Αν μη τι άλλο, μιας και μπήκε το φθινόπωρο με τους γνωστούς ρυθμούς της κουραστικής καθημερινότητας, αυτό που μας χρειάζεται είναι να πάψουμε να αναπολούμε το καλοκαίρι και να ζήσουμε φυσιολογικά χωρίς την αναμονή μιας άδειας ή μιας αργίας. Βαρετό μεν, αναγκαίο δε. Μόνοι μας θα διώξουμε την πλήξη και την άνοια αρκεί να θυμηθούμε ότι οφείλουμε να ζούμε εμφορούμενοι το συναίσθημα, όσο αυτό αντιστέκεται στη στενή λογική. Το παρακάτω ποίημα «Ικεσία» του Χρήστου Παπαδημητρίου, που το αλίευσα από το ημερολόγιο, έχει έντονο πάθος, ερωτικό προφανώς, και μας οδηγεί στο αδιέξοδο μιας εσωτερικής αγωνίας...
