καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. (Λουκ. 6, 31)
Και καθώς θέλετε να κάνουν σ’ εσάς οι άνθρωποι, κάνετε σ’ αυτούς ομοίως.
Να συμπεριφέρεσαι όπως θέλεις να σου συμπεριφέρονται. Εύκολη προτροπή θα πει κανείς. Είναι όμως εύκολη; Μπορούμε να την εφαρμόσουμε πάντα; Χωρίς αυτοκριτική, πειθαρχία και κυρίως άσκηση, δυστυχώς δεν εφαρμόζεται αυτή η εντολή του Κυρίου! Όλοι έχουμε την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας σ' ότι δεν κάνουμε καλά ενώ να είμαστε αυστηροί στις πράξεις των άλλων.
Αν πούμε μια κακή κουβέντα φερ' ειπείν σε κάποιον δικό μας σίγουρα θα προσπαθήσουμε να βρούμε ελαφρυντικά για αυτό μας το ατόπημα. Για τον άλλο όμως θα πράξουμε το ίδιο; Και όταν λέμε τον άλλο δεν εννοούμε κάποιον δικό μας άνθρωπο μόνο, αλλά όλους γενικώς!
Άλλοτε πάλι, για παράδειγμα, μας συμπεριφέρονται άσχημα. Τότε εύκολα προσπαθούμε να ανταποδώσουμε με παρόμοιο τρόπο. Μας βρίζουν, βρίζουμε κι εμείς. Μας χλευάζουν, χλευάζουμε κι εμείς. Μας συκοφαντούν, το ίδιο κι εμείς. Δικαιολογώντας τη συμπεριφορά μας ως άμυνα. Αντί να δούμε ότι ξεπέσαμε στο επίπεδο των άλλων...
Η φράση δεν λέει να κάνουμε ότι μας κάνουν οι άλλοι. Δεν λέει να ανταποδίδουμε ότι λαμβάνουμε. Δεχόμαστε μίσος και επίθεση, να ανταποδίδουμε μίσος και επίθεση. Ή δεχόμαστε κολακίες, να ανταποδίδουμε κολακίες! Εννοεί να συμπεριφερόμαστε με καλοσύνη στους άλλους, όποιοι και να είναι, γιατί κι εμείς με καλοσύνη θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται. Και μην λησμονούμε πως ούτε οι κολακίες, ούτε οι πολλές φιλοφρονήσεις γίνονται από αλήθεια και καλοσύνη...
Για να μην παρασύρεται ο εαυτός μας από πάθη, νεύρα και εξάψεις χρειάζεται η άσκηση και ο αυτοέλεγχος. Μόνο τότε θα προσφέρουμε καλοσύνη, κερδίζοντας τους άλλους.
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
