Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. (Λουκ. 6, 33)
Κι αν κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν.
Ποιά είναι η έννοια του καλού; Είναι το ωφέλιμο και το πράτουν όσοι άνθρωποι είναι καλοί; Όχι! Για το Χριστό αυτή η εξήγηση είναι ελλιπής και όχι σωστή. Διότι παίζει ρόλο σε ποιόν το πράττεις και γιατί το πράττεις. Αν ωφελείς αυτούς που σε ωφελούν, δεν σημαίνει ότι είσαι καλός άνθρωπος. Διότι το ίδιο κάνουν και οι αμαρτωλοί. Νοιάζονται μόνο για όσους επιλεκτικώς θέλουν και δίνουν μόνο σ' αυτούς απ' τους οποίους παίρνουν. Άρα το καλό δεν περιέχει ούτε την έννοια της επιλεκτικότητας, ούτε την έννοια της ανταπόδοσης. Αντίθετα ο Κύριος κηρύσσει το καλό που απευθύνεται σε όλους και με ανιδιοτέλεια. Όταν πράττουμε λοιπόν κάτι ωφέλιμο σε κάποιον, πριν το θεωρήσουμε ως καλή πράξη, ας σκεφτούμε τα εξής: Το κάνουμε από υποχρέωση ως ανταπόδοση; Το κάνουμε γιατί από το άτομο που θα ευεργετήσουμε ελπίζουμε ότι θα λάβουμε κάποια ανταμοιβή; Το κάνουμε ίσως για να φανούμε στους άλλους ότι είμαστε φιλεύσπλαχνοι; Αν σε ναι, έστω σε κάποιο απ' αυτά τα ερωτήματα, τότε δεν πράττουμε ουσιαστικά κανένα καλό, κι ούτε είμαστε στα μάτια του Θεού, καλοί. Μόνο όταν το κάνουμε σ' οποιονδήποτε έχει ανάγκη δίχως ανταμοιβή, είναι καλό. Να το κάνουμε γιατί αρέσει σ' εμάς, και αρέσει στο Θεό. Εκεί θα διαφέρουμε από τους αμαρτωλούς.
