Ακούμε σήμερα το εξής αντίφωνο σε ήχο πλ. δ', μετά την ανάγνωση του 2ου Ευαγγελίου:
Σήμερον ὁ Ἰούδας, παραποιεῖται θεοσέβειαν, καὶ ἀλλοτριοῦται τοῦ χαρίσματος, ὑπάρχων μαθητής, γίνεται προδότης, ἐν ἤθει φιλικῷ, δόλον ὑποκρύπτει, καὶ προτιμᾶται ἀφρόνως τῆς τοῦ Δεσπότου ἀγάπης, τριάκοντα ἀργύρια ὁδηγὸς γενόμενος, συνεδρίου παρανόμου. Ἡμεῖς δὲ ἔχοντες σωτηρίαν τὸν Χριστόν, αὐτὸν δοξάσωμεν.
Σήμερα ο Ιούδας υποκρίνεται ευσέβεια,
και αποξενώνεται από το μαθητικό του χάρισμα· διότι ενώ ήταν μαθητής, γίνεται προδότης.
Κάτω από φιλική συμπεριφορά κρύβει την απάτη,
και απερίσκεπτα προτιμά να απορρίψει την αγάπη του Δεσπότη γενόμενος οδηγός παράνομου συνεδρίου, για τριάντα αργύρια.
Εμείς όμως, που έχουμε σωτήρα τον Χριστό, ας τον δοξάσουμε.
Στο μυστικό δείπνο ο Ιούδας, όχι μόνο υποκρίνεται τον ευσεβή μαθητή, αλλά ουσιαστικά εκπίπτει από το αποστολικό του αξίωμα. Επέλεξε να μην ακολουθήσει τον Κύριο, που τον τίμησε με το χάρισμα να τον κάνει μαθητή του. Αρνήθηκε την αγάπη και την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Διδάσκαλος. Και δεν είχε το θάρρος να δηλώσει ευθέως, ότι δεν θέλει να είναι πλέον μαθητής και να αποχωρίσει. Προτίμησε ύπουλα να παριστάνει ότι έχει φιλική διάθεση και συμπεριφορά. Το μυαλό του ήταν στην αμοιβή που του είχαν τάξει οι αρχιερείς. Ο Κύριος, μη ανεχόμενος τέτοια συμπεριφορά (που δυστυχώς κι εμείς την έχουμε όταν από τη μια δηλώνουμε χριστιανοί και από την άλλη αμαρτάνουμε ασύστολα) τον έδιωξε. Και εκείνος αντί να ντραπεί λίγο, έτρεξε για τα τριάντα αργύρια, δίνοντας την κατάλληλη πρόφαση(1) στο κακόβουλο συνέδριο των αρχιερέων να αποφασίσει τη σύλληψη του Ιησού. Ο Ιούδας άνευ ίχνου αξιοπρέπειας, υποκριτής και δόλιος φτάνει στο αποκορύφωμα του τέλματος στο οποίο εκουσίως εισήλθε. Διάλεξε το κοσμικό φρόνημα και την απομάκρυνση από την πηγή της ζωής, ακολουθώντας το δρόμο του πάθους και της υποκρισίας... Εμείς όμως που δεν θέλουμε να του μοιάσουμε, και προσδοκούμε τη σωτηρία από τον Κύριο, δεν έχουμε παρά να δοξάσουμε το Χριστό.
(1) Δεν χρειάζονταν οι αρχιερείς να τους υποδείξει κάποιος τον Ιησού, ήξεραν καλά ποιος ήταν. Το ότι όμως ένας μαθητής του τον παραδίδει στο συνέδριο, τους έδινε τη δικαιολογία προς τον κόσμο (που επευφημούσε τον Κύριο όταν έμπαινε στην Ιερουσαλήμ) ότι καλώς τον συνέλαβαν χωρίς υστεροβουλία! Ήταν ένα τεκμήριο ενοχής.
