Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
...καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. (Λουκ. 6, 32)
...και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν.
Αν αγαπάς αυτόν που σε αγαπά, προφανώς κάνεις κάτι καλό με βάσει τη λογική του κόσμου. Δεν έχεις λόγο να τον μισήσεις, σωστά; Είτε είσαι πιστός, είτε είσαι αμαρτωλός. Οπότε δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αγάπης των πιστών με αυτής των αμαρτωλών, θα έλεγε κανείς. Κι όμως, ο Ιησούς λέει αυτή τη φράση, επειδή υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά. Διότι η αγάπη των αμαρτωλών είναι περιορισμένη και εγκλωβισμένη στο πλαίσιο της ωφέλειας και του κέρδους. «Σου δίνω ότι μου δίνεις, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο», είναι η βάση της αγάπης των αμαρτωλών. Μια ανταπόδοση δηλαδή, μια συναλλαγή με απόκριση. Αυτό όμως πόρρω απέχει από την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός και μας την υποδεικνύει ως τη μοναδική στάση ζωής που οδηγεί στην ουράνια βασιλεία. Και βέβαια, δεν είναι καν αγάπη! Ο Κύριος δίδαξε την ανιδιοτέλεια, την χαρά που απορρέει από την τέλεση του καλού, την ικανοποίηση της βοήθειας. Με μοναδικό όφελος, να μας την ανταποδώσει την ώρα της κρίσεως. Η αγάπη του Χριστού, δεν απορρέει από το «πρέπει», αλλά από το «θέλω». Μου αρέσει να αγαπώ και δεν το κάνω από υποχρέωση. Δεν ήταν υποχρεωμένος ο Κύριος να σταυρωθεί για 'μας, το έκανε γιατί θέλει να μας αγαπά ανιδιοτελώς. Αυτήν την ανώτερη μορφή αγάπης, οι αμαρτωλοί ούτε καν μπορούν να την αντιληφθούν, και χρησιμοποιούν ένα κακέκτυπό της, προσαρμοσμένο στην εγωπάθειά τους. Αυτού του είδους την «αγάπη» καλούμαστε να αποφύγουμε. Ολότελα καλούμαστε να μην δείχνουμε τέτοια «αγάπη» σε κανέναν γιατί αυτό είναι πνευματική κατάντια...
