Ακούμε τρις το τροπάριον σε ήχο πλ. δ':
Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς
(Να, έρχεται ο Νύμφιος στο μέσο της νύχτας. Και θα είναι ευτυχισμένος ο δούλος που θα τον βρει ο Νύμφιος ξάγρυπνο να τον περιμένει. Θα είναι ανάξιος εκείνος που θα τον βρει ράθυμο. Βλέπε λοιπόν ψυχή μου, να μη βυθιστείς στον (πνευματικό) ύπνο για να παραδοθείς στο θάνατο (της αμαρτίας) και μείνεις εκτός της ουράνιας βασιλείας του Θεού. Αλλά ανάνηψε κράζοντας Άγιος, άγιος, άγιος είσαι εσύ ο Θεός και ελέησε μας διά των μεσιτειών της Θεοτόκου.)
Ο ιερός υμνογράφος παρουσιάζει τη σχέση μας με το Χριστό, ως γάμο, θυμίζοντάς μας την παραβολή των δέκα παρθένων. Ο χρόνος του γάμου είναι άγνωστος και πρέπει να ξαγρυπνούμε και να είμαστε έτοιμοι, έχοντας στολίσει το ένδυμα της ψυχής μας με τα αγαθά έργα. Μόνο έτσι θα δεθούμε πνευματικά με τον Χριστό σε μιαν αδιάσπαστη και αιώνια ένωση, και με αυτόν τον τρόπο θα γίνουμε κοινωνοί των γλυκασμών του παραδείσου. Αν βρεθούμε απροετοίμαστοι με λερωμένο το ένδυμα της ψυχής μας από τις αμαρτίες και της ηδονές της επίγειας ζωής, δεν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τη χαρά της ουράνιας βασιλείας.
Ας μείνουμε λοιπόν άγρυπνοι, μας προτρέπει ο ιερός υμνογράφος, και να μην παραδοθούμε στην πνευματική ραθυμία και την τεμπελιά, γιατί οδηγούν στον αιώνιο ύπνο της απώλειας και του θανάτου.
(Να, έρχεται ο Νύμφιος στο μέσο της νύχτας. Και θα είναι ευτυχισμένος ο δούλος που θα τον βρει ο Νύμφιος ξάγρυπνο να τον περιμένει. Θα είναι ανάξιος εκείνος που θα τον βρει ράθυμο. Βλέπε λοιπόν ψυχή μου, να μη βυθιστείς στον (πνευματικό) ύπνο για να παραδοθείς στο θάνατο (της αμαρτίας) και μείνεις εκτός της ουράνιας βασιλείας του Θεού. Αλλά ανάνηψε κράζοντας Άγιος, άγιος, άγιος είσαι εσύ ο Θεός και ελέησε μας διά των μεσιτειών της Θεοτόκου.)
Ο ιερός υμνογράφος παρουσιάζει τη σχέση μας με το Χριστό, ως γάμο, θυμίζοντάς μας την παραβολή των δέκα παρθένων. Ο χρόνος του γάμου είναι άγνωστος και πρέπει να ξαγρυπνούμε και να είμαστε έτοιμοι, έχοντας στολίσει το ένδυμα της ψυχής μας με τα αγαθά έργα. Μόνο έτσι θα δεθούμε πνευματικά με τον Χριστό σε μιαν αδιάσπαστη και αιώνια ένωση, και με αυτόν τον τρόπο θα γίνουμε κοινωνοί των γλυκασμών του παραδείσου. Αν βρεθούμε απροετοίμαστοι με λερωμένο το ένδυμα της ψυχής μας από τις αμαρτίες και της ηδονές της επίγειας ζωής, δεν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τη χαρά της ουράνιας βασιλείας.
Ας μείνουμε λοιπόν άγρυπνοι, μας προτρέπει ο ιερός υμνογράφος, και να μην παραδοθούμε στην πνευματική ραθυμία και την τεμπελιά, γιατί οδηγούν στον αιώνιο ύπνο της απώλειας και του θανάτου.
