Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. (Ματθ. 4, 22)
κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν.
Μετά τον Ανδρέα και τον Πέτρο, οι υιοί Ζεβεδαίου, Ιάκωβος και Ιωάννης, αφήνουν και αυτοί το καΐκι τους για να ακολουθήσουν τον Κύριο. Σε αντίθεση με τους δύο πρώτους, αυτοί αφήνουν πίσω και τον πατέρα τους. Και εδώ ο ευαγγελιστής δεν παραθέτει διάλογο μεταξύ του Ιησού και της δεύτερης δυάδας των κληθέντων, κάτι που τονίζει την προθυμία και την αφοσίωσή τους. Επίσης, δεν κάνει λόγο για κάποια παρέμβαση του Ζεβεδαίου για την απόφαση των υιών του. Προφανώς δεν έφερε αντίρρηση, ίσως να άκουσε τα λόγια του Κυρίου και να επηρεάστηκε θετικά. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι προβάλλεται ως παράδειγμα του γονέα που αφήνει τα παιδιά του να ακολουθήσουν την (εκ Θεού) κλήση τους, παρά το κόστος που έχει αυτό (εν προκειμένῳ, τον αποχωρισμό). Εδώ, οι κληθέντες δεν αφήνουν μόνο την εργασία τους, αλλά και την οικογενειακή και οικονομική τους ασφάλεια. (Στο Μαρκ. 1, 20 έχουμε την πληροφορία ότι ο Ζεβεδαίος είχε δούλους, συνεπώς ήταν ευκατάστατος). Μη ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Κύριος έχει πει ότι όποιος βάζει πιο πάνω από Εκείνον την οικογένειά του, δεν του είναι άξιος (Ματθ. 10, 37), οπότε εδώ ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης αποδεικνύουν (χωρίς να προγνωρίζουν το τι θα έλεγε ο Ιησούς) την πίστη τους. Άφησαν την φυσική πατρότητα και εντάχθηκαν στην πνευματική πατρότητα του Κυρίου.
Εύκολα τίθεται το ερώτημα, οι δεύτεροι έδειξαν περισσότερη πίστη από τους πρώτους που αποχωρίστηκαν μόνο τη δουλειά τους για τον Κύριο; Δεν θα έπρεπε και οι πρώτοι να αποχωριστούν ότι και οι δεύτεροι; Αν δούμε τι άφησε κάθε μαθητής πίσω του για να ακολουθήσει τον Κύριο, τότε δεν θα δούμε μια ομοιομορφία στο τι θυσίασε καθένας τους. Ο καθένας θυσίασε κάτι σημαντικό, στην κατάσταση που βρισκόταν όταν κλήθηκε να γίνει μαθητής. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέθοδος για όλους. Για παράδειγμα, στον πλούσιο νέο που ζήτησε να γίνει μαθητής, ο Ιησούς του είπε να μοιράσει τα πλούτη του στους φτωχούς (Ματθ. 19, 21). Αυτό που μετράει είναι η προθυμία και η άμεση ανταπόκριση. Εδώ έχουμε, μια προοδευτική αυταπάρνηση, από τα υλικά στα πιο υπαρξιακά δεσμά και οι οικογενειακές σχέσεις γίνονται σχέσεις μαθητείας.
