οἵη περ φύλλων γενεὴ τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν.
Φύλλα τὰ μέν τ᾽ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ᾽ ὕλη
τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ᾽ ἐπιγίγνεται ὥρη·
ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἣ μὲν φύει ἣ δ᾽ ἀπολήγει.
(Ιλιάδα Ζ' 146-149)
Η γενιά των ανθρώπων είναι σαν τη γενιά των φύλλων,
που άλλα φύλλα ο άνεμος σκορπά χάμω, άλλα
φυτρώνουν όπως η άνοιξη αναχλωραίνει τα πράσινα δέντρα.
έτσι και η γενιά των ανθρώπων: Η μία φυτρώνει και η άλλη σβήνεται.
που άλλα φύλλα ο άνεμος σκορπά χάμω, άλλα
φυτρώνουν όπως η άνοιξη αναχλωραίνει τα πράσινα δέντρα.
έτσι και η γενιά των ανθρώπων: Η μία φυτρώνει και η άλλη σβήνεται.
Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Γλαύκου, που τα απευθύνει στον Ιδομενέα, σε μια στιχομυθία πριν κονταροκτυπηθούν στη μάχη. Σαν τα φύλλα των δέντρων είναι οι άνθρωποι. Που γεννιούνται και πεθαίνουν ενώ ο άνεμος μπορεί να τα σκορπίσει. Τόσο εύθραυστη είναι η φύση μας. Τόσο εφήμερη είναι η ζωή μας. Κι όμως πόσο αλαζόνες γινόμαστε να μην το βλέπουμε και να νομίζουμε το αντίθετο!
Ακόμη και η γενιά μας, που αρκετές φορές περηφανευόμαστε γι' αυτήν, δεν παύει να έχει την τύχη της γενιάς των φύλλων. Η μία φυτρώνει και η άλλη σβήνεται. Κι ας αντιστεκόμαστε σ' αυτό. Στην αξία της ζωής λοιπόν, ο σοφός Όμηρος εστιάζει, προσπαθώντας να μας δείξει πόσο μάταιος είναι ο πόλεμος. Ένας άνεμος που μας σκορπίζει στο χώμα. Ενώ ο προορισμός μας είναι να στολίσουμε με πρασινάδα το δέντρο της Ζωής την άνοιξη.
Πόσο μεγάλοι γινόμαστε όταν ενστερνιστούμε την αξία του ανθρώπου, και όταν προστατέψουμε το δέντρο της Ζωής. Στρεφόμαστε στη μάνα φύση μας, και αισθανόμαστε το μεγαλείο του Θεού! Χωρίς το κακό να μας βαραίνει και να μας αποκόβει από την πηγή της Ζωής. Χωρίς να μας παρασέρνει ο εγωισμός μας. Σε μια καταλλαγή με το καλό που αποστρεφόμαστε...!
Ο Τρώας Γλαύκος και ο Αχαιός Ιδομενέας, θυμήθηκαν δεσμούς φιλίας των πατέρων τους, αντάλλαξαν πανοπλίες, και αποφάσισαν να μην έρθουν ξανά αντιμέτωποι στη μάχη. Ένα αντιπολεμικό μήνυμα του Ομήρου, σ' όσους ξεχνάνε μπροστά στην άψη τους την ανθρώπινη φύση τους.
