καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· (Λουκ. 7, 13)
«Μην κλαις»! Ποιός θα τολμούσε να πει κάτι τέτοιο σε μια μάνα που έχασε το μοναχοπαίδι της; Το κλάμα, η θλίψη, η οδύνη, είναι συναισθήματα που προκαλεί ο θάνατος. Ο θάνατος που δεν είναι μια φυσική κατάσταση για τον άνθρωπο, αλλά είναι συνέπεια της πτώσης από την αμαρτία. Και γεννά τον φόβο και τον τρόμο.
Η παρουσία του Κυρίου, διώχνει το θάνατο και διασκορπίζει τη στενοχώρια. Ο Χριστός, ως πηγή της αιώνιας ζωής, πριν αναστήσει το νεκρό παιδί, διώχνει το κλάμα του πόνου. Διώχνει την απελπισία και το φόβο. Δείχνει πως όταν ελπίζουμε σ' Αυτόν και επιδιώκουμε την επαφή και τη διαρκή παρουσία Του στη ζωή μας, τότε ο θάνατος είναι παροδικός και ανίσχυρος.
