Ακούμε να λέει στον Ιησού ο Πέτρος στη σημερινή περικοπή:
ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν ᾿Ιησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· (Λουκ. 5, 8)
Όταν το είδε τότε ο Σίμωνας Πέτρος, έπεσε μπροστά στα
γόνατα του Ιησού λέγοντας: «Έξελθε από το πλοίο και φύγε από εμένα,
γιατί είμαι άντρας αμαρτωλός, Κύριε».
Μόλις τα καΐκια ξαπήγαν για ψάρεμα από προτροπή του Ιησού, γύρισαν γεμάτα ψάρια, ενώ την πρώτη φορά είχαν γυρίσει άπρακτα. Μπροστά σ' αυτό θαύμα ο Πέτρος, αντί να ενθουσιαστεί και να χαρεί, αισθάνεται την αναξιότητά του. Νιώθει την αντανάκλαση της θεότητας του Ιησού στην καρδιά του. Ομολογεί τον αληθινό εαυτό του, ότι είναι αμαρτωλός, και ταπεινώνεται γονυπετής ενώπιον του Κυρίου.
Η συμπεριφορά του Πέτρου αποκαλύπτει τον χαρακτήρα του. Δέχεται την αγιότητα του Ιησού και δεν κρύβεται. Τον διώχνει από το πλοίο γιατί αισθάνεται την απόσταση μεταξύ του αναμάρτητου Κυρίου και της δικού του αμαρτωλού βίου. Τέτοιους ανθρώπους όμως θέλει ο Ιησούς για διακόνους του. Που ομολογούν τον αληθινό εαυτό τους και ταπεινώνονται χωρίς εγωισμό και υπερηφάνεια. Και η κλήση στον Πέτρο, είναι κλήση προς όλους μας. Αρκεί να αφήσουμε κατά μέρους τον εγωισμό και να τον πλησιάσουμε διά της ταπείνωσης.
