Ακούμε σήμερα τον ειρμό της γ' Ωδής, μετά την ανάγνωση του ευαγγελίου, σε ήχο β':
Τῆς Πίστεως ἐν πέτρᾳ με στερεώσας, ἐπλάτυνας τὸ στόμα μου ἐπ' ἐχθρούς μου· εὐφράνθη γὰρ τὸ πνεῦμά μου ἐν τῷ ψάλλειν, οὐκ ἔστιν ἅγιος, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.
Αφού με στερέωσες στην πέτρα της πίστεως, άνοιξες πλατιά το στόμα μου (για να μιλήσει) κατά των εχθρών μουτο πνεύμα μου ένιωσε χαρά με το να ψάλλει, «δεν υπάρχει άγιος όπως ο Θεός μας και δεν υπάρχει δίκαιος εκτός από σένα Κύριε».
Ο ιερός υμνογράφος, μας παραπέμπει στην ωδή της προφήτισσας Άννας (Α' Βασ. 2, 1) η οποία παρότι στείρα, γέννησε τον προφήτη Σαμουήλ, διά θαύματος από το Θεό. Στον καιρό της Παλ. Διαθήκης η γυναικεία στειρότητα ήταν μεγάλη ντροπή και κατάρα, που προκαλούσε το όνειδος στους «φαινομενικώς θεοσεβούμενους» της εποχής. Η Άννα προσέφυγε στο Θεό προσευχόμενη και βλέποντας την πίστη της, της ικανοποίησε το αίτημα. Εδώ λοιπόν μας εξαίρει ο ι. υμνογράφος τη δυνατή πίστη της γυναίκας. Την εμπιστοσύνη της στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού. Την υπακοή της στο θέλημά του και την αταλάντευτη υπομονή της στη δύσκολη δοκιμασία. Δίχως να αμφισβητήσει Τον αμφισβητήσει, δίχως να τον αποδοκιμάσει νιώθοντας αδικημένη. Ο Θεός γνωρίζοντας τι έχουμε στο νου και στην καρδιά, την όπλιζε με θάρρος για να αντικρούει όσους την επέκριναν και την στιγμή που Εκείνος έκρινε κατάλληλη, της έδωσε αυτό που ζητούσε. Πως να μη νιώσει ευφροσύνη και χαρά και να μην ψάλλει για Τον ευχαριστήσει; Ευγνωμονούσα έψαλλε για την αγιότητα και την δικαιοσύνη του Θεού.
