Ακούμε σήμερα, το εξής τροπάριο από τον κανόνα α', ωδή ζ' σε β' ήχο:
Νευστάζων κάραν Ἰούδας, κακὰ προβλέπων ἐκίνησεν, εὐκαιρίαν ζητῶν παραδοῦναι, τὸν Κριτὴν εἰς κατάκρισιν, ὃς πάντων ἐστὶ Κύριος, καὶ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Ο Ιούδας, κουνώντας το κεφάλι του με δισταγμό και ταραχή, κινούσε ύπουλα τα σχέδιά του, προβλέποντας το κακό· ζητούσε την κατάλληλη στιγμή για να παραδώσει τον Κριτή σε καταδίκη — Αυτόν που είναι Κύριος όλων και Θεός των Πατέρων μας.
Κατά τη διάρκεια του Μυστικού δείπνου, ο μόνος που δεν συμμετείχε διά του πνεύματος σ' αυτήν τη μυσταγωγία, ήταν ο Ιούδας. Οι σκέψεις του ήταν αλλού. Στο σχέδιό του να παραδώσει στους αρχιερείς τον Ιησού, έναντι αμοιβής. Όπως μας λέει ο Ιωάννης (13, 27) λίγο πριν λάβει το, στο βουτηγμένο στο ζωμό, ψωμί από τον Κύριο, το πνεύμα του είχε κυριευτεί από το Σατανά. Δεν ήταν δαιμονισμένος, αλλά οι κακές και πλανερές σκέψεις είχαν πλημμυρήσει το νου του. Αδυνατούσε να δει ότι αυτό που σκόπευε να κάνει ήταν λάθος. Είχε κυριευθεί τόσο πολύ από το πάθος της φιλαργυρίας; Το πιθανότερο, μιας και είχε δείξει δείγματα ότι ήταν φιλοχρήματος και έκλεβε από το ταμείο που διαχειρίζονταν (Ιω. 12, 5-6). Κατά καιρούς, έχουν ειπωθεί θεωρίες ότι θα εκβίαζε με αυτόν τον τρόπο να χρησιμοποιήσει υπερφυσικές δυνάμεις ο Κύριος εναντίον των αρχιερέων και των Ρωμαίων για να μη συλληφθεί και έτσι θα ηγείτο (ως Μεσσίας) μιας εξέγερσης εναντίον των Ρωμαίων. Όπως και να 'χει, αν αγαπούσε τον Κύριο αφενός, και αν είχε, λίγο έστω, καταλάβει τι δίδασκε ο Ιησούς, δεν θα του περνούσε καν από το μυαλό να Τον προδώσει. Την ώρα του δείπνου, ήταν όμως αποφασισμένος να εφαρμόσει τα ύπουλα σχέδιά του. Δεν είχε καμία αμφιβολία και κανένα δισταγμό. Ήταν ήδη ξένο σώμα και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Ο ιερός υμνογράφος μας τονίζει τη στάση του Ιούδα, υπενθυμίζοντάς μας πως δεν είχε καμία πρόθεση, καμία διάθεση να υποχωρήσει και να μετανιώσει εγκαίρως για τα κακόβουλα σχέδιά του.
