Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις
ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ
ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. (Λουκ. 8, 27)
Όταν λοιπόν αυτός εξήλθε στη ξηρά, τον συνάντησε
κάποιος άντρας από την πόλη που είχε δαιμόνια. Και για αρκετό χρόνο δεν
ντύθηκε ρούχο και δεν έμενε σε οικία αλλά στα μνήματα.
Εισερχόμενος ο Ιησούς στη χώρα των Γαδαρηνών, τον συνάντησε ένας δαιμονισμένος. Για πολύ καιρό δεν ζούσε σε σπίτι, αλλά έμενε γυμνός στα μνήματα. Σ' αυτήν την κατάντια οδηγεί τον άνθρωπο ο διάβολος. Προκαλεί την αποστροφή και τον τρόμο στους γύρω του. Ζει μακριά από συγγενείς και φίλους εκτός πόλης. Βρίσκει την απομόνωση στα μνήματα, που τα θεωρούσαν τότε ακάθαρτα. Διαβιώνει σαν αγρίμι δίχως μέλλον μες την απόγνωση και τη φρίκη. Και μην προτρέξουμε να πούμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο στους δαιμονισμένους. Συμβαίνει και σε όσους απομακρύνουν τον Χριστό από τη ζωή τους και ακολουθούν το δρόμο του διαβόλου. Προτιμά κανείς να συναναστρέφεται τους εγωπαθείς που κοιτούν μόνο τον εαυτό τους; Ή όσους αλαζόνες επιβουλεύονται και κάνουν κακό στους γύρω τους; Ποιός από τις αμαρτίες δεν έχει κάνει κακό και στον ίδιο του εαυτό; Και στο τέλος το μόνο που κερδίζουν είναι η αποστροφή και η απομόνωση. Αυτό το τέλμα οφείλουμε να αποφύγουμε, αλλάζοντας ρότα προς τον δρόμο του Χριστού. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε το πόσο έχουμε αποκλίνει. Στο χέρι μας είναι...
