Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις. (Ματθ. 6, 8)
Όταν τα πλήθη το είδαν, θαύμασαν και δόξασαν τον Θεό που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.
Τι πιο λογική αντίδραση από τον κόσμο που είδε τον Ιησού να συγχωρεί τις αμαρτίες και να θεραπεύει τον παραλυτικό, να θαυμάσουν και να δοξάσουν το Θεό που έδωσε τέτοια εξουσία για να συμβούν αυτά. Η συγχώρηση των αμαρτιών αποδίδονταν μόνο στο Θεό και γι' αυτό δεν θαύμασαν τον Ιησού ως Θεό. Εξέλαβαν τον Κύριο ως έναν άνθρωπο τον οποίο εξέλεξε ο Θεός και του έδωσε εξουσία. Είχε ο ισραηλίτικος λαός εμπειρία από τέτοιους ανθρώπους, όπως οι προφήτες, οι κριτές κ.α. Συνεπώς δεν αντιλήφθηκαν τη θεϊκή ιδιότητα του Ιησού. Εδώ θα θυμίσω την απάντηση των μαθητών στην ερώτηση του Κύριου για το ποιος νομίζει ο κόσμος ότι είναι, στο Ματθ. 16, 14. Εκεί οι μαθητές απάντησαν ότι Τον συγχέουν με τον Ιωάννη το Βαπτιστή, ή με κάποιον προφήτη όπως ο Ηλίας. Επιβεβαίωσαν αυτό που βλέπουμε εδώ (το οποίο έγινε προγενέστερα). Ο ενθουσιασμένος κόσμος θαύμασε μεν το θαύμα της ίασης, αποδέχτηκε τη δυνατότητα άφεσης αμαρτιών την οποία όμως την απέδωσε ως προερχόμενη από το Θεό και δεν υποψιάστηκε καν ότι ο Ιησούς είναι Θεός. Παρότι αυτή η αντίδραση ήταν ευμενής αντίδραση (στο στχ. 9, 3 έχουμε την κακοπροαίρετη των γραμματέων) ωστόσο απείχε από την πραγματικότητα. Ο Χριστός έδινε σημάδια της θεϊκής του ιδιότητας αλλά ο κόσμος αδυνατούσε να τα δει και να αντιληφθεί ότι είναι ο Μεσσίας. Στο Ματθ. 16, 14 έχουμε πιο «σοβαρές» ερμηνείες αλλά και πάλι να απέχουν πόρρω από την αλήθεια. Ο κόσμος, παρά την καλή του προαίρεση, δίχως την εκ Θεού αποκάλυψη δεν θα μπορούσε να προσεγγίσει περισσότερο. Η απομάκρυνση από την αμαρτία είχε δημιουργήσει μία αγεφύρωτη απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου.
