Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· (Λουκ. 8, 11)
Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.
Ο Ιησούς δίνει με αυτή τη φράση, το κλειδί για να κατανοηθεί η παραβολή του καλού σπορέως. Ο λόγος του Θεού δεν είναι μια δυσπρόσιτη αλήθεια. Ούτε προορίζεται μόνο για μεμυημένους ή σοφούς. Είναι γνώση που δίνεται σε όλους όσους το επιθυμούν. Είναι πνευματική τροφή, που αν ληφθεί, μετατρέπεται σε ζωοποιό δύναμη. Ο Κύριος μας λέει διά της παραβολής, ότι τον ρίχνει παντού ανεξαιρέτως. Δεν φείδεται καθόλου, γιατί η προσδοκία είναι να πιάσει παντού, ει δυνατόν. Το αν δεν ριζώσει σε κάποιες περιπτώσεις για να καρπίσει, δεν σημαίνει ότι δεν είναι πάντοτε ισχυρός. Ούτε ότι υπάρχει πιο ισχυρός λόγος από αυτόν του Θεού, που υπερισχύει. Η δύναμη του θεϊκού σπόρου φανερώνεται όταν βρει γόνιμο έδαφος. Όταν δηλαδή θελήσει ο άνθρωπος να συνεργήσει εφαρμόζοντας τη διδασκαλία του Κυρίου. Αν δεν το θελήσει, έχει την ελευθερία να το κάνει, τότε θα καταλάβει με οδυνηρό τρόπο το έχασε! Στην παραβολή ο λόγος του Θεού πέφτει σαν τον σπόρο. Δεν τον επιβάλει ο Θεός στους ανθρώπους διά της βίας. Δεν εξαναγκάζει κανέναν να τον δεχτεί, ούτε φοβερίζει κανέναν. Ούτε ο σπορέας του λόγου (Χριστός) δείχνει μεγάλη εμμονή. Σέβεται απολύτως την ελευθερία του αποδέκτη ανθρώπου. Σπέρνει και περιμένει. Και όχι μόνο μία φορά. Τη σπορά του Χριστού, την επαναλαμβάνει η Εκκλησία διαρκώς και θα την επαναλαμβάνει έως τη συντέλεια του κόσμου. Η ελπίδα του Χριστού και της Εκκλησίας Του, είναι να μην καταντήσει ο άνθρωπος σαν τη στείρα και άγονη γη...
