Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. (Λουκ. 8, 14)
Αυτοί που έπεσαν στ’ αγκάθια, είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες, με τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται απ’ αυτά και δεν καρποφορούν.
Έπεσαν σπόροι σε αγκάθια και δεν καρποφόρησαν. Ποιοί είναι τα αγκάθια κατά τον Κύριο; Αυτοί οι οποίοι είναι προσκολλημένοι στην απόκτηση πλούτου, στις σαρκικές απολαύσεις του βίου και ασχολούνται μόνο με την φροντίδα για οτιδήποτε άλλο εκτός από την πνευματική τους προκοπή. Θυμίζουν αυτούς που απέρριψαν την πρόσκληση του Θεού στην παραβολή του Μεγάλου Δείπνου (Λουκ. 14, 16-24, άλλος λόγῳ γάμου, άλλος επειδή αγόρασε αγρό κλπ). Ακούνε το λόγο του ευαγγελίου, τον αποδέχονται μεν αλλά δεν τον εφαρμόζουν. Δίνουν προτεραιότητα στην εγωπάθειά τους και μεριμνούν για πολλά αλλά όχι ουσιώδη. Από τη μια πάνε στην Εκκλησία, και από την άλλη προσπαθούν να συσσωρεύσουν πλούτη με οποιανδήποτε τρόπο (θεμιτό ή μη). Από τη μια λένε ότι είναι χριστιανοί, αλλά από την άλλη βρίσκουν δικαιολογία για να μην πολυπατούν το πόδι τους στην Εκκλησία επειδή έκαναν οικογένεια και έχουν υποχρεώσεις. Από τη μια κάνουν το σταυρό τους και από την άλλη δεν έχουν πρόβλημα να παρασυρθούν σε ασωτίες, μοιχεία και λοιπές προγαμιαίες σαρκικές απολαύσεις. Είναι μόνο κατ' όνομα χριστιανοί δηλαδή. Σε αυτούς το πολύ πολύ ο σπόρος να βλαστήσει, αλλά δεν θα καρποφορήσει. Η νοοτροπία τους έχει διαποτιστεί από τον εγωισμό και την αμαρτία, οπότε δεν είναι εύκολο να μεταστραφούν και να ακολουθήσουν το κήρυγμα του Χριστού. Όχι ότι είναι αδύνατο βέβαια. Αν ήταν αδύνατο, τότε ούτε καν θα έπεφτε πάνω τους ο σπόρος του ευαγγελίου.
Μήπως σ' αυτήν την κατηγορία, λίγο πολύ, είμαστε οι περισσότεροι; Λίγο χριστιανοί, λίγο αμαρτία, λίγο υλικές απολαύσεις, ε; Με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω! Έχοντας βέβαια κατά νου (ως δικαιολογία) ότι κάποια στιγμή στο μέλλον (γενικώς και αορίστως) θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε περισσότερο με την Εκκλησία για να σώσουμε την ψυχή μας! Ουσιαστικώς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε έχουμε έτσι και τα δύο πόδια εκτός Εκκλησίας (και σωτηρίας), αλλά δεν το παραδεχόμαστε. Μας αρέσει να ζούμε τυλιγμένοι με αγκάθια; όχι βέβαια. Όμως τα αγκάθια της αμαρτίας, όσο θελκτικά κι αν δείχνουν, είναι γεμάτα δηλητήριο. Ο σπόρος του ευαγγελίου πέφτει και σε εμάς γιατί μπορούμε να τον καρποφορήσουμε. Μπορούμε να διώξουμε τα αγκάθια από μέσα μας και να γίνουμε γόνιμοι. Αν δεν μπορούσαμε, αν η αμαρτία ήταν συστατικό της φύσης μας, τότε ο σπόρος θα ήταν κάτι ξένο για εμάς. Όμως δεν είναι έτσι. Την αμαρτία μπορούμε να την αποβάλλουμε και να δεχτούμε το σπόρο. Ο Κύριος δεν είπε εμάς αγκάθια, αλλά τα όσα με την (αδύναμη για να κάνει το καλό) θέλησή μας αποδεχόμαστε να μας δυναστεύουν. Ας θυμόμαστε ότι αν προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από αυτά, δίνει το παρών, με τον τρόπο Του, για να μας βοηθήσει.
