Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. (Ματθ. 14, 17)
και του απαντούν, δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια.
Όταν ο Ιησούς είπε στους μαθητές του, να μην διώξουν τον πολύ κόσμο για να πάει να βρει φαγητό, ας του δώσουν εκείνοι, οι μαθητές τα έχασαν. Τι τους λέει ο διδάσκαλος, αφού εκείνοι έχουν λίγο φαγητό; Έφτανε και δεν έφτανε για τους δώδεκα. Του απαντούν αμήχανα ότι διαθέτουν μόλις δύο ψάρια και πέντε ψωμιά. Δεν ήξερε άραγε ο Κύριος τι αποθέματα τροφίμων είχαν μαζί; Μήπως το λησμόνησε απορροφημένος από την ομιλία στο πλήθος; Οι μαθητές δίχως να έχουν τη διάθεση να αμφισβητήσουν τον Κύριο, ουσιαστικώς του δίνουν αρνητική απάντηση στην εντολή Του να δώσουν στον κόσμο που βρισκόταν εκεί (στχ. 16) φαγητό. Ασφαλώς το μυαλό τους δεν πήγε στο ότι ο Ιησούς θα επενέβαινε θαυματουργικώς δίδοντας σ' όλους αυτούς τους ανθρώπους, που πρόταξαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για πνευματική τροφή εις βάρος της σωματικής τους διατροφής, εκτός από το σωτηριολογικό κήρυγμά Του και υλική τροφή. Είχαν δει οι μαθητές τον Κύριο να θεραπεύει και να ανασταίνει, αλλά όχι να δίδει τροφή. Κανείς άνθρωπος του Θεού, ή προφήτης είχε κάνει κάτι τέτοιο. Λησμόνησαν ωστόσο, ότι μόνο ο Θεός (έως τότε) είδε δώσει υλική τροφή στο παρελθόν (με το μάννα στην Παλ. Διαθήκη). Αμήχανοι και προφανώς σαστισμένοι, έδειξαν τα λίγα τους τρόφιμα στον Κύριο, περιμένοντας την αντίδρασή Του χωρίς να την υποπτεύονται. Είναι μια στιγμή που το μυαλό τους δείχνει να σταματάει ελπίζοντας, παρά να μηχανεύεται περίεργα. Αντί να του πουν, όπως θα λέγαμε εμείς, ότι με αυτά τα λίγα τρόφιμα αυτό που μας διέταξες είναι αδύνατον, αντί να του πουν ότι σφάλει, όπως πάλι εμείς θα λέγαμε (εγωισμού ένεκεν), ταπεινά δεν είπαν τίποτα περισσότερο, αλλά ούτε και σκέφτηκαν κάτι αρνητικό για Εκείνον, πράγμα που θα το αντιλαμβάνονταν αμέσως. Του έδειξαν τα δύο ψάρια και τα πέντε ψωμιά και περίμεναν. Έδειξαν στην εμπιστοσύνη τους στον Κύριο, ξέροντας ότι κάτι καλό θα συμβεί. Ότι ο Ιησούς θα τους βοηθήσει. Το θαύμα που ακολούθησε, έγινε αντιληπτό μόνο από τους μαθητές, και έγινε για τους μαθητές. Αυτήν τους την ταπεινότητα ζήτησε και έλαβε ο Κύριος. Και επιβράβευσε με ένα θαύμα, άμεσα τους μαθητές που το είδαν, και έμμεσα το πλήθος με την καλή, για Εκείνον, προαίρεση.
