Εἰσελθόντι δὲ αὐτῷ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. (Ματθ. 8, 5-6)
Και όταν αυτός εισήλθε στην Καπερναούμ, πλησίασε σ’ αυτόν ένας εκατόνταρχος παρακαλώντας τον και λέγοντας: «Κύριε, ο δούλος μου έχει πέσει παράλυτος στην οικία μου και βασανίζεται φοβερά».
Δεν πλησίασε τον Ιησού κάποιος γονιός για να γιατρέψει το παιδί του. Ούτε καν Ιουδαίος. Τον πλησίασε ένας Ρωμαίος ειδωλολάτρης για να τον παρακαλέσει για το δούλο του! Αντί να δείξει δυσπιστία προς τον Ιησού, όπως έκαναν οι «θρησκευόμενοι» Φαρισαίοι, αντί να αποτανθεί στο ρωμαϊκό δωδεκάθεο, αντί να στείλει έναν δούλο του να καλέσει τον Κύριο, πήγε ο ίδιος σ' Εκείνον. Και με ταπείνωση, τον παρακάλεσε, δίχως να αξιώνει ως φορέας της εξουσίας την ίαση του δούλου του. Κάποιος που νοιάζεται τόσο πολύ έναν δούλο, δεν είναι παρά κάποιος που στην καρδιά του υπάρχει αγάπη, η οποία εκδηλώνεται με την πίστη προς τη δύναμη του Χριστού. Αυτό είδε στον αλλόθρησκο Ρωμαίο ο Ιησούς και του θεράπευσε το δούλο, εξ αποστάσεως. Είδε τον ζήλο της αγάπης και αυτήν τη δυνατή πίστη. Κάτι που πρέπει και εμείς να καλλιεργήσουμε στην καρδιά μας, γιατί ο Χριστός ζητά από μας την πίστη μας για να μας δώσει τη θεία χάρη του.
