Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. (Ρωμ. 6, 20)
Eπειδή, όταν υπήρχατε δούλοι της αμαρτίας, ήσασταν ελεύθεροι από τη δικαιοσύνη.
Εδώ ο απ. Παύλος αντιστρέφει τον στχ. 18, (ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι στη δικαιοσύνη). Όταν ήσασταν δούλοι, τους λέει, της αμαρτίας ήσασταν ταυτόχρονα ελεύθεροι από τη δικαιοσύνη. Είτε θα ζούσαν αμαρτωλά, είτε θα ζούσαν ενάρετα. (Η αρετή απορρέει από την ἐν Χριστῷ δικαιοσύνη). Δεν αφήνει ενδιάμεσα περιθώρια, όπως και ο Κύριος είχε διδάξει (ου δύνασθε θεώ δουλεύειν καί μαμωνά Ματθ. 6, 24). Ο αμαρτωλός, όταν πράττει την αμαρτία, δεν νιώθει κάποια ηθική αναστολή. Συνεπώς εκείνη τη στιγμή δεν δεσμεύεται από τη δικαιοσύνη. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δύναται να μετανιώσει αργότερα και να θελήσει να αλλάξει συμπεριφορά. Ωστόσο, όταν η αμαρτία τελείται κατά κόρον (λαϊκιστί, πάει σύννεφο), τότε επέρχεται ο εθισμός και οι όποιες ηθικές αναστολές που ίσως να υπήρχαν, εξασθενούν έως που εξαλείφονται εντελώς. Με άλλα λόγια, η φωνή της συνείδησης παύει να ηχεί και τελεί εν υπνώσει... Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να είναι με το ένα πόδι στην αμαρτία και με το άλλο πόδι στη δικαιοσύνη, τότε μοιάζουν με τους εθισμένους στα ναρκωτικά, στον τζόγο, στο αλκοόλ κλπ, που έχουν την εντύπωση ότι διατηρούν τον έλεγχο της κατάστασης μέχρι που αυτή τους ξεφεύγει με ολέθρια αποτελέσματα. Η δουλεία στην αμαρτία, δυστυχώς έχει πολύ ισχυρά δεσμά, και επιφέρει αποδέσμευση από τη δικαιοσύνη του Χριστού. Ο Κύριος δεν κρατά κανέναν κοντά του με το ζόρι, η αρετή του δεν στηρίζεται στον εθισμό, ούτε στοχεύει στην ανθρώπινη αδυναμία. Απεναντίας μάλιστα, εργάζεται στην εξάλειψη της ανθρώπινης αδυναμίας και την ισχυροποίηση του χαρακτήρα για να μην παρασύρεται. Δεν έχουμε παρά να αναρωτηθούμε σε ποιά κατάσταση από τις δύο, θα θέλαμε να βρισκόμασταν και τι θα κερδίζαμε... (κάτι που ο απ. Παύλος ασχολείται ακριβώς στον επόμενο στίχο)
