καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. (Ματθ. 14, 26)
Και οι μαθητές, επειδή τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, ταράχτηκαν λέγοντας ότι είναι φάντασμα, και έκραξαν από το φόβο.
Μπροστά σε ατιθάσευτα φυσικά φαινόμενα, όπως η θαλασσοταραχή, είναι λογικό να γεννάται φόβος. Η αντίδραση των μαθητών όμως μπροστά στον Ιησού να περπατά στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, θα ήταν φυσιολογική, αν δεν τον είχαν δει να κάνει θαύματα. Εντούτοις τον πέρασαν για ένα φάντασμα, για μία οπτασία και όχι ως τον ίδιο. Τους φόβισε αυτή η παρουσία του Κυρίου. Δεν είναι εύκολη η αποδοχή του θαύματος μιας και δεν βλέπουμε το θαύμα στην καθημερινότητά μας. Και παρότι έβλεπαν θαύματα οι μαθητές, δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν τον φόβο τους. Αντί να ενθαρρυνθούν από τη δύναμη Του, άρχιζαν να φωνάζουν έντρομοι.
Τι θα κάναμε εμείς αν βλέπαμε κάτι τέτοιο; Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με θαύματα, και αντί να τα προσμένουμε, δυσπιστούμε προς αυτά. Θα φοβόμασταν μπροστά σε μια εμφάνιση του Κυρίου; Κακά τα ψέμματα, ναι! Η παρουσία Του, θα μας θύμιζε τις αμαρτίες μας και το πόσο μικροί είμαστε ενώπιόν Του. Αν λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό, οφείλουμε να τον ζητάμε την παρουσία Του στη ζωή μας. Διότι είναι ο μόνος που μπορεί να περπατήσει στις τρικυμίες του βίου μας και ο μόνος που μπορεί να μας σώσει από αυτές. Ο Κύριος είναι ουσιαστικά ο μόνος που διαλύει τον φόβο και η αληθινή πίστη τον φέρνει πιο κοντά μας, χαρίζοντάς μας την πνευματική γαλήνη που έχουμε μεγάλη ανάγκη.
