Ακούμε σήμερα (από τηλεοράσεως λόγῳ κορωνοϊού) στους αίνους το εξής στιχηρό ιδιόμελο σε ήχο πλάγιο του β':
Ἡ βεβυθισμένη τῇ ἁμαρτίᾳ, εὗρέ σε λιμένα τῆς σωτηρίας, καὶ μύρον σὺν δάκρυσι κενοῦσά σοι ἐβόα· Ἴδε ὁ ἔχων ἐξουσίαν συγχωρεῖν ἁμαρτίας, Ἴδε ὁ τῶν ἁμαρτανόντων τὴν μετάνοιαν φέρων· ἀλλὰ Δέσποτα διάσωσόν με, ἐκ τοῦ κλύδωνος τῆς ἁμαρτίας μου δέομαι, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.
Αυτή που βυθίστηκε στην αμαρτία, σε βρήκε ασφαλές λιμάνι της σωτηρίας και με δάκρυα μύρο αδειάζουσα στα πόδια σου, φώναξε: Κοίταξε εσύ που έχει εξουσία να συγχωρείς τις αμαρτίες, εσύ που δέχεσαι την μετάνοια των αμαρτωλών ανθρώπων. Αλλά διάσωσέ με Δέσποτα από την τρικυμία της αμαρτίας μου, δέομαι για τη μεγάλη σου ευσπλαχνία.
Βυθισμένη στην αμαρτία η πόρνη, είχε συναίσθηση του παραστρατήματός της. Δεν είχε πωρωθεί η συνείδησή της και δεν είχε υπερισχύει ο εγωισμός της ώστε να μην βλέπει το κατάντημά της. Η είδηση ότι κάποιος προφήτης, κάποιος άνθρωπος του Θεού (μιας και οι άνθρωποι δεν είχαν αντιληφθεί ακόμη ότι ήταν ο Υιός του Θεού), είχε έρθει στην πόλη της, ενίσχυσε την απόφασή της να μετανοήσει. Έτρεξε κοντά του να ζητήσει συγχώρεση, με δάκρυα ταπεινώθηκε μπροστά του και με ακριβό μύρο του άλειψε τα πόδια. Δεν πήγε για συγχώρεση στους τυπολάτρες αρχιερείς, δεν έβρισκε σε αυτούς αυτό που ποθούσε η ψυχή της. Ο ιερός υμνογράφος μας παρουσιάζει παραστατικά το αίσθημα της μετάνοιας που είχε η κοπέλα και πόσο πολύ ποθούσε τη γαλήνη. Πόσο είχε ταλαιπωρηθεί από την πρόσκαιρη αλλά ψυχοφθόρο ηδονή της πορνείας, πόσο πολύ είχε κλιδωνιστεί και μισοβυθιστεί σαν πλοίο στην φουρτούνα της αμαρτίας! Λιμάνι σωτηρίας ο Κύριος, και ο μόνος που μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Διάσωσέ μας από την τρικυμία της αμαρτίας, ας πούμε κι εμείς μαζί με τη μετανοούσα πόρνη και ας ζητήσουμε το έλεός Του.
