Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. (Λουκ. 8, 32)
Εκεί κοντά ήταν ένα κοπάδι από χοίρους που έβοσκαν στο βουνό, και τα δαιμόνια παρακαλούσαν τον Ιησού να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους, και τους το επέτρεψε.
Τα δαιμόνια βλέποντας ότι ο Ιησούς θα τα έδιωχνε από τον άνθρωπο που είχαν κυριεύσει, έθεσαν ένα αίτημα προς Εκείνον. Δεν ζήτησαν συγχώρεση για αυτό που έκαναν στο δυστυχή άνθρωπο βέβαια. Ζήτησαν την άδεια να εισέλθουν στο κοπάδι με τους χοίρους. Προφανώς για να προκαλέσουν στο κοπάδι ζημιά, όπως και έκαναν έπειτα. Ήξεραν πως άδεια για να δαιμονίσουν άλλο άνθρωπο δεν θα έπαιρναν, οπότε στράφηκαν προς τα ζώα. Παρουσία όμως του Θεανθρώπου δεν πήγαν αυτοβούλως. Το αιτήθηκαν. Ας δούμε αυτήν τους τη στάση, και ας καταλάβουμε τι είναι οι δαίμονες. Μισούν τους ανθρώπους, προσπαθούν να τους προκαλέσουν ζημιές, και όταν βρουν στο δρόμο τους το Θεό, τους κόβεται ο βήχας! Ναι, αυτούς αφήνουμε να μας παρασύρουν!
Περιέργως ο Κύριος ανταποκρίθηκε θετικά στο αίτημά τους. Ήθελε να ζημιωθούν οι ιδιοκτήτες των χοίρων; Με μια πρώτη ματιά, θα έλεγε κανείς ότι εφόσον απαγορεύονταν από το Νόμο η εκτροφή τους (ως ακάθαρτα ζώα) απέδωσε δικαιοσύνη κατ' αυτόν τον τρόπο. Ήθελε όμως να δούμε ότι οι δαίμονες αφενός δεν ενδιαφέρονται μόνο για το κακό των ανθρώπων, αλλά αφετέρου νοιάζονται μόνο να κάνουν κακό, οπουδήποτε και σε οτιδήποτε!
