Ακούμε σήμερα εξής ιδιόμελο στα απόστιχα Τριωδίου σε ήχο πλάγιο του β':
Σήμερον ὁ Χριστός, παραγίνεται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, καὶ γυνὴ ἁμαρτωλὸς προσελθοῦσα, τοῖς ποσὶν ἐκυλινδοῦτο βοῶσα· Ἴδε τὴν βεβυθισμένην τῇ ἁμαρτίᾳ, τὴν ἀπηλπισμένην διὰ τὰς πράξεις, τὴν μὴ βδελυχθεῖσαν παρὰ τῆς σῆς ἀγαθότητος· καὶ δός μοι Κύριε, τὴν ἄφεσιν τῶν κακῶν, καὶ σῶσόν με.
Σήμερα ο Χριστός έρχεται στην οικία του φαρισαίου και γυναίκα αμαρτωλή προσελθούσα κυλιόταν στα πόδια του λέγοντας «κοίταξέ Κύριε, αυτή που είναι βυθισμένη στην αμαρτία, την απελπισμένη για τα αμαρτωλά έργα της την οποία όμως δεν βδελύχθηκε η αγαθότητά σου και δώσε μου την άφεση αμαρτιών».
Η περιγραφή του δράματος από τον ιερό υμνογράφο είναι πολύ παραστατική. Η πόρνη όχι μόνο πλησίασε τον Κύριο, αλλά κυλιόταν στα πόδια του. Κυριευμένη από την ενοχή, έψαχνε μια ανακούφιση στην ψυχή της. Απελπισμένη από τον αμαρτωλό βίο της ζητούσε άφεση αμαρτιών. Ταπεινωμένη εκλιπαρούσε για μια δεύτερη ευκαιρία! Βλέποντας τον αγαθό Κύριο να μην την διώχνει, να μην την αποστρέφεται, ένιωσε όλο και δυνατότερη την πίστη της προς Εκείνον. Δεν ζητούσε μια άφεση με δόλο και για τα μάτια του κόσμου. Ούτε παρίστανε την μετανοούσα για να πειράξει τον Κύριο. Βίωνε να τις κυριεύουν οι τύψεις και το έδειχνε. Δεν επικαλέστηκε μάλιστα κανένα ελαφρυντικό για τις πράξεις της. Βρήκε τη μοναδική ευκαιρία που της παρουσιάστηκε για να ζητήσει συγχώρεση και την εκμεταλλεύτηκε. Ούτε αργοπόρησε, ούτε το άφησε για κάποια άλλη στιγμή, όπως κάνουμε εμείς συνήθως... Γίνεται έτσι, ένα πρότυπο για μας, που δεν πολυαισθανόμαστε τύψεις για τα δικά μας αμαρτήματα (όποια είναι αυτά, μεγάλα ή μικρά). Που δεν μας αρέσει να ταπεινώνουμε τον εγωισμό μας και να πάμε στο μυστήριο της θείας εξομολόγησης να ζητήσουμε συγχώρεση και άφεση.
Σήμερα ο Χριστός έρχεται στην οικία του φαρισαίου και γυναίκα αμαρτωλή προσελθούσα κυλιόταν στα πόδια του λέγοντας «κοίταξέ Κύριε, αυτή που είναι βυθισμένη στην αμαρτία, την απελπισμένη για τα αμαρτωλά έργα της την οποία όμως δεν βδελύχθηκε η αγαθότητά σου και δώσε μου την άφεση αμαρτιών».
Η περιγραφή του δράματος από τον ιερό υμνογράφο είναι πολύ παραστατική. Η πόρνη όχι μόνο πλησίασε τον Κύριο, αλλά κυλιόταν στα πόδια του. Κυριευμένη από την ενοχή, έψαχνε μια ανακούφιση στην ψυχή της. Απελπισμένη από τον αμαρτωλό βίο της ζητούσε άφεση αμαρτιών. Ταπεινωμένη εκλιπαρούσε για μια δεύτερη ευκαιρία! Βλέποντας τον αγαθό Κύριο να μην την διώχνει, να μην την αποστρέφεται, ένιωσε όλο και δυνατότερη την πίστη της προς Εκείνον. Δεν ζητούσε μια άφεση με δόλο και για τα μάτια του κόσμου. Ούτε παρίστανε την μετανοούσα για να πειράξει τον Κύριο. Βίωνε να τις κυριεύουν οι τύψεις και το έδειχνε. Δεν επικαλέστηκε μάλιστα κανένα ελαφρυντικό για τις πράξεις της. Βρήκε τη μοναδική ευκαιρία που της παρουσιάστηκε για να ζητήσει συγχώρεση και την εκμεταλλεύτηκε. Ούτε αργοπόρησε, ούτε το άφησε για κάποια άλλη στιγμή, όπως κάνουμε εμείς συνήθως... Γίνεται έτσι, ένα πρότυπο για μας, που δεν πολυαισθανόμαστε τύψεις για τα δικά μας αμαρτήματα (όποια είναι αυτά, μεγάλα ή μικρά). Που δεν μας αρέσει να ταπεινώνουμε τον εγωισμό μας και να πάμε στο μυστήριο της θείας εξομολόγησης να ζητήσουμε συγχώρεση και άφεση.
