τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος.
Το καΐκι βρισκόταν κιόλας στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος.
Κατά τα ξημερώματα, ήρθε ο Ιησούς κοντά τους περπατώντας πάνω στη λίμνη.
Οι μαθητές βρισκόντουσαν στο καΐκι μακριά από τη στεριά, αλλά εξαιτίας του αντίθετου ανέμου, βρέθηκαν σε φουρτούνα. Στη δύσκολη αυτή κατάσταση ο Ιησούς δεν τους άφησε μόνους και αβοήθητους. Αντί να εμφανισθεί στο καΐκι με θαυματουργικό τρόπο, ή από μακριά να παύσει τη θαλασσοταραχή, προτίμησε να να τους πλησιάσει περπατώντας πάνω στα κύματα. Μια εικόνα που ίσως κάποιον να παραξενέψει. Με μια λέξη, έκανε καλά ασθενείς και ανέστησε νεκρούς. Ήθελε να κάνει επίδειξη των δυνατοτήτων του στους μαθητές; Γιατί λοιπόν να μπει στον κόπο να τρέξει κοντά τους;
Διότι δεν αρκεί μόνο η βεβαιότητα και η πεποίθηση ότι στα δύσκολα ο Κύριος θα μας βοηθήσει αν του το ζητήσουμε. Χρειάζεται πίστη, που δυστυχώς δεν έχουμε πολλές φορές, ή έχουμε, αλλά πολύ λίγη και αδύναμη. Ο Χριστός λοιπόν, στις φουρτούνες της ζωής μας είναι δίπλα μας. Προσπαθεί με τον τρόπο Του να μας φανερώσει την παρουσία Του. Περπατά πάνω στα κύματα για να μας δείξει ότι οι δυσκολίες μας, όσο μεγάλες και άγριες φαίνονται για εμάς, για Εκείνον δεν είναι παρά χαλί που περπατά επάνω τους. Και βέβαια, ούτε το σκοτάδι τον εμποδίζει, ούτε ο άνεμος. Ναι, βρίσκεται μαζί μας και μας τείνει το χέρι να περπατήσουμε μαζί, πάνω από κάθε κύμα, όσο μεγάλο και να είναι. Όπως έπραξε για τους μαθητές, έτσι πράττει και για εμάς. Ας αφήσουμε τον εγωισμό πως μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα μόνοι μας και ας λάβουμε τη βοήθειά που μας προσφέρει.
