Ακούμε σήμερα μετὰ τὴν γ' Στιχολογίαν, το εξής κάθισμα Τριῳδίου, σε ήχο α':
Ἡ Πόρνη ἐν κλαυθμῷ, ἀνεβόα οἰκτίρμον, ἐκμάσσουσα θερμῶς, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς, καὶ ἐκ βάθους στενάζουσα. Μὴ ἀπώσῃ με, μηδὲ βδελύξῃ Θεέ μου, ἀλλὰ δέξαι με, μετανοοῦσαν, καὶ σῶσον, ὡς μόνος φιλάνθρωπος.
Η πόρνη κλαίουσα δυνατά φώναξε, εύσπλαχνε σκουπίζοντας θερμώς τα αμόλυντα πόδια σου με τις τρίχες της κεφαλής μου και στενάζουσα από τα βάθη της καρδιάς της: Μη με διώξεις μακριά σου και με με αηδιάσεις, Θεέ μου, αλλά δέξου με μετανοούσα και σώσε, ως μόνος φιλάνθρωπος.
Η πόρνη (στο Λουκά αναφέρεται μόνο ως «αμαρτωλή» αλλά το υπονοεί εμμέσως πλην σαφώς στο 7, 39), δεν πλησίασε απλά τον Ιησού για να ζητήσει μια άφεση για τις αμαρτίες της. Δεν πήγε για να πάρει μια προσωρινή συγχώρεση. Ούτε μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Ένιωθε τόσο πολύ ένοχη για τις αμαρτίες της, ώστε πλησίασε τον Κύριο κλαίουσα και φωνάζοντας να μην τη διώξει. Ένιωθε εκ βαθέων το ποιά ήταν και πόσο χαμηλά είχε πέσει. Οι σωματικές απολαύσεις και τα χρήματα δεν μπορούσαν να την ικανοποιήσουν, ως εφήμερα και πρόσκαιρα που είναι, ούτε μπορούσαν να ανακουφίσουν την ψυχή της. Η παρουσία του Κυρίου στην περιοχή της ήταν μια μοναδική ευκαιρία για να βρει σωτηρία στο τέλμα που βρίσκονταν. Τον θεωρούσαν ως άνθρωπο του Θεού, ως προφήτη, (δεν ήξεραν ότι ήταν Θεάνθρωπος) οπότε και έτρεξε σε Εκείνον για να ζητήσει συγχώρεση. Είναι πολύ σημαντικό το ότι είχε συνειδητοποιήσει ότι η κατάστασή που βρισκόταν ήταν κατάντια και πτωτική. Το πνεύμα της αντέδρασε ζητώντας να αφήσει επιτέλους την αμαρτωλή ζωή. Η εγωπάθεια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να τρέξει προς τον Κύριο. «Μη με διώξεις» την βάζει να λέει ο ιερός υμνογράφος. Ναι, φοβόταν μήπως ήταν τόσο μολυσμένη από την αμαρτία, που ούτε ο άνθρωπος του Θεού δεν θα ήθελε κάποια επαφή μαζί της. «Μην αηδιάσεις αλλά δέξου με μετανοούσα». Φοβούμενη μεν, διότι η αμαρτία είναι αποκρουστική, αλλά είχε θάρρος να δείξει τη μετάνοιά της και να ζητήσει συγχώρεση. Αυτή τη στάση που αποφεύγουμε εμείς για τα δικά μας αμαρτήματα (όποια είναι αυτά), έδειξε εκείνη η γυναίκα. Εμείς δεν τολμάμε να πάμε να εξομολογηθούμε και να ζητήσουμε συγχώρεση, κι ας μην έχουμε ίσως φτάσει στο τέλμα της πόρνης. Να λοιπόν που η στάση της στον Κύριο, είναι προς μίμηση για εμάς.
Για άλλα σχόλια σε τροπάρια στη σημερινή ακολουθία, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.
Ἡ Πόρνη ἐν κλαυθμῷ, ἀνεβόα οἰκτίρμον, ἐκμάσσουσα θερμῶς, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς, καὶ ἐκ βάθους στενάζουσα. Μὴ ἀπώσῃ με, μηδὲ βδελύξῃ Θεέ μου, ἀλλὰ δέξαι με, μετανοοῦσαν, καὶ σῶσον, ὡς μόνος φιλάνθρωπος.
Η πόρνη κλαίουσα δυνατά φώναξε, εύσπλαχνε σκουπίζοντας θερμώς τα αμόλυντα πόδια σου με τις τρίχες της κεφαλής μου και στενάζουσα από τα βάθη της καρδιάς της: Μη με διώξεις μακριά σου και με με αηδιάσεις, Θεέ μου, αλλά δέξου με μετανοούσα και σώσε, ως μόνος φιλάνθρωπος.
Η πόρνη (στο Λουκά αναφέρεται μόνο ως «αμαρτωλή» αλλά το υπονοεί εμμέσως πλην σαφώς στο 7, 39), δεν πλησίασε απλά τον Ιησού για να ζητήσει μια άφεση για τις αμαρτίες της. Δεν πήγε για να πάρει μια προσωρινή συγχώρεση. Ούτε μια πρόσκαιρη ανακούφιση. Ένιωθε τόσο πολύ ένοχη για τις αμαρτίες της, ώστε πλησίασε τον Κύριο κλαίουσα και φωνάζοντας να μην τη διώξει. Ένιωθε εκ βαθέων το ποιά ήταν και πόσο χαμηλά είχε πέσει. Οι σωματικές απολαύσεις και τα χρήματα δεν μπορούσαν να την ικανοποιήσουν, ως εφήμερα και πρόσκαιρα που είναι, ούτε μπορούσαν να ανακουφίσουν την ψυχή της. Η παρουσία του Κυρίου στην περιοχή της ήταν μια μοναδική ευκαιρία για να βρει σωτηρία στο τέλμα που βρίσκονταν. Τον θεωρούσαν ως άνθρωπο του Θεού, ως προφήτη, (δεν ήξεραν ότι ήταν Θεάνθρωπος) οπότε και έτρεξε σε Εκείνον για να ζητήσει συγχώρεση. Είναι πολύ σημαντικό το ότι είχε συνειδητοποιήσει ότι η κατάστασή που βρισκόταν ήταν κατάντια και πτωτική. Το πνεύμα της αντέδρασε ζητώντας να αφήσει επιτέλους την αμαρτωλή ζωή. Η εγωπάθεια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να τρέξει προς τον Κύριο. «Μη με διώξεις» την βάζει να λέει ο ιερός υμνογράφος. Ναι, φοβόταν μήπως ήταν τόσο μολυσμένη από την αμαρτία, που ούτε ο άνθρωπος του Θεού δεν θα ήθελε κάποια επαφή μαζί της. «Μην αηδιάσεις αλλά δέξου με μετανοούσα». Φοβούμενη μεν, διότι η αμαρτία είναι αποκρουστική, αλλά είχε θάρρος να δείξει τη μετάνοιά της και να ζητήσει συγχώρεση. Αυτή τη στάση που αποφεύγουμε εμείς για τα δικά μας αμαρτήματα (όποια είναι αυτά), έδειξε εκείνη η γυναίκα. Εμείς δεν τολμάμε να πάμε να εξομολογηθούμε και να ζητήσουμε συγχώρεση, κι ας μην έχουμε ίσως φτάσει στο τέλμα της πόρνης. Να λοιπόν που η στάση της στον Κύριο, είναι προς μίμηση για εμάς.
Για άλλα σχόλια σε τροπάρια στη σημερινή ακολουθία, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.
