς τους κοίταξε και είπε: «Αυτό είναι αδύνατο για τους ανθρώπους· για το Θεό όμως όλα είναι δυνατά».

Στην ερώτηση των μαθητών για το ποιος μπορεί να σωθεί, ο Ιησούς τους απαντά αρνητικά. Αυτό είναι αδύνατο για τον άνθρωπο. Είτε εφαρμόζει το Νόμο (της Παλ. Διαθήκης), είτε κάνει καλά έργα ο άνθρωπος, μόνο με τις δικές του ικανότητες δεν μπορεί να κερδίσει τη σωτηρία. Οι ανθρώπινες δυνάμεις δεν επαρκούν για να αποδεσμεύσουν τον μεταπτωτικό άνθρωπο από τα δεσμά των παθών του. Προηγουμένως ο πλούσιος νέος έφυγε λυπημένος που άκουσε τον Ιησού να του υποδεικνύει να μοιράζει τα πλούτη του στους φτωχούς για να σωθεί. Ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας διέπεται από το κακό, το οποίο πηγάζει από τη ροπή προς τα πάθη. Η τισάθευσή τους και η υπερνίκησή τους, δυστυχώς είναι αδύνατη. Ο Χριστός αυτό δεν μας το λέει για να αποκαρδιώσει και να μας απογοητεύσει. Μας το λέει για να μην νομίσουμε από έπαρση ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε εκεί που δεν μπορούμε. Ωστόσο μας δίνει διέξοδο, λέγοντάς μας ότι με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να υπερβούμε τα πάθη μας. Η σωτηρία είναι εφικτή μόνο μέσα από τη συνεργασία Θεού και ανθρώπου. Η θεία χάρις μεταμορφώνει και ελευθερώνει τον άνθρωπο, τον ενισχύει και το ωθεί να οδεύσει στην οδό του Κυρίου. Κι όσο προσπαθεί ο άνθρωπος, παρά τα όποια πεσίματα που ενδεχομένως να έχει, θα καταφέρει συν Θεῷ να επιτύχει το σκοπό του. Η δύναμη της χάριτος ανοίγει τον δρόμο εκεί που η ανθρώπινη λογική βλέπει αδιέξοδα. Γι' αυτό, και οφείλουμε να εμπιστευόμαστε το Θεό στις δυσκολίες, να τον έχουμε συνοδοιπόρο και να μην απομακρυνόμαστε από Εκείνον σε όποιο στραβοπάτημα κάνουμε.    

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

Η ΠΕΤΡΑ

Τι είναι η πέτρα; Ένα υλικό που το κάνεις ότι θέλεις, αρκεί να μπορείς. Πάντως ως υλικό που είναι, δεν έχει ψυχή. «Ψυχή» της έδωσε ο άνθρωπος που έχει καλλιτεχνική φλέβα. Και για να μην μακρηγορήσω, αναλόγως τη χρήση και η αξία. Το παρακάτω το βρήκα από έναν Καζαμία του 2023 όπου μιλάει για την πέτρα και καταλήγει στον άνθρωπο. Εκτός από τη φύση, βάζει κι αυτός το χεράκι του, τι να κάνουμε... Καλό το υλικό, αρκεί να μην κάνει πέτρα την καρδιά του, ε; 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (24/08/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα. (Ματθ. 18, 31)

Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθηκαν πάρα πολύ, και πήγαν και διηγήθηκαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν.

Ποια είναι η συνήθης παραίνεση που δίνουν πολλοί σήμερα; Να ακούς και να μη μιλάς. Να κάνεις τη δουλειά σου και να αδιαφορείς για τα όσα συμβαίνουν μη και και βρεις κανένα μπελά. Ευτυχώς για τον αδικημένο δούλο της παραβολής, δεν είχαν τη σημερινή νοοτροπία οι υπόλοιποι δούλοι που είδαν την αδικία που του έκανε ο ευεργετημένος δούλος από τον Κύριο, επειδή του χρώσταγε χρήματα. Ο ευεργετημένος δούλος χρωστούσε πολλά και ο Κύριος τον ευσπλαχνίστηκε και του χάρισε το χρέος. Όμως εκείνος, δεν έπραξε ομοίως για ένα μικρό χρέος που του χρωστούσε ένας άλλος δούλος και τον έστειλε φυλακή. Καταφανής η αδικία, η οποία σε κανέναν δεν αρέσει, ειδικά άμα είναι αυτός που αδικείται. Εν προκειμένῳ η αδικία δεν πέρασε απαρατήρητη. Μπορείς ο άρχοντας στην παραβολή (δηλ. ο Θεός) να μην την είδε γιατί έγινε μακριά του, ωστόσο την είδαν άλλοι. Και αυτοί πήγαν και πληροφόρησαν τον Κύριο για το τι συνέβη. Όχι γιατί ήταν καταδότες ή κατασκόπευαν το οτιδήποτε, αλλά γιατί η συνείδησή τους δεν θα ηρεμούσε αν δεν αποκαθίστατο η αλήθεια. Η αδικία δεν είναι υπόθεση μόνο μεταξύ αδικούντος και αδικημένου, αλλά όλων όσων την γνωρίζουν και είτε την καταγγέλλουν, είτε την επιδοκιμάζουν διά της ανοχής και της σιωπής τους. Πολλῷ δε μάλλον όταν αυτή συντελείται εντός του σώματος της Εκκλησίας. Η αδικία δεν έφερε οργή αλλά λύπη. Λύπη γιατί ο ευεργετηθείς ήταν ανάξιος της ευεργεσίας, λύπη γιατί η ευεργεσία δεν έφερε κι άλλη ευεργεσία. Και δεν έμεινε μόνο μεταξύ τους διότι η απανθρωπιά και η ασπλαχνία πρέπει να απομονώνονται και όχι να γίνονται ανεκτές, από όποιον κι αν προέρχονται. Και κυρίως να μην προκαλεί φόβο η όποια ενδεχόμενη αντίδραση του αδικούντος σε αυτόν που τον καταγγέλλει. Εν προκειμένῳ, τίποτα δεν μένει κρυφό από τον Κύριο μιας και ως Θεός μπορεί να βλέπει και να ακούσει τα πάντα. Είναι για μας η στάση αυτών που κατήγγειλαν την αδικία, παράδειγμα ανθρώπων που εναντιώνονται σ' αυτήν.        

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΘΕΩΡΊΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΣ»

Οι διακοπές πολλών, αντί να είναι τον Ιούλιο που κάνει την πολύ τη ζέστη, είναι εκεί γύρω στο 15Αύγουστο. Κι έτσι αυτήν την περίοδο, η «νέκρα» στην πόλη και ο χαμός στην παραλία είναι το συνήθες φαινόμενο. Το παρακάτω εύθυμο διηγηματάκι από την Βεντέτα Νο 327 (12/8/1971) προσφέρεται για ανάγνωσμα χαλάρωσης είτε βρίσκεσαι στην παραλία, είτε ξάπλα πουθενά αλλού! Για να περνά η ώρα όσο ο οίστρος βρίσκεται κι αυτός σε διακοπές...!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (17/08/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Ι' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. (Ματθ. 17, 15)

Κύριε, σπλαχνίσου το γιο μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρει· πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό.

Γονυπετής πατέρας ζητάει από τον Ιησού να ελεήσει το γιο του γιατί σεληνιάζεται και υποφέρει άσχημα. Παθαίνει δηλαδή επιληπτικές κρίσεις, οι οποίες καθώς πίστευαν τότε, επηρεάζονταν από τις φάσεις της σελήνης. Και όχι μόνο. Πολλές φορές άλλοτε πέφτει στη φωτιά και άλλοτε στο νερό, κινδυνεύοντας σωματικά. Κάτι που μας υποδηλώνει την ύπαρξη δαιμόνιου. Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή που ούτε οι μαθητές κατάφεραν να θεραπεύσουν το παιδί (στχ. 16). Σε μια τέτοια περίπτωση, η ίαση δεν είναι ούτε εύκολη, αλλά ούτε και ανύπαρκτη. Ο πατέρας εν προκειμένῳ στρέφεται στον Κύριο, παρότι προηγουμένως οι μαθητές δεν τα κατάφεραν. Ασφαλώς θα είχε ακούσει για τις θεραπείες που έκανε ο Ιησούς και ήταν γι' αυτόν η μοναδική λύση. Το παιδί με τα συμπτώματα που είχε, κάποια στιγμή θα τραυματιζόταν θανάσιμα. Ο δαίμονας σε αυτά δεν κάνει εκπτώσεις: Αποσκοπεί στην καταστροφή του ανθρώπου, ψυχικά και σωματικά. Πλέον η κατάσταση βρισκόταν στα χέρια του Κυρίου. Θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς στη θέση του δαιμονισμένου. Με αστάθεια και μεταπτωτικότητα της ψυχής χωρίς Χριστό όπως κάνει ο σεληνιασμός και με έντονα τα πάθη της οργής και της εμπάθειας (πυρ) αφενός και αφετέρου της ραθυμίας και της ψυχρότητας (ύδωρ). Αυτό το κακό σενάριο δεν μας περνάει από μυαλό όταν κλείνουμε την πόρτα στον Κύριο, και παράλληλα προσκαλούμε το δαίμονα πράττοντας αμαρτίες... Κάτι που θα φτάσει σε πώρωση και θα μας στερήσει τη δυνατότητα επιστροφής και μεταμέλειας. Η περιγραφή δαιμονισμένων μας δείχνει το που οδηγούμαστε αλλά λόγῳ αλαζονείας δεν το αποδεχόμαστε και το απορρίπτουμε.    

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ! ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!»

15αύγουστος, και οι περισσότεροι σκέφτονται την ανάπαυλα της αργίας, την απόδραση από την πόλη και ολοένα και λιγότεροι την εορτή της Εκκλησίας. Είναι δε τόσο άσχετοι που εύχονται «Καλή Παναγιά», λες και η Παναγία άλλοτε είναι καλή και άλλοτε κακιά! Καλή γι' αυτούς είναι όταν υπάρχει αργία, χωρίς αργία είναι αδιάφορη... Το παρακάτω ποίημα προέρχεται από το περιοδικό «Προς τη Νίκη» Νο 252 (15/8/1976) της Χλόης Αχαϊκού, από εποχές που ο κόσμος πίστευε περισσότερο. Ευχές για υγεία, σωματική και πνευματική. Ειδικώς τη δεύτερη...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΓΕΛΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ

Η πόλη άδειασε και οι παραλίες γέμισαν. Κλασσικός Αύγουστος δηλαδή. Και με τη ζέστη σε ντουζένια, το μόνο που μπορώ να κάνω για να περάσει ευχάριστα η ώρα, είναι να βάλω ένα ανέκδοτο για ξορκίσουμε ζέστη και κούραση, έστω και στιγμιαία. Το γέλιο κάνει καλό...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (10/8/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. (Ματθ. 14, 27)

Αμέσως όμως ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε: «Έχετε θάρρος! Εγώ είμαι· μη φοβάστε».

Φοβισμένοι οι μαθητές βλέποντας μες τη νύχτα τη φιγούρα του Ιησού να περπατά στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, τον άκουσαν να τους λέει να μην ολιγοπιστούν. Ανθρώπινη αντίδραση η ανησυχία σε περίπτωση θαλασσοταραχής, αλλά ο φόβος είναι δείγμα αδυναμίας. Οι μαθητές, παρότι είχαν εμπειρία από την προστασία που τους παρείχε ο Κύριος, εντούτοις φοβόντουσαν. Και όταν είδαν τη φιγούρα Του να περπατά στα κύματα φοβήθηκαν ακόμα πιο πολύ. Ο Ιησούς για να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση, τους είπε να δείξουν θάρρος, γιατί βρίσκεται ο ίδιος εκεί. Η φράση «Εγώ ειμί» (=εγώ είμαι), χωρίς να πει το όνομά Του, αρκούσε να τους δηλώσει την παρουσία του. Η φωνή του τους είναι οικεία. Αν τους έδινε αποδείξεις για το ποιος ήταν, τότε θα είχε παρασυρθεί από τον φόβο των μαθητών. Εγώ είμαι, που σημαίνει πως όπου βρίσκεται ο Κύριος, δεν υπάρχει ούτε φόβος, ούτε πανικός, ούτε απελπισία. Συνεπώς, ούτε οι μαθητές, αλλά ούτε και εμείς αν βάλουμε το Θεό στη ζωή μας (προσκαλώντας την παρουσία Του, είτε με την προσευχή, είτε με την επίκληση του ονόματός του) θα πρέπει να νιώθουμε τρόμο και φόβο. 

«Θαρσεῖτε» λοιπόν, γιατί χωρίς το θάρρος που προέρχεται από τη βεβαιότητα της παρουσίας του Χριστού, δεν θα προχωρήσει κανείς προς την πηγή της ζωής στην ουράνια βασιλεία. (Το ακούμε κι άλλες φορές από τον Ιησού, όπως στο Ματθ. 9, 2  Ματθ. 9, 22  Ιω. 16, 33). Και κυρίως καλεί ο Κύριος σε υπέρβαση της αδύναμης ανθρώπινης θέλησης. Το «μη φοβεῖσθε» (=μη φοβάστε) είναι μια προτροπή που εύκολα θα τη  λέγαμε σε κάποιον, όμως δεν θα μπορούσαμε να του παρέχουμε με την ίδια ευκολία την εγγύηση ότι όλα θα πάνε καλά. Ο Χριστός όμως, διά της πίστης μας, είναι εγγύηση και σιγουριά, παρέχει ελπίδα και εμπιστοσύνη. Οπότε στις δικές μας φουρτούνες, αρκεί να τον καλέσουμε και θα μας διώξει τον φόβο. Αρκεί να τον πιστεύουμε (με την έννοια να κινούμαστε στο δρόμο που Εκείνος χάραξε), και να συγκρατούμε την εγωπάθεια που μας κυριεύει και μας τυφλώνει.  

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ»

Ζέστη, παραλία, βαρεμάρα και διάβασμα. Κοινώς... χαλάρωση. Αυτό το μοτίβο βλέπει κανείς στις παραλίες αυτόν τον καιρό. Βλέπει κι άλλα, αλλά κυρίως αυτό. Περί διαβάσματος, το παρακάτω αισθηματικό διηγηματάκι από τη Βεντέτα Νο 61 (8/7/1966), είναι μια καλή πρόταση για κάτι ευκολοχώνευτο και ευκολοδιάβαστο. Αφορά στο κόλπο που κάνει κάποια για να διαπιστώσει τα αισθήματα του μπερμπάντη αγαπητικού της. Τελικά «είναι όλοι ίδιοι;», όπως αναρωτιέται η ηρωίδα, ή είναι «όλες ίδιες;» Καλή ανάγνωση.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΚΟΜΨΗ ΣΙΛΟΥΕΤΑ...»

Πολλές φορές στα παλιά περιοδικά βρίσκω αρθράκια που δίνουν συμβουλές για τη γυναικεία σιλουέτα. Για να βάζουν τόσα πολλά, μάλλον οι αναγνώστριες δεν έκαναν τον κόπο να τα εφαρμόσουν. Καλοκαίρι διανύουμε, η όρεξη ανοίγει, οπότε η μάσα είναι στο φόρτε της (όπως και τις υπόλοιπες εποχές του έτους βέβαια) και κάποιες οδηγίες πρέπει να τις ακολουθήσουν οι φαγανούλες κυρίες ανεξαρτήτου ηλικίας. Από την Βεντέτα Νο 169 (1/8/1968) το παρακάτω αρθράκι λέγοντας πάνω κάτω γνωστές υποδείξεις. Το έβαλα γιατί μου άρεσε η έκφραση «Μην επιδιώξετε να χάσετε όλα τα περιττά κιλά σε μια εβδομάδα ή δεκαπέντε μέρες» και αναρωτήθηκα το πως γίνεται αυτό! Διότι άμα χαθούν ας πούμε 10 κιλά σε μια ή 2 εβδομάδες, τότε μιλάμε για ρεκόρ που θα γραφτεί το βιβλίο Γκίνες! Δυστυχώς περιττά κιλά λογίζονται τα πάνω των 5! Εμ, για καναδυό κιλάκια θα γραφόταν κοτζάμ άρθρο; Λέω εγώ τώρα...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (03/08/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Η' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

Καὶ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀῤῥώστους αὐτῶν. (Ματθ. 14, 14)

Κι όταν βγήκε ο Ιησούς, είδε πολύ πλήθος, τους σπλαχνίστηκε και θεράπευσε τους αρρώστους τους.

Βλέποντας ο Ιησού να τον έχει ακολουθήσει μεγάλο πλήθος (στχ. 13) χωρίς να εκείνος ή οι μαθητές τους να τους έχουν παρακινήσει, έδειξε αμέσως την ποιμαντική του ιδιότητα. Δεν εξέφρασε μόνο τη συμπόνια του με λόγια, αλλά προχώρησε σε θεραπεία των αρρώστων. Δεν άφησε να τους χωρίζει η ασθένεια και ο πόνος. Ως στοργικός πατέρας δεν κοίταξε την ανάγκη του για απομόνωση (στχ. 13) και συνέχισε να υπηρετεί όλους αυτούς που τον ακολούθησαν γιατί η παρουσία Του τους έδινε ανακούφιση στην ταλαιπωρημένη ψυχή τους. Η καλή τους προαίρεση ήταν τόσο έκδηλη που ο Κύριος δεν θα άφηνε την ευκαιρία της προσφοράς. Δεν ζήτησε ούτε συνθήματα ούτε επευφημίες. Και μόνο η παρουσία του κόσμου ήταν μια τρόπῳ τινά επιβράβευση στα όσα έπραττε. Ως ποιμένας φρόντισε αμέσως για το καλό του ποιμνίου του προτάσσοντας τη διακονία ως μία βασική δραστηριότητα της Εκκλησίας. Ωστόσο εκεί που πρέπει να εστιάσουμε, είναι ότι δεν έβαλε κανένα όριο σ' αυτή του τη διακονία. Μπορεί οι ιερείς ως άνθρωποι να δείξουν σημάδια κόπωσης, ο Κύριος όμως ποτέ δεν σταματά να ενεργεί για το ποίμνιο που τον ακολουθεί. Σπλαχνίζεται όσους προστρέχουν σ' Εκείνον και προσφέρει. Αρκεί να είμαστε καλοπροαίρετοι...    

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΤΡΩΕΙ ΑΚΟΜΗ ΑΣΤΑΚΟ»

Έχεις λεφτά να πας διακοπές; Αν δεν έχεις, κάθεσαι σπίτι σου. Και αφού τα έχεις, λες να φας και κανένα αστακό σε κάποια ταβέρνα δίπλα στη θάλασσα. Εμ, ή έχεις και ξοδεύεις ή είσαι τσιγκούνης! Οπότε μια φορά έστω, θα παραγγείλεις κανένα ακριβό έδεσμα, έτσι για να το δοκιμάσεις. Είπαμε αφού έχεις φράγκα πρέπει και να τα ξοδεύεις για να κάνεις το κέφι σου, διακοπές ένεκεν. Και τι θα παραγγείλεις, ειδικά αν νηστεύεις τον Αύγουστο; Αστακό! Σκέτο, με μακαρόνια, ή όπως αλλιώς. Πριν τον ντιρλικώσεις όμως, σκέψου ότι ο φουκαράς ο αστακός μαγειρεύεται ζωντανός! Ναι, ναι, στο παρακάτω απόκομμα από το ΒΗΜΑ (10/08/2014) γράφει ενδιαφέροντα πράγματα για τον αστακό που εμένα με αποθαρρύνουν να τον παραγγείλω, άμα ποτέ τα 'κονομήσω χοντρά. Δεν θα αρχίσω τώρα κανένα βιγκανοκήρυγμα, αλλά ο τρόπος μαγειρέματος του αστακού μου χάλασε τη διάθεση. Καλύτερα, αντί για την αστακομακαρονάδα, μια μακαρονάδα με πολλά τυριά. Κι όσο για τον αστακό... βγάζω μια φωτό σε ένα τραπέζι που τον έχουν σερβίρει για να την ανεβάσω στα σάιτ κοινωνικής δικτύωσης ότι τάχα θα τον φάω, και μετά τρώω κάτι άλλο! Εξάλλου δεν είμαστε ότι τρώμε, αλλά ότι δείχνουμε! Όχι, αυτή η φράση δεν είναι αρχαία κινέζικη παροιμία...! 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ»

Γίνεται το καλοκαίρι να είναι όλα ρόδινα; Μακάρι αλλά δεν! Το καλοκαίρι φέρνει μαζί του και προβλήματα. Πολλά προβλήματα. Άλλα κοστοβόρα και άλλα πιο... φτηνατζέικα! Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με όλα, αλλά με κάποια που έπρεπε να προσέχουν οι γυναίκες στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Το αρθράκι από την Βεντέτα Νο 213 (5/6/1969) λέει διάφορα που ακόμη και σήμερα ισχύουν! Το τελευταίο έχει πάντως χιούμορ: Για να μην κολλάει το ρούχο στο σώμα από το πολύωρο καθισιό, δεν πρέπει να είναι από λεπτό ύφασμα αλλά από χοντρό, δηλ. χειμωνιάτικο! Άντε βγάλε άκρη...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (27/07/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· (Ματθ. 9, 32)

Ενώ αυτοί έβγαιναν, να, του έφεραν έναν άνθρωπο κωφό που ήταν δαιμονισμένος.

Δεν πρόλαβαν καλά καλά να βγούνε οι δύο τυφλοί που μόλις θεραπεύτηκαν, έφεραν στον Ιησού έναν κωφάλαλο που ήταν δαιμονισμένος. Το δαιμόνιο κατέστησε τον άνθρωπο αυτό κωφάλαλο. Και προφανώς, για να χαρακτηρίζεται ως δαιμονισμένος, προέβαινε σε πράξεις που κάνουν οι δαιμονισμένοι. Δεν ήταν απλά κωφάλαλος και οι οικείοι του το απέδιδαν αυτό σε δαιμόνιο. Αυτός ο άνθρωπος δεν πήγε στον Κύριο μόνος του, αλλά κάποιοι τον πήγαν. Πιθανώς συγγενείς του, που ήθελαν να τον βοηθήσουν. Πήγε λοιπόν καταναγκαστικά; Και ο Κύριος έκανε το θαύμα, δίχως να αναφέρεται η πίστη ούτε αυτού, ούτε αυτών που τον πήγαν. Προηγουμένως όμως ζήτησε την πίστη των τυφλών. Έκανε το θαύμα για να τον θαυμάσουν οι όχλοι (όπως και τον θαύμασαν στχ. 33); Σε κάτι παρόμοιο, στο Μαρκ. 2, 3-5 ο Ιησούς θεραπεύει τον παραλυτικό επειδή είδε την πίστη αυτών που τον μετέφεραν μπροστά του ανοίγοντας τρύπα από την οροφή. Πιθανώς και εδώ να συνέβη το ίδιο και απλά δεν το τόνισε ο ευαγγελιστής. Επίσης, η πίστη δεν προηγείται πάντοτε του θαύματος αλλά έπεται ως συνέπεια. Ας θυμηθούμε τον δαιμονισμένο στην πόλη των Γεργεσηνών (ή Γαδαρηνών) που ενώ οι συντοπίτες του έδιωξαν από την περιοχή τον Ιησού εκείνος ήθελε να πάει μαζί του και μετά από προτροπή του Κυρίου έμεινε για να διηγηθεί το θαύμα ώστε να πιστέψουν κάποια στιγμή και οι άπιστοι Γεργεσηνοί (Μαρκ. 5, 18-19). Δεν είχε ζητήσει από τον Ιησού τίποτα, και ο Κύριος πήρε την πρωτοβουλία να τον θεραπεύσει. Πολύ πιθανό να συνέβη κάτι αντίστοιχο και με τον κωφάλαλο δαιμονισμένο. Και να μη συνέβη, τουλάχιστον ο Ιησούς του έδωσε τη δυνατότητα να πιστέψει. Οπότε λοιπόν αν έχουμε κάποιον που δεν είναι σε θέση να πλησιάσει το Χριστό, είτε γιατί φοβάται, είτε γιατί έχει σκοτιστεί από την αμαρτία, είτε για οποιαδήποτε λόγο, να προσπαθούμε (όχι κατ' ανάγκη καταναγκαστικά) να τον φέρουμε στην Εκκλησία και να μην προφασιζόμαστε για να μην το κάνουμε ότι δεν πιστεύει...   

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΑΠΟ ΠΟΥ ΗΡΘΑ;» ΑΝΕΚΔΟΤΑΚΙ

Με τέτοιο καύσωνα που διανύουμε, πολλές δουλειές αναστέλλονται. Όπως για παράδειγμα οι εργασία σε εξωτερικούς χώρους το μεσημέρι κατά πως άκουσα στις ειδήσεις. Το αυτό συνέβη και με την... έμπνευσή μου! Τις έδωσα ρεπό για να μην ανάψει ο εγκέφαλος λόγῳ ζέστης και... δημιουργικής δραστηριότητας! Και άντε μετά με παγωμένες κομπρέσες να τον επαναφέρεις... Οπότε σήμερα θα αντιμετωπίσουμε την ανυπόφορη ζέστη με χιούμορ. Βρήκα από έναν Καζαμία του 2023 ένα σχετικό με καύσωνα ανέκδοτο και βουαλά. Α, δεν μιλάει ακριβώς για καύσωνα αλλά για κόλαση. Το ίδιο είναι...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ»

Ζακέτα  να πάρεις! Λέει η μανούλα σου όταν φεύγεις από το σπίτι φθινόπωρο ή χειμώνα. Το καλοκαίρι τι λέει η ελληνίδα μάνα αντιστοίχως; Να βάλεις καπέλο! Αυτό σε προστατεύει από τον ήλιο, κι ας σου χαλάει την κόμμωση μαντάμ. Τώρα με τον καύσωνα στο ζενίθ, το καπέλο είναι υποχρεωτικό αξεσουάρ. Να προσθέσω κι ένα μικρό μπουκαλάκι νερό. Από την Βεντέτα Νο 271 16/7/1970) το παρακάτω αρθράκι αναφέρεται στην αναγκαιότητα του καπέλου κυρίως στην παραλία. Δεν είχε σκεφτεί ο/η αρθρογράφος ότι και στο κέντρο της πόλης το ίδιο χρήσιμο και αναγκαίο είναι. Όπως και να 'χει, καλό είναι να έχετε δυο-τρία διότι όταν το ένα μουλιάσει από τον ιδρώτα μέχρι να στεγνώσει μετά το πλύσιμο, να έχετε το άλλο! Απλό ε; Υπομονή και θα περάσει κι ο φετινός καύσων...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (20/7/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις. (Ματθ. 6, 8)

Όταν τα πλήθη το είδαν, θαύμασαν και δόξασαν τον Θεό που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.

Τι πιο λογική αντίδραση από τον κόσμο που είδε τον Ιησού να συγχωρεί τις αμαρτίες και να θεραπεύει τον παραλυτικό, να θαυμάσουν και να δοξάσουν το Θεό που έδωσε τέτοια εξουσία για να συμβούν αυτά. Η συγχώρηση των αμαρτιών αποδίδονταν μόνο στο Θεό και γι' αυτό δεν θαύμασαν τον Ιησού ως Θεό. Εξέλαβαν τον Κύριο ως έναν άνθρωπο τον οποίο εξέλεξε ο Θεός και του έδωσε εξουσία. Είχε ο ισραηλίτικος λαός εμπειρία από τέτοιους ανθρώπους, όπως οι προφήτες, οι κριτές κ.α. Συνεπώς δεν αντιλήφθηκαν τη θεϊκή ιδιότητα του Ιησού. Εδώ θα θυμίσω την απάντηση των μαθητών στην ερώτηση του Κύριου για το ποιος νομίζει ο κόσμος ότι είναι, στο Ματθ. 16, 14. Εκεί οι μαθητές απάντησαν ότι Τον συγχέουν με τον Ιωάννη το Βαπτιστή, ή με κάποιον προφήτη όπως ο Ηλίας. Επιβεβαίωσαν αυτό που βλέπουμε εδώ (το οποίο έγινε προγενέστερα). Ο ενθουσιασμένος κόσμος θαύμασε μεν το θαύμα της ίασης, αποδέχτηκε τη δυνατότητα άφεσης αμαρτιών την οποία όμως την απέδωσε ως προερχόμενη από το Θεό και δεν υποψιάστηκε καν ότι ο Ιησούς είναι Θεός. Παρότι αυτή η αντίδραση ήταν ευμενής αντίδραση (στο στχ. 9, 3 έχουμε την κακοπροαίρετη των γραμματέων) ωστόσο απείχε από την πραγματικότητα. Ο Χριστός έδινε σημάδια της θεϊκής του ιδιότητας αλλά ο κόσμος αδυνατούσε να τα δει και να αντιληφθεί ότι είναι ο Μεσσίας. Στο Ματθ. 16, 14 έχουμε πιο «σοβαρές» ερμηνείες αλλά και πάλι να απέχουν πόρρω από την αλήθεια. Ο κόσμος, παρά την καλή του προαίρεση, δίχως την εκ Θεού αποκάλυψη δεν θα μπορούσε να προσεγγίσει περισσότερο. Η απομάκρυνση από την αμαρτία είχε δημιουργήσει μία αγεφύρωτη απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. 

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΚΟΛΠΟ Περιπέτεια στόν Ἀτλαντικό»

 Τον Ιούλιο η βαρεμάρα στην ψυχαγωγία βρίσκεται στο απόγειό της. Οι χιλιοπαιγμένες επαναλήψεις στην τηλεόραση είναι ότι πρέπει για να δώσεις ρεπό στο χαζοκούτι και το διάβασμα είναι μια πολύ καλή διέξοδος. Το παρακάτω διηγηματάκι από το Ρομάντσο Νο 1296 (2/1/1968) είναι μια πολύ καλή πρόταση για ένα σχετικώς γρήγορο και γεμάτο σασπένς ανάγνωσμα. Δεν είναι αισθηματικό, αλλά αστυνομικό οπότε έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τα κουλτουροζετέμ τύπου άρλεκιν  αναγνώσματα. Καλή ανάγνωση, ειδικά αν βρίσκεστε σε κάποια ξαπλώστρα στην παραλία...  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...