Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· (Λουκ. 8, 5)
Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει το σπόρο του· καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά.
Στην παραβολή του σπορέως, ο Ιησούς αναφέρεται σε αυτόν που σπέρνει, και μερικοί σπόροι του έπεσαν παράπλευρα του δρόμου όπου καταπατήθηκαν και τα έφαγαν τα πετεινά του ουρανού. Σπορέας βέβαια είναι ο εκπρόσωπος του Θεού ή ο ίδιος ο Κύριος. Στην Π.Δ. ήταν οι προφήτες, στην Κ.Δ. ο Χριστός, αργότερα οι απόστολοι και μετά οι διάδοχοί τους οι επίσκοποι και οι ιερείς. Σπόρος είναι το κήρυγμα του θελήματος του Θεού. Ένα μέρος του σπόρου όμως δεν πέφτει στο γόνιμο χωράφι. Εν προκειμένῳ πέφτει στην άκρια του αγρού, δίπλα στο δρόμο και καταπατάται από τους διερχόμενους και τον τρώνε τα πουλιά. Σπαταλά το σπόρο ο σπορέας ή είναι αδέξιος; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Κηρύττει παντού και σε όλους. Έστω κι ας θεωρεί ότι κάποιοι θα ποδοπατήσουν τα λόγια του. Δίδεται και σε αυτούς το κάλεσμα της συμμετοχής στη θεία διδαχή. Είναι όμως οι άνθρωποι που δεν θα δώσουν σημασία και θα προσπεράσουν. Είναι οι αδιάφοροι με κάτι που θα καλυτερεύσει τη ζωή τους και θα ωφελήσει την ψυχή τους. Είναι αυτοί που οδεύουν πέραν από το γόνιμο αγρό, εκεί που δεν φυτρώνει τίποτα. Εκεί λοιπόν, ο λόγος του Θεού δεν θα βρει κατάλληλες συνθήκες να αναπτυχθεί. Παρόλα αυτά πρέπει να πέσει κι εκεί σπόρος. Διότι το κήρυγμα δεν απευθύνεται μόνο σε όσους νομίζουν οι κήρυκες ότι μπορεί να ωφεληθούν, αλλά σε όλους. Δεν γνωρίζει κανείς ποιός θα αποδειχθεί γόνιμος αγρός ή καταπατημένος δρόμος! Κι ο Κύριος παρόλο που γνώριζε, δεν απέκλεισε κανέναν από τη διδαχή του.
