Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· (Λουκ. 7, 13)
Όταν είδε τη χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε, «μην κλαις».
Ο Ιησούς εισερχόμενος στην πόλη Ναΐν με μαθητές και πλήθος κόσμου, είδε μια νεκρική πομπή που ακολουθούσε πολύς κόσμος, όπου μία χήρα θα έθαβε το νεκρό μοναχογιό της. Ο Κύριος μπροστά σ' αυτό το θέαμα δεν έμεινε απαθής. Λυπήθηκε και συμπόνεσε τη δυστυχισμένη χήρα. Ως άνθρωπος ένιωσε το τι σημαίνει ο πόνος και ο θάνατος, όταν ο γονιός θάβει το τέκνο του. Συνήθως όσοι χρειάζονται τη θαυματουργική χάρη Του, έρχονται εκείνοι προς Εκείνον. Εδώ, σ' αυτήν την αρνητικά φορτισμένη ατμόσφαιρα πήγε ο ίδιος προς τη γυναίκα. Δεν της ζήτησε ούτε να του δώσει απόδειξη της πίστης της, ούτε κάποιος τρίτος τον παρακάλεσε για εκείνη. Αυθορμήτως πλησίασε, προφανώς γνωρίζοντας την αγαθή προαίρεση της χήρας, και αντί να της πει λόγια παρηγορητικά, ή να μάθει την αιτία του θανάτου, την προέτρεψε να μην κλαίει! Αυτή η προτροπή προϋπόθετε ασφαλώς το θαύμα που θα επακολουθούσε. Η στιγμή ήταν πολύ φορτισμένη για να ανοίξει τον οποιοδήποτε διάλογο. «Μην κλαις» της λέει, γιατί και μόνο η παρουσία Του διώχνει την αιτία της θλίψης. Αποφασιστικά ο Κύριος προετοιμάζει τη γυναίκα, αλλά και τους παραβρισκόμενους για την απόδειξη ότι δεν την εγκατέλειψε ο Θεός. Όμως, το ίδιο λέει και σε 'μας όταν βιώνουμε μία τέτοια απώλεια. Δίχως να είναι βέβαια η θλίψη αμαρτία ή αφύσικη, οφείλουμε να παίρνουμε κουράγιο γνωρίζοντας ότι ο θάνατος δεν είναι ο τελικός μας προορισμός, αλλά η μετάβαση σε μία άλλη ζωή.
