ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (28/09/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΛΟΥΚΑ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον (Λουκ. 5, 9)

κατέλαβε τον Πέτρο και όσους ήταν μαζί του έκπληξη και δέος, για την αφθονία των ψαριών που έπιασαν

Ο Πέτρος εξέφρασε την αμαρτωλότητά του στον Κύριο (στχ. 8) διότι, όπως μας εξηγεί ο ευαγγελιστής, καταβλήθηκε από έκπληξη και δέος (θάμβος) από το θαύμα της αφθονίας της αλιείας. Αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν ο Ιησούς ένας απλός διδάσκαλος αλλά κάτι περισσότερο: κάποιος που ενεργεί με θεία δύναμη. Αυτό δεν τον εντυπωσίασε μόνο εξωτερικά, αλλά τον άγγιξε εσωτερικά. Συγκλονίστηκε και συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Ιησού, ένιωσε το πόσο πολύ υπολείπονταν λόγῳ της αμαρτίας του. Αυτό το «θάμβος», το οποίο είναι επακόλουθο της εμπειρίας της θείας δύναμης, οδηγεί σε πλήρη μεταστροφή όταν υπάρχει ταπεινότητα στον άνθρωπο. Η αφθονία των ψαριών, δεν έγινε από τον Κύριο για να χορτάσουν τα πλήθη (όπως με τους άρτους) αλλά αφενός για να προετοιμάσει τον Πέτρο και τους υπόλοιπους μαθητές να τον ακολουθήσουν. Αφετέρου, για να λειτουργήσει ως γέφυρα για να περάσουν στην αλιεία ανθρώπων (στχ. 10). Όπου υπάρχει υπακοή στο λόγο του Κυρίου, υπάρχει μεγάλη καρποφορία, το ίδιο «θάμβος» προκαλεί η σύναξη εθνών στην Εκκλησία μέσα στη «θάλασσα» του κόσμου. Θα λέγαμε ότι εδώ προαναγγέλλεται το μελλοντικό έργο της Εκκλησίας. 

Ωστόσο, η μεταστροφή του Πέτρου είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση για μας που εύκολα αμφισβητούμε τα πάντα και εγκλωβιζόμαστε στην ατομική μας ωφέλεια. Ο Πέτρος ένιωσε «θάμβος» χωρίς να επωφεληθεί από την αφθονία της αλιείας. Αντιθέτως άφησε το επάγγελμά του για να ακολουθήσει τον Κύριο. Θα πράτταμε ομοίως; Πριν απαντήσουμε, ας αναλογιστούμε τη δική μας αμαρτωλότητα αφενός και αφετέρου αν είμαστε άξιοι να δούμε ένα τέτοιο θαύμα...      

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΣ»!

«Πολύ καλό για να 'ναι αληθινό» δεν λέμε όταν απρόσμενα κάτι πάει καλά; Και το λέμε γιατί μας φαίνεται απίστευτο και ψιλοαμφιβάλουμε. Λες και ζούμε μια ψευδαίσθηση... Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στον ήρωα της παρακάτω εύθυμης ιστοριούλας που αλίευσα από το Ρομάντσο Νο 1335 (1/10/1968), όπου όλα του πάνε απρόσμενα καλά, ώσπου... Ε, αυτό θα το διαβάσετε, μην τα πω εδώ όλα! Λίγο χιούμορ για να σπάσει κάπως η ρουτίνα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (21/09/2025) ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; (Μαρκ. 8, 36)

Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει την ψυχή του;

Το ερώτημα του Ιησού απευθύνεται σε όσους πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής και στη μετά θάνατον ζωή. Όσοι τα απορρίπτουν αυτά, προφανώς και τους ενδιαφέρει μόνο ο κόσμος, με την γήινη, υλική και πεπερασμένη του υπόσταση. Εδώ τονίζεται η αντίθεση του υλικού και εφήμερου κόσμου με την (κατά χάριν) αθάνατη ψυχή καθώς και η υπεροχή της δεύτερης έναντι του πρώτου. Σε τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν στρέψει το ενδιαφέρον του στο να κατακτήσει τον κόσμο, δηλαδή υλικά αγαθά, εξουσία και κάθε είδους επιτυχία; Όχι μόνο δεν θα ωφεληθεί αλλά θα ζημιωθεί, μιας και όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και καλλιεργούν τα αμαρτωλά πάθη, όπως η οίηση και η φιλαργυρία. Γιατί λοιπόν να αγαπήσει ο άνθρωπος περισσότερο τα κτίσματα από τον κτίστη τους; Διότι είναι πνευματικώς πλανεμένος και δεν βλέπει ότι το κέντρο της ύπαρξής του είναι η ψυχή του και όχι το σώμα του. Το σώμα χάνεται γρήγορα, αλλά η ψυχή θα παραμείνει να ζει. Αν όμως αποξενωθεί από το Θεό, τότε θα χαθεί κι αυτή. Η κόλαση δεν είναι παρά η μόνιμη ζημιά που κάνουμε στην ψυχή μας ακολουθώντας τα αμαρτωλά μας πάθη. Ο Κύριος μας δείχνει τη λάθος κατεύθυνση που εύκολα ακολουθούμε και θυμίζει τι πρέπει να έχουμε ως πρώτη μας προτεραιότητα. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ψευδαισθήσεις και προσπαθεί να μας σαγηνεύσει για να μας εγκλωβίσει. Η ψυχή αντίθετα, όσο την ανεφοδιάζουμε με αρετές γίνεται ο συνδετικός κρίκος με την πηγή της ζωής και της χαράς, το Θεό. Μη λησμονούμε ότι άρχοντας του κόσμου είναι ο διάβολος, ο οποίος μάλιστα είχε το θράσος να τον προσφέρει στον Ιησού κατά τον τρίτο πειρασμό στην έρημο, ως αντάλλαγμα για να τον προσκυνήσει (Ματθ. 4, 8-9). Συνεπώς, πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στο κάλεσμα της σωτηρίας και να απορρίψουμε τη ζωή που αναζητά τις εφήμερες υλικές απολαύσεις. 

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ»

Κακά τα ψέματα. Όσο προχωράει ο Σεπτέμβριος (ο κάθε Σεπτέμβριος) κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του, που λέει και η λαϊκή ρήση. Μόλις υποχωρήσει το καλοκαίρι και εισέλθουμε στο φθινόπωρο, τότε ξεκινάει η γνωστή μελαγχολία... Βλέπεις, το καλοκαίρι θέλει κάμποσους μήνες για να ξανάρθει! Όμως μελαγχολία μας πιάνει φθινοπωριάτικα, ή απλώς μια νοσταλγία για το καλοκαίρι; Μήπως νοσταλγούμε μελαγχολώντας ή μελαγχολούμε νοσταλγώντας; Μάλλον τις δύο αυτές έννοιες τις έχουμε μπλέξει στο μυαλό μας και τις μπερδεύουμε. Το παρακάτω κειμενάκι της Αγγελικἠς Κορρέ από το  ΒΗΜΑ (29/12/2024) κάπως ξεδιαλύνει τα πράγματα, ανάγοντας κάμποσους σε «εργάτες» της μελαγχολίας. Ίσως η «άπιαστη προοπτική του εαυτού μας», ο οποίος βρίσκεται σε ένα φανταστικό δυνάμει του, να μας γεμίζει τη φαντασία, ως ένα χώρο αυτοχαλάρωσης... Κάπου δηλαδή που είμαστε πρωταγωνιστές / ήρωες μιας «δικής μας» πραγματικότητας. Και τότε δεν είμαστε απλώς «εργάτες» της μελαγχολίας, αλλά κάτι περισσότερο...  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (14/9/2025) ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. (Ιω. 19, 15)

Εκείνοι όμως κραύγαζαν «Πάρε τον! Πάρε τον! Σταύρωσέ τον!» Τους λέει ο Πιλάτος «Τον βασιλιά σας να σταυρώσω;» Του απάντησαν οι αρχιερείς «Δεν έχουμε άλλο βασιλιά παρά μόνο τον Καίσαρα.»

Όταν ο Πιλάτος έφερε τον Ιησού ενώπιον των Ιουδαίων, αυτοί φώναξαν να τον πάρει και να τον σταυρώσει. Όχι απλώς αποφασισμένοι, αλλά πωρωμένοι εναντίον του Ιησού, οι Ιουδαίοι δεν έδειξαν κανένα δισταγμό. Ο Πιλάτος, παρότι ειδωλολάτρης κάνει μια ύστατη αλλά μάταιη προσπάθεια να υπερασπιστεί τον Κύριο, λέγοντάς τους ότι Εκείνος είναι ο βασιλιάς τους, ξέροντας βέβαια ότι δεν υπάρχει στην Ιουδαία βασιλιάς... Οι Ιουδαίοι συνεχίζοντας με την ίδια ένταση και πώρωση, απαντούν πως για βασιλιά έχουν τον (Ρωμαίο) Καίσαρα. Αυτός ο μικρός διάλογος είναι πολύ αποκαλυπτικός, όχι μόνο για την μανία εναντίον του Ιησού, αυτή εξάλλου ήταν υποκινούμενη από τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους, αλλά για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο Κύριος. Ο μεν Πιλάτος, ο οποίος παρουσιάζεται από τον Ιώσηπο και τον Φίλωνα αδίστακτος, προκλητικός, διεφθαρμένος, σκληρός και ανελέητος κατά των Ιουδαίων κατά τη θητεία του ως έπαρχος (26 μΧ - 36μΧ), εδώ προσπαθεί να βοηθήσει κάπως τον Ιησού, χωρίς όμως κάποιο κίνητρο. Οι δε Ιουδαίοι, παρά τις κατά καιρούς επαναστάσεις που έκαναν κατά των Ρωμαίων, δηλώνουν ότι τον μόνο άρχοντα που αναγνωρίζουν είναι ο Ρωμαίος Καίσαρας και όχι ο Μεσσίας (όποτε κατ' αυτούς εμφανιστεί)! Εδώ, η απόρριψη του Μεσσία βρίσκεται στην κορύφωσή της από ένα λαό, που έδειξε το πόσο τυφλωμένος ήταν, και το πόσο ανέτοιμος να υποδεχτεί Εκείνον που όπως έλεγαν οι εξ Θεού προφητείες, θα του έφερνε τη λύτρωση (πλην κάποιων ευσεβών βέβαια). Επέλεξαν την κοσμική εξουσία αντί της θεϊκής, την ματαιότητα του κόσμου αντί της ελπίδας, την πλάνη αντί της σωτηρίας. Άλλοι τον έδιωξαν από ενοχή παρά τα θαύματα του (Γεργεσηνοί) τούτοι, προστάζουν «σταύρωσον»! Ότι θαύματα έκανε, ότι δίδαξε, τα διέγραψαν μονομιάς! «Σταύρωσον» γιατί δεν χώνεψαν ότι αυτοαποκαλέστηκε στον Καϊάφα ως ο Υιός του Θεού (Ματθ. 26, 63). Το ότι δεν ἐπευφημήθη από τον περιούσιο λαό, δεν σημαίνει ότι δεν ολοκλήρωσε το έργο Του, το αντίθετο μάλιστα. Η «θανάτωσή» Του, δεν «θανάτωσε» το σωτηριολογικό έργο αλλά το ολοκλήρωσε διότι ακολούθησε η (απαιτούμενη) ανάσταση. Όσο δε για τους Ιουδαίους, η εμπιστοσύνη τους στον Καίσαρα, επισφραγίστηκε με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. ...

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΙΚΕΣΙΑ»

Αν μη τι άλλο, μιας και μπήκε το φθινόπωρο με τους γνωστούς ρυθμούς της κουραστικής καθημερινότητας, αυτό που μας χρειάζεται είναι να πάψουμε να αναπολούμε το καλοκαίρι και να ζήσουμε φυσιολογικά χωρίς την αναμονή μιας άδειας ή μιας αργίας. Βαρετό μεν, αναγκαίο δε. Μόνοι μας θα διώξουμε την πλήξη και την άνοια αρκεί να θυμηθούμε ότι οφείλουμε να ζούμε εμφορούμενοι το συναίσθημα, όσο αυτό αντιστέκεται στη στενή λογική. Το παρακάτω ποίημα «Ικεσία» του Χρήστου Παπαδημητρίου, που το αλίευσα από το ημερολόγιο, έχει έντονο πάθος, ερωτικό προφανώς, και μας οδηγεί στο αδιέξοδο μιας εσωτερικής αγωνίας...   

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (7/09/2025) ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ. (Ιω. 3, 17)

Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού.

Στο διάλογο που είχε ο Ιησούς με το Νικόδημο, του λέει και αυτή τη φράση η οποία ουσιαστικώς είναι «το ευαγγέλιο μέσα στο ευαγγέλιο». (Θα την επαναλάβει ο Κύριος και στο 12, 47). Τι μας λέει; Το ποιος είναι ο Μεσσίας, ποιος τον έστειλε και τι ακριβώς ήρθε να κάνει. Ο Μεσσίας δεν είναι ούτε κάποιος προφήτης, ούτε κάποιος άγγελος. Είναι ο Υιός του Θεού, δηλαδή Θεός. Μόνο ο Θεός μπορεί να προσφέρει στον εκπεσόντα άνθρωπο την επάνοδό του στον παράδεισο. Και η έλευσή Του είναι η (μοναδική) ευκαιρία του ανθρώπου να ξεφύγει από την αμαρτία και να διεκδικήσει θέση στην ουράνια βασιλεία. Ήρθε για όλο τον κόσμο και όχι μόνο για τους Ισραηλίτες, όπως εσφαλμένα δίδασκαν οι Φαρισαίοι (εξ αυτών ήταν και ο Νικόδημος). Ποιο είναι λοιπόν το έργο του; Να ξαναδώσει ελπίδα στον άνθρωπο, να του φέρει και πάλι το φως και να του δώσει τη δυνατότητα να σωθεί. Δεν ήρθε να καταδικάσει, ούτε να κρίνει. Γι' αυτό και δίδαξε την αγάπη και όχι το φόβο. Έδωσε με το κήρυγμά Του παρηγοριά και με τα θαύματά Του ανακούφιση. Δεν φοβέρισε, δεν ενοχοποίησε, δεν τιμώρησε. Η κρίση, είναι απόρροια της ανθρώπινης απιστίας και όχι εμμονή του Θεού. Αντίθετα οι Φαρισαίοι δίδασκαν τη θεία τιμωρία σ' όσους δεν εφάρμοζαν αυστηρά το Νόμο. Η πρωτοβουλία ανήκει στον Κύριο και όχι στον ασθενή άνθρωπο. Εκείνος ήρθε σε επαφή με αμαρτωλούς, ασθενείς, δαιμονισμένους και άπιστους. Εκείνον άλλοι τον αποδέχτηκαν και άλλοι όχι. Και εξ' αιτίας Εκείνου η σωτηρία δεν είναι μελλοντική (στην κρίση) αλλά έχει αρχίσει ήδη με την αποδοχή και πίστη προς τον Κύριο.     

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ: ΤΑΡΤΑ ΜΕ ΚΟΜΠΟΣΤΑ

Το φθινόπωρο πάντα ξεκινά ως προέκταση του καλοκαιριού. Μέχρι να δροσίσει ο καιρός, δεν μας μένει παρά να κάνουμε... υπομονή. Και σ' αυτό, βοηθάει πάντα ένα γλυκό. Οποιοδήποτε γλυκό, αρκεί να τρώγεται με ρέγουλο. Η παρακάτω συνταγή από την Βεντέτα Νο 334 (30/9/1971) είναι τάρτα με κομπόστα. Εύκολη, νόστιμη και καλή σας όρεξη!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...