Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. (Ματθ. 9, 33)
Και μόλις έδιωξε το δαιμόνιο, μίλησε ο κωφάλαλος, και ο κόσμος θαύμασε λέγοντας ότι ποτέ ως τώρα δεν εφάνησαν στον Ισραηλιτικό λαό τέτοια πράγματα.
Ο Ιησούς θεράπευσε τον δαιμονισμένο κωφάλαλο διώχνοντας το δαιμόνιο που του είχε δημιουργήσει αφωνία. Και πιο πριν είχε θεραπεύσει δύο τυφλούς. Αυτά ασφαλώς προκάλεσαν μεγάλο θαυμασμό από τους παραβρισκόμενους στην οικία που βρίσκονταν για να ακούσουν τον Κύριο. Δεν είχαν ξαναδεί τέτοια πράγματα στη χώρα του Ισραήλ, όπως έλεγαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα είχαν δει αλλού, σε γειτονικές φερ' ειπείν χώρες, αλλά μέχρι τα σύνορα της δικής του χώρας μπορούσαν να γνωρίζουν περίπου τα πεπραγμένα. Λογική λοιπόν η αντίδραση που προκαλούσαν τα θαύματα. Όμως πουθενά δεν αναφέρει ο ευαγγελιστής, να υπήρχαν αμφιβολίες ή καχύποπτες σκέψεις μεταξύ τους. Διότι καταλάβαιναν το αυτονόητο, ότι έγιναν για το καλό των πασχόντων. Και μόνο για αυτό, δίχως να γίνει και κάτι μόνο και μόνο για να τους εντυπωσιάσει. Ούτε ωστόσο είδαν τον Κύριο να αρνείται να βοηθήσει αυτούς που προσέτρεξαν προς αυτόν. Το κοινό του Ιησού ήταν δεκτικό σε αυτό που τους πρόσφερε. Είδαν τη θεραπευτική δύναμη της πίστης, και τη δύναμη του Κυρίου επί των δαιμόνων. Έτσι, χωρίς πολλά λόγια, μόνο με τα έργα Του, μεταδόθηκε το ευαγγέλιό Του. Αυτός ο θαυμασμός σαφώς και μεταδόθηκε αυξάνοντας την φήμη του Κυρίου, διευρύνοντας το πεδίο δράσης της αποστολής Του αφενός και αφετέρου αυξάνοντας το μίσος των φαρισαίων (στχ. 34).
