Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; (Ματθ. 17, 19)
Πήγαν τότε ιδιαιτέρως στον Ιησού οι μαθητές και τον ρώτησαν, «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;»
Οι μαθητές εκφράζουν την απορία τους στον Ιησού, επειδή δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο από το παιδί όταν το έφερε πρώτα σε αυτούς ο πατέρας του. Την εκφράζουν όχι δημόσια αλλά ιδιαιτέρως. Φοβήθηκαν ότι έχασαν τη δυνατότητα που είχαν λάβει (Ματθ. 10, 1) από τον Κύριο να θεραπεύουν και δαιμονισμένους. Κυρίως ντρέπονταν να μην τους επιτιμήσει δημοσίως για κάποιο παράπτωμά τους, το οποίο θα ήταν η αιτία για την αδυναμία τους να θεραπεύσουν το δαιμονισμένο παιδί. Προηγουμένως (στχ. 17) ο Ιησούς είχε εκφράσει την αγανάκτησή του για την απιστία της παρούσας γενεάς (συμπεριλαμβανομένου του συνόλου των παρεβρισκομένων μαζί με τους μαθητές). Παρά την προσφώνηση «γενεά άπιστος και διεστραμμένη» (στχ. 17) οι μαθητές ή δεν κατάλαβαν ότι και σε εκείνους αναφέρονταν ο Ιησούς, ή κατάλαβαν αλλά ήλπιζαν ότι παρανόησαν. Ασφαλώς και λόγῳ της απιστίας τους, όπως τους το είπε ξεκάθαρα στον στοίχο 20. Πιθανόν την απορία να την εξέφρασαν οι μαθητές που δεν είδαν προηγουμένως την μεταμόρφωση του Χριστού. Γιατί όμως να είναι άπιστοι; Και γιατί να μην το αντιλαμβάνονται; Είχαν βιώσει πολλά θαύματα του Κυρίου, είχαν κάνει και οι ίδιοι θαύματα. Προφανώς να ένιωσαν εκλεκτοί και να είχαν μέσα τους έπαρση. (Θυμίζω εδώ, την έπαρση του Ιωάννη και του Ιακώβου που ήθελαν αξιώματα κατά την ένδοξη δευτέρα παρουσία του Κυρίου, και τη μετέπειτα φαγωμάρα μεταξύ των μαθητών Μαρκ. 10, 37-41. Επίσης την έπαρση του Πέτρου να περπατήσει στη θάλασσα Ματθ. 14, 31). Σίγουρα όμως, η πίστη τους δεν ήταν στέρεη και οι ίδιοι δεν το είχαν αντιληφθεί. Δυστυχώς όταν η πίστη αδυνατίζει, αυξάνεται ο εγωισμός κάτι που σκοτεινιάζει την πνευματική μας αντίληψη. Κι εμείς, με το να πηγαίνουμε Εκκλησία και να μην πράττουμε παρανομίες, νομίζουμε ότι είμαστε πιστοί, οπότε (εσφαλμένως) έχουμε ήσυχη τη «συνείδησή» μας. Η πίστη δεν κατακτιέται μια φορά, ούτε είναι δεδομένη. Για να την έχουμε και να τη διατηρούμε ενεργή, οφείλουμε να ασκούμαστε πνευματικώς συνέχεια. Οι μαθητές επειδή ήταν μαζί με τον Ιησού, νόμισαν ότι αυτό που ένιωθαν ως πίστη, τους αρκούσε δεν το καλλιέργησαν και είχαν απομακρυνθεί χωρίς να το καταλάβουν. Ομοίως μπορούμε να παρασυρθούμε κι εμείς.
