Στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας η λαμπάδα αναλαμβάνει... δράση! Ένα στολισμένο και χρωματιστό κερί περιμένει να ανάψει με το άγιο Φως. Το Φως της Αναστάσεως δεν το ανάβουμε σε ένα κοινό κερί. Αυτό κατά το έθιμο. Μόνο που το κερί της ψυχής μας ξεχνάμε να το στολίσουμε. Για να είναι έτοιμο αυτήν την ξεχωριστή στιγμή. Μένουμε μόνο σ' αυτό που κρατάμε στο χέρι. Και ξοδεύουμε αρκετά λεφτά για τις λαμπάδες. Για την ψυχή πάλι, δεν ξοδεύουμε τίποτα.
Μόνο που το Φως της Ανάστασης αν δεν ανάψει το κερί της ψυχής, τότε απλά θα είναι μια φλογίτσα που θα σβήσει με το πρώτο φύσημα του ανέμου. Και το στολισμένο κερί θα πεταχτεί, μέχρι του χρόνου που θα αγοράσουμε ένα καινούργιο. Την ψυχή όμως δεν μπορούμε να την πετάξουμε για να αγοράσουμε μια καινούργια. Μπορούμε να την ανακαινήσουμε και να τη στολίσουμε. Με πνευματικά στολίδια, που κοστίζουν όμως. Κοστίζουν κόπο και αγώνα. Αλλά μόνο τότε θα είναι έτοιμη η ψυχή για το Φως. Το αιώνιο Φως...
