Ακούμε σήμερα μετά την 6η περικοπή του Ευαγγελίου τον παρακάτω μακαρισμό σε ήχο δ':
Διὰ ξύλου ὁ Ἀδάμ, Παραδείσου γέγονεν ἄποικος, διὰ ξύλου δὲ σταυροῦ, ὁ Λῃστὴς Παράδεισον ᾤκησεν. Ὁ μὲν γὰρ γευσάμενος ἐντολὴν ἠθέτησε τοῦ ποιήσαντος. Ὁ δὲ συσταυρούμενος, Θεὸν ὡμολόγησε τὸν κρυπτόμενον. Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.
(Διά του ξύλου (του δέντρου με τον απαγορευμένο καρπό) ο Αδάμ εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο, διά του σταυρού ο ληστής κατοίκησε στον Παράδεισο. Διότι αυτός που γεύτηκε τον απαγορευμένο καρπό, αθέτησε την εντολή του Πλάστη του. Ο ληστής που σταυρώθηκε μαζί με το Χριστό, ομολόγησε το Θεό που κρυβόταν κάτω από τη σάρκα Του. Θυμήσου κι εμάς, Σωτήρα, όταν έλθεις στη βασιλεία σου.)
Εύστοχη η αντίθεση του ιερού υμνογράφου. Από τη μια ο Αδάμ και από την άλλη ο ληστής. Ο μεν είναι ο πρώτος που έφυγε από τον Παράδεισο, ο δε είναι ο πρώτος που εισέρχεται! Ο Αδάμ διά του ξύλου (έτσι αναφέρεται το δέντρο στη Γένεση) με τον απαγορευμένο καρπό, ο ληστής διά του ξύλινου σταυρού. Ο Αδάμ παρέβηκε την εντολή του Θεού και δεν μετενόησε αλλά έριχνε τις δικές του ευθύνες στην Εύα, ο ληστής παρότι είχε διαπράξει αξιόποινες πράξεις, επέδειξε ειλικρινή μετάνοια πάνω στο σταυρό. Από το ξύλο της Εδέμ προήλθε η κατάρα και ο θάνατος, ενώ από το ξύλο του σταυρού η ευλογία και η λύτρωση. Δεν έχουμε παρά να δείξουμε κι εμείς την μετάνοια του ληστή και να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας θυμηθεί όταν έλθει στη Βασιλεία του.
