Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου. (Ιω. 19, 26)
Ο Ιησούς, όταν είδε τη μητέρα του και το μαθητή που αγαπούσε, να στέκεται πλάι της, λέει στη μητέρα του: «Γυναίκα, αυτός τώρα είναι ο γιος σου».
Ο Ιησούς ενώ βρίσκονταν ακόμη ζωντανός επάνω στο σταυρό, είδε τη μητέρα του. Στέκονταν μαζί με τον Ιωάννη, την αδελφή της Μαρία και τη Μαρία τη Μαγδαληνή ανίκανη να προσφέρει κάποια βοήθεια, έστω μια ανακούφιση στο παιδί της. Προφανώς δακρυσμένη αλλά δίχως να φωνάζει και να χτυπιέται, δίχως να βγάζει κραυγές πόνου και απελπισίας όπως κάθε μάνα θα έκανε στη θέση της. Σιωπηρά συμπαραστέκονταν σ' αυτό το μαρτύριο θανάτου του μοναχογιού της. Ο Ιωάννης δεν μας δίνει περισσότερες λεπτομέρειες σεβόμενος την κατάστασή της. Το δικό της μαρτύριο το περνούσε αν μη τι άλλο με μεγάλη αξιοπρέπεια. Ο Ιησούς παρότι βρίσκονταν στις τελευταίες του στιγμές, δίχως βοήθεια, είχε στραμμένη τη σκέψη του στους άλλους. Στους στρατιώτες που ζήτησε άφεση γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν και στο ληστή που μετανόησε. Εκείνη τη στιγμή βλέποντας τον πόνο στην καρδιά της μάνας του, λησμόνησε τη δική του οδύνη και της έδωσε μια ανακούφιση. Της μίλησε χωρίς να περιμένει απόκριση, προσφωνώντας την «Γύναι» (=γυναίκα) και όχι μητέρα. Ίσως για να μην την πονέσει περισσότερο αλλά και για δείξει ότι πλέον δεν θα βρίσκονταν στον κόσμο ζωντανός. Της έδειξε τον Ιωάννη, τον μικρότερο σε ηλικία μαθητή και τον πιο αγαπημένο, και της είπε, «αυτός είναι γιος σου από τώρα». Της πρόσφερε στήριγμα και δεν την άφησε μόνη στο πένθος της. Και τι τιμή για τον μαθητή του! Να προσέχει την μητέρα του Κυρίου. Να της παρασταθεί και να την φροντίζει σαν να ήταν γιος της, δίνοντας μας έτσι ο Ιησούς, ένα μεγάλο παράδειγμα υιϊκής στοργής.
Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου. (Ιω. 19, 26)
Ο Ιησούς, όταν είδε τη μητέρα του και το μαθητή που αγαπούσε, να στέκεται πλάι της, λέει στη μητέρα του: «Γυναίκα, αυτός τώρα είναι ο γιος σου».
Ο Ιησούς ενώ βρίσκονταν ακόμη ζωντανός επάνω στο σταυρό, είδε τη μητέρα του. Στέκονταν μαζί με τον Ιωάννη, την αδελφή της Μαρία και τη Μαρία τη Μαγδαληνή ανίκανη να προσφέρει κάποια βοήθεια, έστω μια ανακούφιση στο παιδί της. Προφανώς δακρυσμένη αλλά δίχως να φωνάζει και να χτυπιέται, δίχως να βγάζει κραυγές πόνου και απελπισίας όπως κάθε μάνα θα έκανε στη θέση της. Σιωπηρά συμπαραστέκονταν σ' αυτό το μαρτύριο θανάτου του μοναχογιού της. Ο Ιωάννης δεν μας δίνει περισσότερες λεπτομέρειες σεβόμενος την κατάστασή της. Το δικό της μαρτύριο το περνούσε αν μη τι άλλο με μεγάλη αξιοπρέπεια. Ο Ιησούς παρότι βρίσκονταν στις τελευταίες του στιγμές, δίχως βοήθεια, είχε στραμμένη τη σκέψη του στους άλλους. Στους στρατιώτες που ζήτησε άφεση γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν και στο ληστή που μετανόησε. Εκείνη τη στιγμή βλέποντας τον πόνο στην καρδιά της μάνας του, λησμόνησε τη δική του οδύνη και της έδωσε μια ανακούφιση. Της μίλησε χωρίς να περιμένει απόκριση, προσφωνώντας την «Γύναι» (=γυναίκα) και όχι μητέρα. Ίσως για να μην την πονέσει περισσότερο αλλά και για δείξει ότι πλέον δεν θα βρίσκονταν στον κόσμο ζωντανός. Της έδειξε τον Ιωάννη, τον μικρότερο σε ηλικία μαθητή και τον πιο αγαπημένο, και της είπε, «αυτός είναι γιος σου από τώρα». Της πρόσφερε στήριγμα και δεν την άφησε μόνη στο πένθος της. Και τι τιμή για τον μαθητή του! Να προσέχει την μητέρα του Κυρίου. Να της παρασταθεί και να την φροντίζει σαν να ήταν γιος της, δίνοντας μας έτσι ο Ιησούς, ένα μεγάλο παράδειγμα υιϊκής στοργής.
