Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. (Ματθ. 17, 15)
Κύριε, σπλαχνίσου το γιο μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρει· πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό.
Γονυπετής πατέρας ζητάει από τον Ιησού να ελεήσει το γιο του γιατί σεληνιάζεται και υποφέρει άσχημα. Παθαίνει δηλαδή επιληπτικές κρίσεις, οι οποίες καθώς πίστευαν τότε, επηρεάζονταν από τις φάσεις της σελήνης. Και όχι μόνο. Πολλές φορές άλλοτε πέφτει στη φωτιά και άλλοτε στο νερό, κινδυνεύοντας σωματικά. Κάτι που μας υποδηλώνει την ύπαρξη δαιμόνιου. Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή που ούτε οι μαθητές κατάφεραν να θεραπεύσουν το παιδί (στχ. 16). Σε μια τέτοια περίπτωση, η ίαση δεν είναι ούτε εύκολη, αλλά ούτε και ανύπαρκτη. Ο πατέρας εν προκειμένῳ στρέφεται στον Κύριο, παρότι προηγουμένως οι μαθητές δεν τα κατάφεραν. Ασφαλώς θα είχε ακούσει για τις θεραπείες που έκανε ο Ιησούς και ήταν γι' αυτόν η μοναδική λύση. Το παιδί με τα συμπτώματα που είχε, κάποια στιγμή θα τραυματιζόταν θανάσιμα. Ο δαίμονας σε αυτά δεν κάνει εκπτώσεις: Αποσκοπεί στην καταστροφή του ανθρώπου, ψυχικά και σωματικά. Πλέον η κατάσταση βρισκόταν στα χέρια του Κυρίου. Θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς στη θέση του δαιμονισμένου. Με αστάθεια και μεταπτωτικότητα της ψυχής χωρίς Χριστό όπως κάνει ο σεληνιασμός και με έντονα τα πάθη της οργής και της εμπάθειας (πυρ) αφενός και αφετέρου της ραθυμίας και της ψυχρότητας (ύδωρ). Αυτό το κακό σενάριο δεν μας περνάει από μυαλό όταν κλείνουμε την πόρτα στον Κύριο, και παράλληλα προσκαλούμε το δαίμονα πράττοντας αμαρτίες... Κάτι που θα φτάσει σε πώρωση και θα μας στερήσει τη δυνατότητα επιστροφής και μεταμέλειας. Η περιγραφή δαιμονισμένων μας δείχνει το που οδηγούμαστε αλλά λόγῳ αλαζονείας δεν το αποδεχόμαστε και το απορρίπτουμε.
