Θα ακούσουμε σήμερα το παρακάτω ιδιόμελο τροπάριο σε ήχο πλ. β':
Προσῆλθε Γυνὴ δυσώδης καὶ βεβορβορωμένη, δάκρυα προχέουσα ποσί σου Σωτήρ, τὸ Πάθος καταγγέλλουσα. Πῶς ἀτενίσω σοι τῷ Δεσπότῃ; αὐτὸς γὰρ ἐλήλυθας, σῶσαι πόρνην, ἐκ βυθοῦ θανοῦσάν με ἀνάστησον, ὁ τὸν Λάζαρον ἐγείρας, ἐκ τάφου τετραήμερον, δέξαι μὲ τὴν τάλαιναν, Κύριε καὶ σῶσόν με.
(Προσήλθε γυναίκα ακάθαρτη και καλυμμένη από βόρβορο, χύνουσα δάκρυτα στα πόδια σου Σωτήρα, φανερώνοντας το πάθος (στο οποίο είχαν παραδοθεί το σώμα και η ψυχή της). Πως να σε ατενίσω τον κυρίαρχο Δεσπότη; Γιατί εσύ έχεις έλθει για να σώσεις την πόρνη. Ανάστησέ με από το βυθό του θανάτου, εσύ που ανέστησες το Λάζαρο την τρίτη ημέρα από το θάνατό του. Δέξε με την ταλαίπωρη Κύριε, και σώσε με.)
Ο ιερός υμνογράφος μας παρουσιάζει τη σκηνή της αμαρτωλής γυναίκας στον Κύριο. Παρότι ήταν ρυπαρή και βρωμούσε από τον αμαρτωλό βίο της, μπήκε στο σπίτι του φαρισαίου και έσκυψε στον Ιησού χύνοντας δάκρυα στα πόδια του. Δάκρυα ειλικρινούς μετανοίας. Σαν τον άσωτο της παραβολής, γύρισε στον μόνο που μπορεί να τη σώσει από την ακόλαστη ζωή που πλέον την έπνιγε. «Εσύ είσαι ο Σωτήρας που ήλθες για να με σώσεις» είναι σαν να του λέει εκείνη τη στιγμή με θάρρος. Του ζητά να την αναστήσει από το θάνατο της αμαρτίας όπως ανέστησε το Λάζαρο. Χωρίς εγωισμό προστρέχει στον ζωοδότη Χριστό και ζητά τη σωτηρία της. Η αληθινή μετάνοια στρέφει τον άνθρωπο και τον σώζει.
