Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. (Λουκ. 7, 14)
Και αφού πλησίασε, ακούμπησε τη σορό, ενώ αυτοί αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε: «Νεαρέ, σου λέω να σηκωθείς»
Μπροστά στην παρουσία του Ιησού, αυτοί που μετέφεραν το φέρετρο του νεκρού γιου της χήρας έξω από την πόλη Ναΐν, σταμάτησαν. Ούτε τον απομάκρυναν, ούτε του είπαν να παραμερίσει. Η παρουσία του Κυρίου ήταν καταλυτική και η στάση του πρόδιδε ότι δεν στάθηκε εκεί μόνο για να συλλυπηθεί σε μια άγνωστη του χήρα (βέβαια ως Θεός ήξερε την καλή της προαίρεση). Όχι μόνο πλησίασε τη σορό, αλλά έκανε κάτι που θεωρούνταν μιαρό (Αριθμοί, 19, 11): Την ακούμπησε, δείχνοντας ότι έχει εξουσία σ' αυτή. Δεν τον μόλυνε ο θάνατος, Εκείνος «μόλυνε» το θάνατο, καταργώντας τον! Δίχως να επικαλεσθεί κάποιον, έδωσε ονομαστική εντολή στο νεκρό νεαρό και όχι ένα γενικό πρόσταγμα που θα ίσχυε για πολλούς. Το θαύμα της έγερσης είναι ονομαστικό, γιατί το απευθύνει στον καθένα μας ξεχωριστά όταν βρισκόμαστε σε πνευματικό τέλμα. «Σου λέω να σηκωθείς». Τι πιο απλό για τον Ιησού, που είναι πηγή της ζωής, και τι πιο δύσκολο για όλους όσους ο θάνατος τους τρομάζει και τους γεμίζει φόβο. Με μία λέξη ο Κύριος αποκαθιστά τη ζωή, δείχνοντας τη θεϊκή του δύναμη και προεικονίζοντας τη δική του ανάσταση. Δεν ήταν ένα θαύμα για το θεαθήναι, αλλά μια πράξη αγάπης προς τη μητέρα του. Μια κίνηση προς όλους μας που τον αμφισβητούμε και τον φοβόμαστε. Ο Κύριος αφού σταμάτησε την πορεία προς την ταφή για το νεαρό, μπορεί να το κάνει και για μας. Και η προσταγή του να σηκωθούμε δεν έχει παρά να βρει την καρδιά μας ευήκοη για να την ακούσει και να την εφαρμόσει.
