Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
...ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. (Λουκ. 6, 35)
...αυτός (ο Θεός) είναι καλός προς τους αχάριστους και πονηρούς.
Εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί αυτή η φράση του Ιησού. Λογικά ο Θεός είναι χρηστός (= αγαθός, καλός, χρήσιμος, ελεήμων) για όσους πιστεύουν σε Εκείνον. Όσοι ακολουθούν την οδό της αμαρτίας, απομακρύνονται από το Θεό, συνεπώς γιατί να είναι καλός και με αυτούς; Αν είναι έτσι, τότε και οι πιστοί που κάνουν αγώνα για να μην παρασυρθούν στην εγωπάθεια και την αμαρτία, γιατί να κοπιάζουν ασκούμενοι στο καλό; Ο Κύριος λέγοντας αυτήν την φράση, δεν λέει ότι οι αχάριστοι και οι πονηροί θα εισέλθουν στην ουράνια βασιλεία. Ούτε ότι η αχαριστία και η πονηριά είναι αρεστές από το Θεό και θα τις επιβραβεύσει. Το αντίθετο μάλιστα. Εδώ, μας μιλάει για την υπομονή που κάνει ο Θεός και τις ευκαιρίες που δίνει στους κακούς ανθρώπους να μετανοήσουν. Δεν τους έχει κλείσει οριστικώς την είσοδο του παραδείσου επειδή επέλεξαν τον δρόμο της απωλείας. Επειδή μας αγαπάει όλους, μας περιμένει να ξαναγυρίσουμε κοντά του, όταν παραστρατούμε. Το πόσο καλός (χρηστός) για την ανθρωπότητα έγινε ο Θεός, φαίνεται στο ότι έστειλε το Θεό Λόγο να μας σώσει από το προπατορικό αμάρτημα, διά του σταυρικού του πάθους. Είναι καλός με τους κακούς, στο ότι δεν τους τιμωρεί άμεσα, στον παρόντα βίο, για το οτιδήποτε πράττουν, αφήνοντας την απόδοση της δικαιοσύνης Του την ώρα της κρίσεως. Ας θυμηθούμε το ληστή που μετανόησε πάνω στο σταυρό, ή άγιους & αγίες που άφησαν τον έκλυτο βίο τους ακολουθώντας τον δρόμο του Κυρίου. Ο Θεός λοιπόν, είναι χρηστός για τους κακούς, επειδή τους συγχωρεί όταν αυτοί μετανοήσουν, αλλά δεν είναι βέβαια χρηστός για την αμαρτία, από την οποία θέλει να απαλλαχτούμε.
