Σήμερα Μ. Σάββατο πρωί, όπου έχουμε την «πρώτη ανάσταση» ακούμε:Σήμερον ὁ ᾅδης στένων βοᾷ· Συνέφερέ μοι εἰ τὸν ἐκ Μαρίας γεννηθέντα μὴ ὑπεδεξάμην· ἐλθών γάρ ἐπ’ ἐμὲ τὸ κράτος μου ἔλυσε· πύλας χαλκᾶς συνέτριψε· ψυχάς ἅς κατείχον τὸ πρίν, Θεός ὤν, ἀνέστησε. Δόξα, Κύριε, τῷ σταυρῷ σου καὶ τῇ ἀναστάσει σου.
(Σήμερα ο άδης φωνάζει στενάζοντας: Θα με συνέφερε αν δεν υποδεχόμουν Αυτόν που γεννήθηκε απ’την Μαρία, διότι αφού ήλθε σε μένα κατέλυσε το κράτος μου. Συνέτριψε τις χάλκινες πύλες (του βασιλείου μου), και ως Θεός που είναι, ανέστησε τις ψυχές που κατείχα προηγουμένως. Δόξα Κύριε στο σταυρό και την ανάστασή σου.)
Ο ιερός υμνογράφος μας παρουσιάζει τον Άδη να θρηνολογεί μετά την ήττα που υπέστη από τον Κύριο. Δεν τολμά να αναφέρει το όνομά του αλλά παραδέχεται ότι είναι ο αληθινός Θεός. Του πήρε τις ψυχές που κατείχε εγκλωβισμένες δείχνοντας στον άνθρωπο ότι το κράτος του Άδη καταλύθηκε. Οι αδιαπέραστες χάλκινες πύλες έχουν πια συντριβεί.
Ο θρήνος του Άδη δείχνει το μέγεθος της νίκης του Χριστού. Δείχνει πως έπαψε να είναι ο φόβος του ανθρώπου μετά το τέλος της ζωής. Ο θάνατος γίνεται το πέρασμα για μια «άλλη» ζωή, και όχι αιώνια σκλαβιά. Το μήνυμα της νίκης λοιπόν έρχεται από τον Άδη. Και το Πάσχα είναι προ των πυλών!
