Ακούμε σήμερα μετά το Ευαγγέλιο το εξής κοντάκιο σε β' ήχο:
Τὴν ὥραν ψυχή, τοῦ τέλους ἐννοήσασα, καὶ τὴν ἐκκοπήν, τῆς συκῆς δειλιάσασα, τὸ δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως ἔργασαι ταλαίπωρε, γρηγοροῦσα καὶ κράζουσα· Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.
(Αφού σκεφτείς, ψυχή μου, την ώρα του τέλους και φοβηθείς από το πάθημα της εκκοπής της συκής, με φιλοπονία δούλεψες, ταλαίπωρη το τάλαντο που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός, μένοντας άγρυπνη και κράζοντας, να μη μείνουμε έξω από το νυμφώνα του Χριστού.)
Σ' αυτό το κατανυκτικό κοντάκιο, ο πιστός ανοίγει διάλογο με τον εαυτό του. Σκέψου την ώρα που θα αποχωριστείς το φθαρτό σώμα και θα βρεθείς σε έναν καινούργιο κόσμο. Και μάλιστα θα λογοδοτήσεις στον Πλάστη σου και θα κριθείς! Τρόμαξε από το κατάντημα της άκαρπης συκιάς που την καταράστηκε ο Θεός. Αυτό μπορεί να συμβεί και σε σένα αν δεν έχεις πνευματικούς καρπούς από αγαθά έργα και παρουσιαστείς μόνο με ξερά φύλλα και αγκάθια, δηλαδή από πονηρές και επαίσχυντες πράξεις. Ξύπνα από την πνευματική αδιαφορία και καλλιέργησε το τάλαντο που σου έδωσε ο Θεός. Με κόπο και επιμέλεια. Ώστε με την λαμπάδα της ψυχής σου αναμμένη να αξιωθείς να εισέλθεις στην υπέρτατη χαρά του Κυρίου σου.
