Βροτοκτόνον, ἀλλ' οὐ θεοκτόνον, ἔφυ τὸ πταῖσμα τοῦ Ἀδάμ· εἰ γὰρ καὶ πέπονθέ σου, τῆς σαρκὸς ἡ χοϊκὴ οὐσία, ἀλλ' ἡ Θεότης ἀπαθὴς διέμεινε, τὸ φθαρτὸν δὲ σου πρὸς ἀφθαρσίαν μετεστοιχείωσας, καὶ ἀφθάρτου ζωῆς, ἔδειξας πηγὴν ἐξ ἀναστάσεως.
(Το πταίσμα (η αμαρτία) του Αδάμ ήταν ανθρωποκτόνο και όχι θεοκτόνο. Διότι αν και έπαθε η χωμάτινη ουσία της σάρκας σου, η Θεότητά σου παρέμεινε απαθής. Τη φθαρτή φύση σου όμως τη μεταστοιχείωσες προς αφθαρσία και διά της αναστάσεώς Σου, την έκανες πηγή άφθαρτου ζωής.)
Το αμάρτημα του Αδάμ δεν είναι θεοκτόνο διότι η θεία φύση του Χριστού είναι άφθαρτη και απαθής. Είναι ανθρωποκτόνο διότι στο σταυρό θανατώθηκε μόνο η ανθρώπινη φύση του Χριστού στην οποία υπάρχει αδιάσπαστα ενωμένη η θεία φύση η οποία «πέθανε» μαζί της. Αυτή τη δογματική αλήθεια θέλει να τονίσει ο ιερός υμνογράφος. Ότι ουσιαστικά πέθανε μόνο η φθαρτή φύση (χοϊκή ουσία) ενώ η Θεότητα παρέμεινε απαθής. Ο Χριστός μεταστοιχείωσε σε αφθαρσία τη θνητή φύση του την οποία διά της Αναστάσεως του κατέστησε πηγή αθάνατης και άφθαρτης ζωής.
