Θα ακούσουμε σήμερα μετά το 15' αντίφωνο το εξής Θεοτοκίο (πριν το 6ο Ευαγγέλιο):
Ὁρῶσά σε
κρεμάμενον, Χριστέ, ἡ σὲ κυήσασα, ἀνεβόα· Τί τὸ ξένον ὃ ὁρῶ, μυστήριον Υἱέ μου;
πῶς ἐπὶ ξύλου θνῄσκεις, σαρκὶ πηγνύμενος, ζωῆς χορηγὲ;
(Βλέποντάς σε κρεμασμένο Χριστέ, η μητέρα σου, φώναξε: Ποιό είναι το παράδοξο μυστήριο, που βλέπω, Υιέ μου; Πως, εσύ που χορηγείς τη ζωή, πεθαίνεις καρφωμένος στη σάρκα σου πάνω στο ξύλο;)
Ακόμη και για την Παναγία, η οποία ασπόρως Τον συνέλαβε και τον κυοφόρησε, το μυστήριο είναι παράδοξο. Ρωτά τον Υιό της, πως εσύ που δημιουργείς και δίδεις τη ζωή να πεθαίνεις στο ξύλο του σταυρού. Στο σταυρό, όμως δεν πεθαίνει η απαθής θεότητα του Χριστού. Πεθαίνει μόνο η ανθρώπινη, η οποία είναι παθητή. Ο Κύριος, ως Θεός, οικειοποιούμενος την ανθρώπινη φύση, οικειοποιείται και το πάθος της.
