Κακά τα ψέματα. Όσο προχωράει ο Σεπτέμβριος (ο κάθε Σεπτέμβριος) κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του, που λέει και η λαϊκή ρήση. Μόλις υποχωρήσει το καλοκαίρι και εισέλθουμε στο φθινόπωρο, τότε ξεκινάει η γνωστή μελαγχολία... Βλέπεις, το καλοκαίρι θέλει κάμποσους μήνες για να ξανάρθει! Όμως μελαγχολία μας πιάνει φθινοπωριάτικα, ή απλώς μια νοσταλγία για το καλοκαίρι; Μήπως νοσταλγούμε μελαγχολώντας ή μελαγχολούμε νοσταλγώντας; Μάλλον τις δύο αυτές έννοιες τις έχουμε μπλέξει στο μυαλό μας και τις μπερδεύουμε. Το παρακάτω κειμενάκι της Αγγελικἠς Κορρέ από το ΒΗΜΑ (29/12/2024) κάπως ξεδιαλύνει τα πράγματα, ανάγοντας κάμποσους σε «εργάτες» της μελαγχολίας. Ίσως η «άπιαστη προοπτική του εαυτού μας», ο οποίος βρίσκεται σε ένα φανταστικό δυνάμει του, να μας γεμίζει τη φαντασία, ως ένα χώρο αυτοχαλάρωσης... Κάπου δηλαδή που είμαστε πρωταγωνιστές / ήρωες μιας «δικής μας» πραγματικότητας. Και τότε δεν είμαστε απλώς «εργάτες» της μελαγχολίας, αλλά κάτι περισσότερο...
