ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (7/07/2024) ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ακούμε στην αυριανή περικοπή:

ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. (Γαλ. 3, 25)

τώρα, όμως, που ήρθε η πίστη, δεν είμαστε πλέον κάτω από παιδαγωγό.

Ο απ. Παύλος, που προηγουμένως (στχ. 24) παρομοίασε το νόμο με παιδαγωγό, μας λέει πως τώρα που ήρθε η πίστη, δεν χρειαζόμαστε πλέον παιδαγωγό. Ενώ πριν; Χρειάζονταν παιδαγωγό οι άνθρωποι γιατί δεν πίστευαν; Δηλαδή, θα αναρωτηθεί κανείς, μόνο ο Χριστός δίδαξε την πίστη; Πριν την έλευση του Χριστού δεν υπήρχε πίστη στο Θεό; Οι προφήτες ήταν άπιστοι; Οι τρεις παίδες εν καμίνῳ φερ' ειπείν, ήταν άπιστοι κι αυτοί; Τι εννοεί εδώ ο Παύλος;

Κατά τον Παύλο, πίστη είναι η νέα εν Χριστῷ κατάσταση που αντιτίθεται στο νόμο της παλιά εποχής.  Πριν η πίστη, ήταν η πεποίθηση, η βεβαιότητα, η εμπιστοσύνη για και προς το Θεό. Παράλληλα επειδή ο άνθρωπος είχε πλήρως σκοτισθεί από την αμαρτία και είχε χάσει τον προσανατολισμό του,  ο παιδαγωγός νόμος, τον προφύλαγε από πρακτικές, ήθη, έθιμα γειτονικών ειδωλολατρικών λαών που ενδεχομένως να τους επηρέαζαν (κάτι που κάποιες φορές είχε συμβεί). Τον προετοίμαζε για να δεχτεί το Μεσσία και του καλλιεργούσε την ελπίδα για το Θεό. Δυστυχώς η τυπολατρική τήρησή του, τον έκανε τυραννικό και ενέπνεε περισσότερο τον φόβο. Ο Κύριος πληρώνοντάς τον (συμπληρώνοντας και τελειοποιώντας) νόμο βάζοντας ως βάση την αγάπη αντί του φόβου, έδωσε και στην πίστη μια ακόμη μεγαλύτερη διάσταση. Πλέον η πίστη έγινε πεπληρωμένη (τελειοποιημένη) από τον Ιησού, διά της γνώσης της αλήθειας που μας δίδαξε. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πιστός της Παλ. Διαθήκης πίστευε λιγότερο από τον πιστό της Καινής, αλλά ο πιστός της Π.Δ. για να σωθεί, έπρεπε να περιμένει την έλευση του Μεσσία για να σωθεί μαζί με τον πιστό της Κ.Δ. (Εβρ. 11, 40). Η πίστη στην εν Χριστῷ εποχή, δεν έχει ανάγκη να συνοδεύεται από κάποιο παιδαγωγό νόμο, πλέον απευθύνεται στο ώριμο άνθρωπο που αποδέχεται τον Κύριο και την αλήθεια του ευαγγελίου του. 

  

Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«ΤΟ ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ»

Μες την καλοκαιρινή ζέστη, ένα πιο ελαφρύ (από έννοιες και νοήματα) ανάγνωσμα, είναι πιο ενδεδειγμένο για να περάσει η ώρα. Το παρακάτω ποίημα του Δημήτρη Τυραϊδή, παρότι δείχνει ελαφρύ μιας και αυτοαποκαλείται σατυρικό, εντούτοις σου πετάει στο τέλος το απλό μηνυματάκι και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ποτέ μπορεί να γενεί θεριό του κόσμου η πείνα. Διακαής πόθος για όσους δι' αυτού του τρόπου οραματίζονται μια κοινωνική εξέγερση, αλλά στα μέρη μας δεν έχουμε δει να φτάνουμε σε τέτοιο σημείο. Μονίμως γκρινιάζουμε (δικαίως) για την ακρίβεια (η οποία δεν ξαποσταίνει ποτέ!), ζοριστήκαμε με την κρίση, αλλά προς ώρας το παλεύουμε. Φαίνεται πως έχουμε εκπαιδευτεί στα ζόρικα! Το ποίημα προέρχεται από τη συλλογή «Της μούσας μου απανθίσματα» (2019). 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...

«Η ΝΕΑ ΛΑΪΚΗ ΠΛΑΖ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ»

Λίγο πολύ, οι παραλίες της Αττικής είναι γνωστές. Καλές, κακές, λόγῳ της μεγάλης επισκεψιμότητας από τους Αθηναίους, κυρίως τα Σ/Κ, δεν είναι και πολύ... σόι! Πολύ παλαιότερα που δεν διέθεταν πολλοί ΙΧ, πήγαιναν στις παραλίες λιγότεροι απ' ότι σήμερα. Το παρακάτω αρθράκι από την Βεντέτα Νο 166 (11/7/1968), μας μιλάει για τη νέα, τότε, λαϊκή πλαζ της Βούλας. Λαϊκή διότι απευθυνόταν στους μικρομεσαίους. Σήμερα δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, όποιος έχει αμάξι καλύτερα να πάει παρακάτω, αλλά τότε ήταν ένα φιλολαϊκό έργο που άξιζε διαφήμισης από το (χουντικό) καθεστώς. Όπως και να 'χει, είτε σε πλαζ, είτε σε όποια παραλία, αυτό που μετράει είναι το μπάνιο και η καθαρή θάλασσα. Μέχρι να φύγει το καλοκαίρι και να ησυχάσουμε!  

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (=read more)...