Πριν πολλά πολλά χρόνια, θυμάμαι, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού γράφαμε μόνο με μολύβι. Το στυλό στην 5η και την 6η τάξη. Ξύστρα και γόμα, ήταν τα απαραίτητα συνοδευτικά. Κάναμε λάθος στην ορθογραφία φερ' ειπείν, το σβήναμε αμέσως. Στην αριθμητική ομοίως. Το καλύτερο ήταν που δεν λερωνόμασταν από το μελάνι του μπικ. Άλλες εποχές, αθώες για τα τότε παιδιά. Σήμερα το μολύβι έχει περιοριστεί στα σκίτσα, μιας και η νέα τεχνολογία έχει εισάγει τα απρόσωπα πληκτρολόγια. Ούτε καλλιγραφία, ούτε τίποτα. Όπως και να 'χει, το μολύβι είναι συνυφασμένο με τα παιδικά μου χρόνια, και το μόνο που με εκνεύριζε ήταν όταν το έξυνες και αντί να δημιουργηθεί σουβλερή μύτη, κοβόταν το ξύλο, έσπαγε ο γραφίτης, και το μισό μολύβι αναλωνόταν από το πολύ ξύσιμο! Πάντως έχει άλλη αίσθηση να γράφεις με μολύβι παρά με στυλό.
Το παρακάτω το αλίευσα από τον Καζαμία 2023 (εκδόσεις Υδρόγειος) και μέσα από μια ιστορία της γιαγιάς στο εγγόνι, δίνεται μια άλλη διάσταση για το αγαπημένο μολύβι...
ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...
