Ακούμε το παρακάτω στιχηρό ιδιόμελο των Αίνων σε ήχο πλάγιο α':
Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Όταν η αμαρτωλή (η πόρνη) πρόσφερε το μύρο, την ίδια στιγμή ο μαθητής (ο Ιούδας) συμφωνούσε με τους παράνομους (στην προδοσία). Η μεν έχερε αδειάζοντας το πολύτιμο (μύρο), αυτός βιαζόταν να πουλήσει εκείνον που δεν έχει τιμή. Αυτή αναγνώριζε (ως Θεό) το Δεσπότη, αυτός δε, αποχωρίζοταν από αυτόν. Αυτή ελευθερωνόταν (από την αμαρτία) και ο Ιούδας γινόταν δούλος του εχθρού. Φοβερό πράγμα η αμέλεια! Μεγάλη (σε αξία) η μετάνοια! Την οποία χάρησέ μου, Σωτήρα, εσύ που πέθανες για μας και σώσε μας.
Εξαιρετική η έμπνευση του ιερού υμνογράφου να αντιπαραβάλει τη μετανοούσα πόρνη με τον προδότη μαθητή, Ιούδα. Η πόρνη που έζησε μέσα στην αμαρτία, πλησίασε τον Ιησού για να του προσφέρει το μύρο ως ελάχιστο δείγμα της μετάνοιάς της. Δεν τον είχε συναναστραφεί, δεν τον γνώριζε προσωπικά, όμως ένοιωσε ότι σ' Εκείνον θα έβρισκε τη λύτρωση και τη σωτηρία από το βούρκο και τη δυσωδία της αμαρτίας. Έτρεξε λοιπόν να προλάβει να συναντήσει τον Κύριο, να εκμεταλλευτεί αυτήν την μοναδική ευκαιρία να τον συναντήσει και να ζητήσει συγχώρεση.
Αντίθετα, ο μαθητής Ιούδας, εκείνη τη στιγμή έτρεξε να παζαρέψει τον Ιησού στο ιουδαϊκό συνέδριο των παρανόμων! Παρότι τον γνώριζε, είχε δει τα θαύματα που είχε κάνει, η αμαρτία τον τύφλωσε και δεν άφησε ανεκμετάλλευτη τη δυνατότητα να συμμαχήσει με τις δυνάμεις του κακού. Από τη μία η πόρνη που άφησε την αμαρτία και πλησίασε τον Χριστό και τη σωτηρία, από την άλλη ο μαθητής που άφησε το Χριστό για να αγκαλιάσει την αμαρτία και την καταστροφή! Η πόρνη προσκυνούσε τον Κύριο, ο Ιούδας τον κατέδιδε.
Πόσο φρικτή είναι η πώρωση από την αμαρτία. Πόσο κακό μας κάνει η αμέλεια και αδιαφορία της ψυχής μας. Χωρίς πνευματική καλλιέργεια και προκοπή, χωρίς πίστη και ταπεινότητα, το μόνο καρπό που θα λάβουμε, είναι η απώλεια και ο θάνατος. Αντιθέτως, μεγάλη αξία έχει η μετάνοια. Η αναγνώριση του σφάλματος και η επιστροφή στο κήρυγμα και την πίστη που οδηγούν στη σωτηρία.
