Ὢ τῆς Ἰούδα
ἀθλιότητος! ἐθεώρει τὴν Πόρνην φιλοῦσαν τὰ ἴχνη, καὶ ἐσκέπτετο δόλῳ, τῆς
προδοσίας τὸ φίλημα· ἐκείνη τοὺς πλοκάμους διέλυσε, καὶ οὗτος τῷ θυμῷ ἐδεσμεῖτο,
φέρων ἀντὶ μύρου, τὴν δυσώδη κακίαν· φθόνος γὰρ οὐκ οἶδε, προτιμᾶν τὸ συμφέρον.
Ὢ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! ἀφ' ἧς ῥῦσαι ὁ Θεὸς τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
(Ω, τι μεγάλη η αθλιότητα του Ιούδα! Έβλεπε την πόρνη να φιλά τα πόδια (του Ιησού) και αυτός σκεπτόταν το δόλιο φίλημα της προδοσίας. Εκείνη έλυνε τα πλοκάμια (εννοεί τις πλεξούδες) της κεφαλής της και αυτός δεσμευόταν με το θυμό, φέροντας αντί μύρου, την κακία. Διότι ο φθόνος δεν ξέρει να προτιμά το συμφέρον. Ω, τι μεγάλη η αθλιότητα του Ιούδα! Από την οποία λύτρωσε Θεέ τις ψυχές μας.)
Ο ιερός υμνογράφος, αντιπαραβάλει τον Ιούδα με την πόρνη. Πόσο αντίθετα βρίσκονταν. Η μεν πόρνη συγκλονισμένη ασπάζεται τα πόδια του Κυρίου, γεμάτη στην ψυχή της μετάνοια. Ο δε Ιούδας, κοιτώντας την είχε στην ψυχή του μίσος! Από τη μια η πόρνη με τα μαλλιά της άλειφε με ευωδιαστό μύρο τα πόδια του Ιησού, ενώ από την άλλη στην ψυχή του Ιούδα επικρατούσε η δυσοσμία της κακίας. Έκδηλη η απορία του υμνογράφου για την αθλιότητα του Ιούδα. Τόσο πολύ είχε νεκρωθεί πνευματικά που ο φθόνος του για τον Κύριο, τον όχι μόνο τον είχε κυριεύσει, αλλά τον είχε τυφλώσει ώστε να μην βλέπει ότι ο φθόνος κακοποιώντας την ψυχή, σπρώχνει τον φθονερό στον όλεθρο. Από αυτό το πάθος, που κάνει τον Ιούδα παράδειγμα προς αποφυγήν, οφείλουμε να μείνουμε όσο γίνεται πιο μακριά και να παρακαλούμε το Θεό να μας ενισχύει γι' αυτό.
