Ακούμε σήμερα το εξής ιδιόμελο στα απόστιχα Τριωδίου σε ήχο πλάγιο του β':
Ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον, καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον, τὸ μύρον βαστάζουσα, προσῆλθέ σοι βοῶσα. Μή με τὴν πόρνην ἀπορρίψῃς, ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου, μή μου τὰ δάκρυα παρίδῃς, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων· ἀλλὰ δέξαι με μετανοούσαν, ἣν οὐκ ἀπώσω ἁμαρτάνουσαν Κύριε, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.
Η απελπισμένη για τον (αμαρτωλό) βίο της και αναγνωρισμένη για τον τρόπο με τον οποίο ζούσε, βαστάζοντας το μύρο, ήρθε κοντά σου και φώναξε: «Μη με διώξεις εμένα την πόρνη, εσύ ο γεννημένος από Παρθένο, μην παραβλέψεις τα δάκρυά μου εσύ που είσαι η χαρά των αγγέλων, αλλά δέξαι με μετανοούσα Κύριε, για το μεγάλο σου έλεος».
Η πόρνη προσήλθε στον Κύριο με επίγνωση του ποια ήταν και τι ζητούσε. Ήταν απελπισμένη για τον αμαρτωλό δρόμο που είχε ακολουθήσει. Η αμαρτωλή ζωή της, της βάραινε την ψυχή και η συνείδησή της δεν ηρεμούσε από τις περιστασιακές ηδονές. Στιγματισμένη για τον τρόπο ζωή της, από τον καθωσπρέπει κοινωνικό περίγυρο ένιωσε τη μοναξιά και την απόρριψη. Εύκολα περιθωριοποιούν οι «ευυπόληπτοι» και συνάμα υποκριτές πολίτες τις πόρνες, όπου από τη μια τις χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους και από την άλλη τις καταδικάζουν ως μιάσματα. Ας θυμηθούμε την άνεση που είχαν όταν ήθελαν να τιμωρήσουν με λιθοβολισμό τη μοιχαλίδα. Η πόρνη, μετανιωμένη έψαχνε μια ανακούφιση για τη συνείδησή της. Λίγη ζεστασιά και λίγο φως στην παγωμένη και σκιερή από την αμαρτία ψυχή της. Που αλλού θα τα έβρισκε, παρά μόνο αν πήγαινε σε κάποιον απεσταλμένο από το Θεό. Και έτι περισσότερο, είχε διαισθανθεί ότι ήταν διαφορετικός από τους προφήτες επειδή είχε γεννηθεί με μυστηριακό τρόπο από παρθένο. Δέξου με, του φωνάζει, που παρότι είμαι πόρνη, τα δάκρυα μου, είναι δάκρυα μετανοίας. Του κατέθετε την μετάνοιά της και δεν ζητούσε παρά το έλεός Του. Δεν πήγε να προσποιηθεί και κοροϊδέψει. Εναπόθεσε την ψυχή της στον μοναδικό που θα της έδινε άφεση αμαρτιών.
