Ρόδον τό ἀμάραντον, χαῖρε ἡ μόνη βλαστήσασα· το μῆλον το εὔοσμον, χαίρε ἡ τέξασα· τό ὀσφράδιον τοῦ πάντων Βασιλέως· χαῖρε, ἀπειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα.
(Χαίρε εσύ που από τη σάρκα σου βλάστησε το ρόδο που δε μαραίνεται· που γέννησες το μήλο που μοσχοβολά· η μυρωδιά του Βασιλέα των όλων· χαίρε που έγινες μητέρα χωρίς να γνωρίσεις γαμική ένωση, εσύ που είσαι η σωτηρία του κόσμου.)
(Χαίρε εσύ που από τη σάρκα σου βλάστησε το ρόδο που δε μαραίνεται· που γέννησες το μήλο που μοσχοβολά· η μυρωδιά του Βασιλέα των όλων· χαίρε που έγινες μητέρα χωρίς να γνωρίσεις γαμική ένωση, εσύ που είσαι η σωτηρία του κόσμου.)
Εικόνες από τη φυσική του εμπειρία μας δίνει ο ιερός υμνογράφος, θυμίζοντάς μας πως από την Παναγία γεννήθηκε το ρόδο που δε μαραίνεται, φέρνοντας την αιώνια πνευματική άνοιξη όπου τα άνθη δεν επιδέχονται μαρασμό. Ως εύοσμο μήλο ο Χριστός, ο νέος Αδάμ, είναι ο ίδιος η μυρωδιά αυτής της άνοιξης, αφήνοντας μακριά τον χειμώνα της αμαρτίας όπου η φύση χάνει την ομορφιά και τη μυρωδιά από τα άνθη. Πως λοιπόν, να μην εκφράσει ο υμνογράφος τον ενθουσιασμό του όταν βλέπει τη μόνη που μπόρεσε να «βλαστήσει» τον Βασιλέα των όλων, και να μας χαρίσει τη δυνατότητα να γευτούμε αυτήν την ανοιξιάτικη πνευματική αλλαγή.
