Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. (Τιτ. 3, 14)
Ας μαθαίνουν επίσης και οι δικοί μας να προΐστανται σε καλά έργα στις απαραίτητες ανάγκες, για να μην είναι άκαρποι.
Αυτή η προτροπή του απ. Παύλου, ούσα σημαντική, περνά απαρατήρητη! Αυτονόητη υπόδειξη, αλλά ζούμε σε εποχές που ικανοποιούμαστε μόνο και με τα αυτονόητα... Να μαθαίνουμε λοιπόν όλοι μας, που θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ενεργοί χριστιανοί (ο ανενεργός χριστιανός, ουσιαστικώς δεν είναι χριστιανός), ποιό είναι το έργο το οποίο έχουμε να επιτελέσουμε. Να πρωτοστατούμε και να εργαζόμαστε για τις αγαθοεργίες και όχι να κοιτάμε πως να τις αποφύγουμε κοιτώντας την βόλεψή μας... Να συντρέχουμε τους αδελφούς μας στις ανάγκες τους, όχι μόνο τις υλικές αλλά και τις πνευματικές και να μην κάνουμε σα να μην υπάρχουν... Να μην ενδιαφερόμαστε μόνο για το καλό που μπορεί να δεχτούμε και να αδιαφορούμε για τους άλλους... Αυτά οφείλουμε να μάθουμε να τα πράττουμε, όσο μπορούμε, και να σ' αυτά να ασκούμαστε. Δεν είναι απλά καθήκοντα και υποχρεώσεις προς τους άλλους, αλλά προς εμάς. Στην προσφορά προς τους άλλους ξεκινά η δική μας πνευματική προκοπή και η πορεία προς την ουράνια βασιλεία.
